De pelgrimagie van het kindeken Jesus

XXX. Capittel.
Jesus Christus klimt met groote Triumphe naer den Hemel.

O Christen Ziele,^[a] indien gy in eenige van de voorgaende Meditatien des Levens ende Lyden Christi seer aendaghtig geweest hebt, nu moet gy met veel meerder aendachtigheyt, ende levendigheyt des geests, de tegenwoordighe glorieuse Hemelvaert van uwen aldersoetsten Jesus Christus, u zelven inwendig voor oogen stellen. Want daer en is geen Solemniteyt van geheel het jaer, in welcke een ziele, die Jesus uyt 'er herten lief heeft, soo groote reden heeft om haer te verheugen, als in dese. Want alle de andere Feest dagen, oft sy zyn gemengelt met medelyden, om de armoede, ongemacken, ellenden ende pynen die Jesus om onser liefden aengenomen heeft, ofte sy zyn alleenelyck voor ons, ende tot ons profijt. Maer den tegenwoordighen dagh van de Hemelvaert, is eygentlyck den Solemneelsten Feest dagh van onsen Heere Jesus Christus: om dat hy heden eerst begint te sitten aen de Rechter handt syns Vaders, ende rust van sijn lange Pelgrimagie, die tot nu toe geduert heeft. Ende heden opent hy eerst den Hemel, die tot nu toe gesloten was, ende begint te vervullen de plaetsen van de af gevallen Engelen, met ontallyke Heylige Zielen, die hy met groote triumphe met hem leydt. Daerom segt seer wel den H. Bernardus, dat de Solemniteyt van de Hemelvaert des Heeren, is het eynde ende ver-

[a] S. Bonav. Medit. vit. Chr. c. 98. spars.

[p. 564]

vullinge van alle de andere Solemniteyten, ende eene geluckige sluytinge van geheel de Pelgrimagie ons Heeren Jesu Christi, Sone van den Levenden Godt. Daerom een ziele, die den Heere Jesus seer lief hadde, soude heden haer meer verheugen, als op eenigen anderen dag des jaers. Want Christus seyde zelve aen syne Discipels, die om sijn vertreck hun bedroefden: ^(a)Waer't dat gy my lief hadt, gy sout u verheugen, om dat ick gaen naer mynen Vader.

Als het nu dan den veertigsten dag was naer de Verryssenisse Jesu Christi, hy wetende dat sijne ure quam, op welcke hy passeren soude van dese werelt tot sijnen Hemelschen Vader, soo heeft hy uyt het Aerdtsch Paradys met hem genomen de HH. Vaders, ende andere HH. Zielen, zegenende Elias, ende Enoch die noch in het leven zynde aldaer bleven, ende is gecomen tot sijne Discipels, die met sijne Moeder, ende andere vergadert waeren binnen Jerusalem op den Berg Sion, in 't huys van het leste Avontmael, ende hem aen hun blydelyck vertoonende, heeft tot een gedenck-weerdig teecken van sijne liefde, voor syn vertreck met hun willen eten.

Als sy dan nu met groote blydschap te samen aten, soo seyde hun den Heere Jesus: Den tydt is gecomen, op welcken ik keeren moet tot den genen die my gesonden heeft: blyft gy-lieden ondertusschen in dese Stadt, tot dat gy binnen luttel dagen vervult wort met den H. Geest, welcken u belooft hebbe te senden. Daer naer zuldy gaen door geheel de werelt, en predickende myn Evangelie, doopende de geloovige, sult myn getuygen wesen tot het eynde der aerden. Hy verweet hun oock hunne ongeloovigheyt, ende hardtheyt hunder herten, om dat sy niet en hadden willen gelooven de gene die hem gesien hadden nu verresen: hun

(a) Ioan. 14.

[p. 565]

willende door dese leste woorden, die gemeenelyk vaster blyven in de memorie, geven een eeuwige gedachtenisse van hunne eygen kranckheyt: op dat sy in hun toecomende Apostelschap, ende wonderlycke wercken, door welcke sy geheel de werelt bekeert hebben, hun niet verheffen en soude, maer altydts blyven in ootmoedigheyt: toonende alsoo in sijn vertreck hoe seer de ootmoedigheyt hem behaegde, Maer soo sy hem begonden veel te vraegen van toecomende tyden, hy en wilde hun geen antwoorde geven, om dat het niet oorbaer en was.

Sy sitten dan, ende eten, ende kouten t' saemen, ende verheugen hun uyt'er maeten om de tegenwoordigheyt van hunnen Heere; maer niete-te-min verstoorden sy hun, hoorende hem spreken van sijn vertreck. Want sy droegen tot hem sulck een teere liefde, dat sy van syn vertreck niet en mochten hooren spreken.

Maer wat sal ick seggen van sijne Moeder, die by hem sat, die hem veel geweldelycker ende teerder lief hadde, als alle de andere? Ende meent gy niet dat dese woorden van sijn vertrek gingen tot het binnenste van haer Moederlyck herte, ende dat haere affectie geweldelyck beweeght zynde, sy haer hooft neygde op haeren Sone, ende rustede op sijne borst? Want indien Ioannes dit gedaen heeft in het Avontmael, hoe veel te meer moogt gy het selve mediteren van haer. Sy dan diepelyck versuchtende, badt hem met traenen, seggende: Mynen Sone, indien gy vertrecken wilt, leydt my met u. Maer den Heere haer troostende, seyde: Ick bidd' u myne liefste Moeder, en zyt niet bedroeft om myn vertreck; want ick gaen by mynen Vader. Maer het is oorboorlyk dat gy hier noch wat blyft om de geloovige te verstercken: daer naer sal ik

[p. 566]

komen, ende u ontfangen in myne glorie. Doen seyde de Moeder: mynen alderliefsten Sone, uwen wille moet geschieden. Want ick ben bereyt niet alleen te blyven, maer oock te sterven voor de zielen, voor welcke gy gestorven zyt: maer weest myns gedachtigh.

Doen heeft Jesus haer, ende Magdalena, ende de Discipels getroost, seggende: En weest niet verstoort, nochte beancxt in u herten, ick en sal u geen Weesen laeten al gaen ick weg, ick sal altydt by u wesen. Tot hier S. Bonaventura.

O Ziele, siet dat gy u deel hebt van dese leste maeltydt met uwen aldersoetsten Heere Jesus. Staet by hem met eerbiedinge, ende bewyst hem voor het leste alle gedienstigheyt, ontfangende somtyts van hem een lieffelycke ooge, met een blydt gelaet. Spiegelt u indien soeten Engel, ende laet daer-en-tusschen u herte swieren met brandende affectien. Als gy hem iet dient, kust altydts de Wonden van sijne Handt; ende als u herte hier soo beweeght wort dat de oogen leken, valt voor syne Voeten, ende die omhelsende, ende de Wonden duysent mael kussende, besproeyt die met uwe heete traenen. O douwt uwe lippen met een geweldigen iver op die Alderheyligste Wonden zynder Voeten, sonder u hier in te konnen verzaeden. Kust die met sulck een brandende affectie, ende soo dickwils, dat uwe lippen drooge woorden. O gewelt der liefden! O vreugt des herten! O onuytsprekelycke soetigheyt van een vierige ziele, die haer hier in wel weet te oeffenen! Hier verkrygt sy van haeren Bruydegom al dat sy begeert. Hier doet sy een minnelyk beklagh van haere onvolmaektheden ende quade genegentheden, ende verkrygt versterckingen tegen de selve. Hier versoeckt sy van den Heere vierigheyt om in alle deug-

[p. 567]

den kloeckelijck voort te gaen, ende haer herte wort ontsteken als eenen blaeckende oven. Hier verkrygt sy eenen verheven ende verlichten geest, ende een ootmoedig herte, waer door sy ontdekt ende verwint de verborgen stricken ende aenvechtingen van den middagschen duyvel, die hem verandert in eenen Engel des lichts, om onder den schyn van eenig groot goet, te bedriegen. O aldersoetste Wonden, ô alderliefste Voeten van mynen Heere Jesus, uyt welcke sijne Goddelycke kracht ende soetigheyt soo mildelyck is vloeyende.

De maeltydt gedaen zynde, naer dat den Heere Jesus syne vriendekens vertroost, ende versterckt hadde, met belofte van den H. Geest, ende andere hemelsche vermaeningen vol van liefde ende consolatie,^(a) soo heeft hy hun buyten geleyt naer Bethania op den Berg van Oliveten. Vergeselschapt, ô Ziele, uwen soeten Jesus, inde leste wandelinge welcke hy ootmoedelyck doet met sijne Discipels, gaende met hun te voet, daelende van den Bergh Sion, ende wederom klimmende op den Berg van Oliveten. Siet hoe de Discipels rontom hem gaen, dringende om de naeste te zyn, om sijne laeste heylighe vermaeninghen beter te verstaen. Ghy moet nochtans weten, dat al is't dat den Heere met hun alsoo ginck door de straeten van Jerusalem hy nochtans van niemant anders gesien en wiert, als van sijne Discipels, ende de heylige Vrouwen die met hun waeren.

^(b)Als sy nu altemael op den voorseyden Bergh gekomen waeren, soo heeft den Heere Jesus syne Moeder seer minnelyck omhelst, ende haer Adieu geseyt, die hem met een teere affectie desgelycks omhelsde. Maer de Discipels, Magdalena, ende alle de andere hem te voet vallende, ende wee-

(a) Luc. 24. act. 1.

(b) S. Bon. Ibid. cap. 98.

[p. 568]

nende, kusten sijne Voeten, de welcke hy op heffende kuste seere minnelyck in het aensicht. Aensiet hun nu wel, ende al het gene hier geschiet. En vergeet oock niet, ô ziele, uwen alderliefsten Heere Jesus adieu te seggen, kussende met groote affectie sijne Handen, ende Voeten, aensiende hem met weenende oogen, om dat hy u gaet verlaeten, naer dat ghy in de dry-en-dertig jaerighe Pelgrimagie hem tot hier toe gevolgt hebt. Eylaes [segt] soeten Jesu, gy gaet weg naer het Hemelsch Vaderlandt, ende ick blyve hier in dit ellendig ballinckschap tusschen duysent miserien, stryden, peryckelen, en tentatien. Wee my ellendigh mensch, wie sal my verlossen van dit lichaem des doodts in welck ick geduerig lyden moet de moeyelycke stryden tusschen den geest en het vleesch; ende daer-en-boven noch sienelyck gekosen worde van de menschen, ende onsienelyck bevochten worden van de Princen der duysternissen met duysent archelistigheden. Ick wensche ontbonden te wesen van dit ellendig lichaem, ende verlost te wesen van soo veel peryckelen, ende de onsekerheyt van myne saligheyt, ende met u te wesen, mynen Heere ende mijnen Godt. Peyst nu, ô ziele, dat den soeten Jesus u met een vriendelyck gelaet aensiende, seght: Myn kindt hebt goeden moet, ende stryt vromelyck, stellende al u betrouwen op my, ende zyt versekert dat ick u altydt by u sal wesen, om u te helpen, te troosten, ende te verstercken, maer siet dat gy in myne liefde niet en verflauwt, ende my niet ongetrouw en zyt, soeckende elders uwen troost, als in my. Uwen stryt sal haest eynden, maer uwe Croone ende glorie die ik u gaen bereyt maeken, sal eeuwig dueren. Peyst altyts wat ellenden, quellingen, stryden, ende pynen ick onderstaen hebbe geduerende dese dry-en-dertigh jaeren, om u den

[p. 569]

weg te toonen naer u Hemelsch Vaderlant. 't En moet u dan niet verdrieten my naer te volghen in veel lyden: want ghy en sult noyt soo veel lyden voor my, als ik voor u geleden hebbe. Adieu myn kindt, ende hebt goeden moet, ende doet altyts u beste om beter te zyn, maer boven al tracht tot een diepe ootmoedigheyt. Onthout, ô ziele, dese leste woorden wel van den aldersoetsten Heere Jesus.

^(a)Ten lesten, naer dat alle de Mysterien volbrocht waeren, soo begonst den Heere Jesus te reysen door sijne eygen kracht. Doen vielen sy altemael ter aerden: ende Onse L. Vrouwe overgoten zynde met traenen van blydschap, om dat sy haeren Soone soo glorieuselyck sag klimmen naer den Hemel, roep achter hem, seggende: Mynen gebenedyden Sone, weest mijns gedachtig. Desgelyks riepen alle de andere: Heere wy hebben 't al verlaeten om uwer liefden, weest ons gedachtig. Als dan den Heere met een schoon ende blyde gelaet, met een groote Majesteyt triumphantelyck opklimmende, heeft met op geheven ermen hun gezegent, seggende: Zyt stantvastig, ende doet altydt wel ende vromelyck, want ick sal altydt met u wesen ende hy wiert uyt hunne oogen genomen door eene wolcke. De H. Moeder, met Magdalena, ende de Discipels, bleven altemael op hunne knien, soo lange opper-waerts siende, als sy hem sien konden, O wat een schoone saecke was 't, den Heere te sien soo glorieuselyck op-klimmen! Och had' iemant konnen sien de ontallycke Engelen, en de Zielen der heylige Vaders, die met Jesus ten Hemelwaert klommen, ende hooren hunne Hemelsche Lofsangen, ende Melodyen; sijne Ziele soude misschien van blydschap gescheyden hebben uyt het

(a) S. Bon. Ibid.

[p. 570]

lichaem, ende met hem naer den Hemel gevlogen hebben.

Verheugt u dan oock, ô ziele, siende uwen Beminden soo glorieuselyck klimmen naer den Hemel, ende singt met den H. Bernardus:

^(a)Keert nu weder myn beminden

Naer uws Vaders Rechter-handt:

G' hebt verwonnen uw' vyanden:

Besit 't Hemelsch Vaderlan[d]t,

'K sal u volgen waer gy gaet:

Gy en sult my niet ontloopen:

Want in u myn herte staet,

Jesus troost van onse hopen.

Komt gy Engels in 't gemoet;

Wilt uw' poorten open stellen:

Jesus Koninck, weest gegroet:

Komt verwinder vander hellen.

Jesus Koninck van goe' daden,

Jesus Koninck Triumphant,

Jesus gever der genaden,

Lof des Hemelsch Vaderlant.

d' Engels prysen u des Hemels,

En vernieuwen uwe loven:

Jesus is de vreugt des werelts,

Ons versoent met Godt daer boven.

Jesus die regneert in vrede,

Die 't gevoelen vliedt der sinnen,

Dese wenscht myn ziele mede

Te genieten maer van binnen.

Jesus die is weer gegaen

Tot syn 's Vaders Hemel-ryck:

Myn hert is van my vergaen,

En volght Jesum haestelyck.

Laet ons dan hem achter haelen,

Met gebeden ende sanck;

(a) Jubil. S. Bernardi.

[p. 571]

 

Op dat wy in d' Hemels zaelen

 

Hem genieten eeuwigh lanck.

AMEN.