De pelgrimagie van het kindeken Jesus

XXIX. Capittel.
Jesus veropenbaert hem aen syne Discipels op den Berg Thabor, ende daer naer wederom op den oever van de Galileensche Zee.

HIer [seght S. Bonaventura]^[a] als de Discipels op den voorseyden Bergh Thabor ghekomen

[a] Medit. vit. Chr. cap. 95. 96. & 97.

[p. 559]

waeren, soo heeft hem den Heere Jesus wederom aen hun vertoont seggende: ^(a)My is ghegheven alle macht in Hemel ende aerde. Gaet ende ende leert alle volcken, hun doopende in den Naem des Vaders, ende des Soons, ende des H. Geest, ende hun leerende onderhouden al het gene ick u bevolen hebbe. Ende hebt goeden moet, ende zyt vroom: want ick met u-lieden ben alle de dagen tot het eynde des werelts. De Discipels hebben hem wederom aenbeden, ende staende met hem eenigen tydt, wierden door syne Goddelycke woorden seer vertroost ende versterkt, ende door sijn Hemelsch gelaet vervult met onuytsprekelycke blydschap. Aenmerckt hem wel, ende de woorden die tot hun geseyt zyn, want sy syn seer magnifieck ende troostigh. Hy vertoont hun, hoe dat hy Heere is van Hemel ende aerde: gheeft hun de forme van het Doopsel, ende gebiedt hun te Predicken, ende geeft hun seer grooten moet, als hy segt dat hy altydts met hun, ende met hunne naecomelingen wesen sal: te weten door sijne Goddelycken bystandt, ende door syn tegenwoordigheyt in 't Alderheylighste Sacrament des Autaers. Siet gy wel hoe groote reden van blydschap hy hun hier geeft, ende hoe groote teeckens van liefde hy hun bewyst, ende aen ons al te samen? Den Heere dan dese dingen geseyt hebbende, ende hun gegeven hebbende syne Benedictie, is verdwenen.

De Discipels bleven alsdan noch in Galileën,^(b) ende soo seven van hun op eenen sekeren dagh in de Galileensche Zee gingen visschen, sy en konden geheel den nacht niet met allen vangen. Als het nu dag geworden was, den Heere Jesus veropenbaerde hem, staende op den oever van de zee, maer de Discipels en kenden hem niet. Zyt hier, ô ziele, aendagtig tot al dat hier geseydt, ende ge-

(a) Matth. 28.

(b) Ioan. 21.

[p. 560]

daen wort, want het seer genoegelycke saecken zyn. Den Heere dan gevraeght hebbende, oft sy iet gevangen hadden? Ende soo sy antwoorden: Neen. Doen seyde hy: Werpt het net uyt op de rechter zyde van het Schip, ende gy sult wat vangen. Ende soo sy het net uyt geworpen hadden, het was soo vol visch, dat sy het niet optrecken en konden. Doen seyde Ioannes aen Petrus: het is den Heere. Petrus hoorende dat het den Heere was, heeft met haesten sijnen rock omgort, ende springende in het water, is alsoo tot Jesum gegaen (want sy maer en waeren ontrent twee hondert voet-stappen van den oever) ende d'ander quamen aen met het Schip, treckende achter hun het net, dat vol groote visschen was. Ende soo sy aen lant gecomen waeren, sy sagen daer eenen visch op kolen ligghen, ende broodt daer by: want den Heere hadde voor hun gesorght, ende te eten gereet gemaeckt. Hy dede oock braeden van de visschen, die sy gevangen hadden: ende noode hun dan om te eten, ende at met hun, ende hiel daer met hun op den zeeoever een groote kermisse ende Feest-dagh. Ende volgens sijne ootmoedige gewoonte hun dienende, brack voor hun het broodt, ende deelde hun dat, desgelyks diende hy hun van den visch. Die seven Discipels sitten daer by hunnen soeten Heere met groote eerbiedinghe, ende vreugt, t'saemen met hem etende, sy aenschouwen sijn lieffelyk ende genoegelyck aensicht, ende verheugen hun boven maten in hunne herten: sy ontfangen uyt sijne Alderheylighste Handen die lustige spyse, ende worden vermaeckt niet min geestelyck als lichaemelyck. O wat een maeltydt is dit! Let ô ziele, seer aendachtelyk op alles ende poogt u, indien gy kont, om ook gespeyst ende vermaekt te worden.

[p. 561]

Aenmerkt oock het gene volgt, want het seer schoon ende bewegelyck is. Als nu dat solemneel bancquet gedaen was, soo seyde den Heere aen Petrus; Simon hebdy my lief, meer als dese? Petrus antwoorde: Heere ghy weet, dat ick u beminne. Doen zeyde hem den Heere: Voedt myne Lammeren. Ende dit tot dry keeren toe van Petrus vraegende, beval hem syne Schaepen. Waer in gy kont mercken syne groote goedertierentheyt ende liefde, met welcke hy soo sorghvuldelyck, soo dickwils, ende soo krachtelyck aen Petrus beveelt onse zielen: hy toont hier oock hoe groot een liefde vereyscht wort in een Goeden Oversten. Want drymael vragende, of hy hem lief heeft, toont dat hy tot den oppersten graet der Christelycker liefde moet gecomen zyn, eer hy hem vermeet den last der zielen te aenveerden, ende de schaepen te voeden, voor welcke hy gestorven is. Naer veele andere salighe vermaeningen, die den Heere dede aen syne lieve Discipels, soo is hy wederom verdwenen, ende soo hy placht gekeert by de HH. Vaders in't Aertsch Paradys ende de Discipels met groote blydschap vervult zynde, keerende weynigh tydts daer naer te Jerusalem.

Den Apostel Paulus segt oock ^[a]dat den Heere Jesus hem veropenbaert heeft aen meer als vyf hondert Broeders: maer waer, oft wanneer, dat en segt hy niet. Gy moogt wel peysen dat den soeten Heere Jesus binnen den tydt van veertigh dagen, die waeren tusschen syne Verryssenisse ende Hemelvaert, hem noch veel ander keeren vertoont heeft, waer van men niet beschreven en vint. Want het is waerschynelyck dat hy sijne alderliefste Moeder, ende sijne groote vriendinne Magdalena; ende de elf Apostels, die soo geweldelyck van syne

[a] I. Cor. 15.

[p. 562]

Passie bedroeft ende verschrickt hadden geweest, noch dickwils besocht, versterckt, ende verblydt heeft: 't welck den H. Augustinus oock schynt te gevoelen; seggende: van den tydt naer de Verryssenisse, al dat Jesus gedaen heeft en staet niet geschreven: syne besoeckingen waeren menigvuldig, ende hy converseerde dikwils met syne Discipels.

Gy moogt oock mediteren, dat sommige HH. Vaders met Jesus quamen; namentlyck Abraham, ende David, tot welcke bysonderlyk de belofte van den Messias gedaen hadde geweest, om hunne Alderheyligste uytverkoren Dochter te sien, te weten Maria de Moeder Christi, die voor hun allen gratie heeft verworven, ende den Verlosser gebaert heeft. O hoe blydelyck aensagen sy haer, ende bewesen haer groote eerbiedinghe, haer met duysent benedictien, ende loven verheffende, hoe wel sy van haer misschien niet gesien en waeren.

Gy kont hier oock aenmercken de groote ootmoedigheydt, goedertierentheydt, ende liefde van den soeten Heere Jesus tot ons, dat hy naer dat hy verresen was, ende nu glorieus was, heeft even wel noch veertig dagen willen Pelgrim zyn, op der aerden, om sijne Discipels te verstercken. Hy hadde wel mogen met reden, naer soo veel moeyelyke jaeren, naer soo veel arbeyden, ende droefheden, naer sulck een schandelyke ende bittere doodt, nu triumpherende keeren tot syne glorie, ende sijne Apostels door sijne Engelen verstercken: maer sijne boven maeten groote liefde en liet sulks niet toe; maer hy wilde selve in persoon converseren met hun, hem dickwils aen hun veropenbaerende in den tydt van veertig dagen, hun gevende veel teeckens ende preuven van syne waerachtige Verryssenisse, ende sprekende van het ryck Godts. Dit heeft hy al voor ons ghedaen, ende wy en letten

[p. 563]

daer niet op. Hy heeft ons geweldelyk bemint, ende hy en wort van ons niet bemint, daer wy behoorden door sulcke teeckens van liefde te branden. Tot hier S. Bonaventura.