Logo DBNL
De pelgrimagie van het kindeken Jesus (1755)

De pelgrimagie van het kindeken Jesus

(1755)–Franciscus Cauwe–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende

XXV. Capittel.
Van de openbaeringhen, die geschiedt zyn aen de dry Marien, namentlyck aen Maria Magdalena.

ALs[a] de dry Marien, gelyck boven geseyt is, gingen naer het graf, komende buyten de poorte, soo vernieuwden sy de gedachtenisse der pynen, ende verdruktheden van hunnen lieven Meester, op alle de plaetsen op welcke iet merckelycks teghen hem, ofte van hem gedaen wierdt: ende stonden daer stille, neder-knielende, ende kussende de aerde, ende zeyden met diepe versuchtingen ende traenen: hier quamen wy hem in 't gemoet, als hy het Cruys droeg, ende syne Moeder half doodt viel: hier keerde hy hem tot de Vrouwen die hem beweenden: hier leyden hy het Cruys af, niet voorder konnende draegen, ende op dien steen sat hy, om een weynigh synen aessem te hernemen: hier was 't dat sy hem soo geweldelyk praemde, ende soo wreedelyck met voeten stieten om hem gauwer te doen gaen, hem doende bynaer loopen: hier hebben sy hem syne kleederen uytgetrocken, ende geheel naeckt gestelt: hier hebben sy hem genagelt aen het Cruys. Ende dan met groot gejammer ende overvloedige traenen, vielen sy ter aerden, aenbiddende het Cruys, ende kusten het zelve seer devotelyk, dat met syn dierbaer Bloedt noch versch besproeyt was. Daer naer opstaende, ende gaende naer het graf, seyden tot malcander; (b)Wie sal ons den steen weiren van

den inganck des grafs? ende naerder komende, sagen, dat den steen geweirt was, ende den Engel des Heeren die daer op sat, ende tot hun seyde: (a)En vreest niet: (b)ick weet wel dat gy Jesus soekt, die gekruyst is; hy en is hier niet; want hy is verresen, gelyck hy geseyt heeft. Komt ende siet de plaetse waer den Heere geleydt was. Gaet met haesten, ende seght aen syne Discipels, dat hy verresen is, ende seght aen syne Discipels, dat hy verresen is, ende dat hy u-lieden vooren gaen sal naer Galileën: daer suldy hem sien. Maer sy luttel acht nemende op de woorden van den Engel, zyn met haesten uyt het graf gheloopen, bevende van verschricktheyt. Ende soo sy met haesten gekeert waeren by de Discipels, Magdalena door verbaestheyt niet gelet hebbende op de woorden van den Enghel, seyde tot Petrus, ende Joannes; Sy hebben den Heere wegh gedraegen uyt het graf, ende wy en weten niet waer sy hem geleydt hebben.(c) Doen zyn Petrus, ende Joannes naer het graf gheloopen. Aensiet hun wel hoe sy loopen; Magdalena met de andere loopt oock achter hun, sy loopen altemael om hunnen Heere, hun herte, hunne ziele te soecken, sy loopen seer ghetrouwelyck, seer vierighlyck, seer ancxtelyck; Komende dan tot het graf, ende daer in siende, sy en vonden het Lichaem niet, maer sy saghen alleen de doecken daer het in gewonden was geweest.

Hebt medelyden met hun, want sy zyn in groote droefheyt. Sy soecken hunnen Heere, ende sy en vinden hem niet, ende sy en weten niet waer sy hem zullen gaen soecken, ende zoo vertrecken sy zeer bedruckt, ende weenende.

Maer de Marien(d) zyn aldaer noch gebleven, ende wederom siende in het graf, hebben in het

zelve twee Engels gesien, in witte ende blinckende kleederen, die zeyden: (a)Wat zoekt ghy den levenden met de dooden? Hy en is hier niet, maer hy is verresen. Weest indaghtigh wat hy u geseyt heeft als hy noch was in Galileen, seggende: Den Sone des mensch moet gelevert worden in de handen der sondaeren, ende ghekruyst worden, ende ten derden dage verrysen. Maer sy en namen geen acht op dese woorden, noch sy en namen eenigen troost uyt het gesicht der Engelen. Want sy en zochten geen Engels, maer den Heere der Engelen. Ende sy zyn met verschriktheydt uyt het graf gegaen, ende terwylen de twee Marien [te weten de twee Susters van Onse L. Vrouwe] een weynig van daer vertrocken, ende met droefheydt nedersaten, Maria Magdalena bleef noch by het graf: want sy en wiste niet anders te doen: sy en konde zonder haeren Meester niet leven, ende sy en vondt hem daer niet, ende sy en wiste hem nergens elders te zoeken, ende daerom bleef sy staen buyten het graf weenende. Sy dan siende wederom in het graf [want sy hoopten hem altyts wederom te sien, daer sy hem begraven hadde] sagh wederom de Engelen daer sitten, die tot haer seyden: Vrouwe waerom weendy? Sy antwoorde: (b)Om dat sy mynen Heere hebben wegh-genomen, ende ick en weet niet waer sy hem geleydt hebben.

Siet de wonderlycke werckinge van de liefde. Sy had een weynig te vooren van eenen Engel gehoort dat hy verresen was, ende wederom van twee verstont sy, dat hy leefde, ende sy en was dat niet ghedachtigh, maer het docht haer noch dat haeren Beminden wegh genomen was. Sy was als sonder sinnen, sonder verstant, sonder memorie. De liefde dede dat: Want gelyck Origines seght,

hare ziele, haer herte, hare affectie, en alle haere gedachten en waeren niet daer sy was, maer daer haeren Meester was. Sy en koste noch peysen, noch spreken, noch hooren, als van hem; ende soo lange sy hem niet en sag, sy was met hem gelyck verloren: ende daerom al dat sy sprack, waer dat hy verloren was, dat sy niet en wiste waer sy hem geleyt hadden.

Als sy dan alsoo weende, ende van de Enghels geenen troost en ontfinck, den soeten Meester Jesus en konde hem door groote liefde niet langer onthouden. Wesende dan noch by syne Moeder, vertelt haer het ancxtigh zoecken, ende treurigh weenen van syne lieve Magdalena ende seght dat hyse wilt gaen vertroosten. Waer van Onse L. Vrouwe zeer wel te vreden zynde, zeyde; Gaet in vrede mynen gebenedyden Sone, ende vertroost haer, want sy heeft u uyt'er maeten lief, ende heeft om uwe doodt seer bedroeft geweest; maer weest toch indachtigh haest weder by my te komen. Ende hem zoetelyck omhelsende, heeft hem laeten gaen.(a)Jesus dan is gekomen by het graf, in den hof daer Magdalena was; welke omsiende sag hem staen, maer en kende hem niet, zynde gelyck dronke van weenen Jesus zeyde tot haer; Vrouwe, waerom weent gy? wie soekt ghy? Sy hem noch niet herkennende, maer meenende dat hy den Hovenier was seyde tot hem; Heere is 't dat ghy hem wegh gedragen hebt, seght my waer gy hem geleydt hebt; ende ick sal hem weghnemen. Aensiet haer wel, hoe sy met weenende oogen, hem seer ootmoedelyck ende ernstelyck bidt, dat hy haer soude seggen waer hy is dien sy soeckt; want sy hoopte altydts eenighe tydinge van haeren beminden te hooren.

Doen zeyde den Heere tot haer; Maria. Als dan

sy als herlevende, ende hem met dit woordt herkennende, heeft met een onuytsprekelycke vreugt gheseydt; Rabboni, dit is; Meester. O Heere, ghy zyt het dien ick socht, waerom hebdy u soo lange voor my verborgen? Ende loopende naer syne Voeten, wilde die kussen, maer den Heere willende haere ziele verheffen tot een geestelycker liefde, ende tot hemelsche saecken, op dat sy hem niet meer op der aerde zoecken en soude, seyde tot haer; En aenraekt my niet: want ik en hebbe noch niet opgeklommen tot mynen Vader. Maer gaet en segt aen myne Broeders: dat ik klimme tot mynen Vader, ende uwen Vader mynen Godt, ende uwen Godt. Hy seyde ook; en heb ik u niet voorseyt dat ik ten derden dage soude verrysen, hoe socht gy my dan in het het graf? Doen zeyde sy; Ick seg u inder waerheydt Meester, dat myn herte door de bitterheydt van uwe Passie ende Doodt in sulck eenen diepen afgrondt der droefheden verslonden is geweest, dat ick alles vergeten hebbende, op niet anders peysen en konde als op u doodt Lichaem, ende op de plaetse, daer ick 't hadde helpen begraven, ende daerom brocht ik dese zalve mede om het zelve te zalven. Ghebenedydt moet wesen uwe Majesteyt, die haer geweerdight heeft te verrysen, ende ons te komen besoecken.

Aldus staen die Beminde t' samen met onuytsprekelycke ghenoeghte ende blydschap. Ende sy aensiet hem seer curieuselyck, ende ondervraeght hem van alles, ende ontfanght seer vriendelycke antwoorden. Hier wordt dan geviert eenen grooten Paasschen, passèrende die ure in affectien veel soeter als den honing, ende Magdalena smiltende van een hemelsche liefde. Doch al is 't dat den Heere haer in het beginsel soo antwoorde, ick en kan het niet wel gelooven, of sy heeft hem fami-

lierelyck aengeraeckt, eer hy van daer ginck, kussende syne Handen ende Voeten. Maer hy sprak soo in het eerste, ofte om dat hy hem uytwendigh vertoonde, gelyck hy was in haer verduystert herte, om dat sy niet gelooven en konde dat hy verresen was gelyck men gemeenelyck uyt-leght; ofte om dat hy [gelyck ick geseydt hebbe] haer ziele wilde verheffen tot hemelsche saecken, gelyck den H. Bernardus schynt te gevoelen. Want wy mogen Godtvruchtelyck gelooven, dat hy haer soo minnelyck ende besonderlyck, voor alle andere die geschreven staen, besoeckende, dit niet gedaen en heeft om haer te verstooten, maer om haer te vertroosten, ende te verblyden; Namentlyck om dat hy niet hardt ende stuer, maer seer zoet ende goedertieren is, aen de gene die hem lief hebben.

Hebbende dan den Heere dese ziele wat tyts soo mildelyck vertroost, soo ginck hy deur, seggende dat hy noch andere moeste besoecken. Magdalena wiert hierom bedroeft, want sy hadde wel altydt willen by hem zyn. Heere (seyde sy) ick sien wel dat uwe conversatie voortaen met ons niet wesen en sal, ghelyck sy placht; om Godts wille, en vergeet my niet Weest ô Heere, indaghtigh hoe veel goeden gy my gedaen hebt, ende hoe groote gemeensaemheyt en liefde gy my bewesen hebt; peyst toch hier op mynen Heere, ende mynen Godt doen seyde Jesus; en vreest niet hebt betrouwen, ende zyt stantvastig, ik sal altydts met u wesen. Sy dan ontfangen hebbende syne Benedictie, soo den Heere verdween, is met haesten gegaen by haer mede-gesellinnen, de andere twee Marien, ende vertelt hun haer geluck, dat sy gehadt heeft. Sy verblydt zynde van de verryssenisse des Heeren maer droevigh om dat sy hem niet gesien en hadden, zyn met haer vertrocken. Ende soo sy t' zae-

men gingen, eer sy tot by de stadt quamen, den Heere Jesus veropenbaerde hem aen hun, seggende: Weest gegroet Sy uyt'er maeten verheught zynde, vielen hem te voete, ende omhelsden syne Voeten. Sy aensien hem, ende ondervraegen hem van alles seer neerstelyck, ende ontfanghen van hem seer blyde antwoorden: ende soo vieren sy hier oock eenen grooten Paesschen. Daer naer seght hun den Heere Jesus: Seght aen myne Broeders, dat sy gaen in Galileën, daer zullense my sien, gelyck ick hun voorseyt hebbe. Siet ghy wel, hoe den Meester der oodtmoedigheydt syne Discipels Broeders noemt? Hy en heeft dese deugt noyt verlaeten.

Wilt gy nu, ô ziele, in al het gene geseyt is, vertroost worden in u herte, ende verlicht worden in den geest, onthoudt wel het gene ik u boven dikwils geseydt hebbe, te weten, dat gy op alle dese plaetsen, ende geschiedenissen, soo aendachtelyk moet letten, al oft gy daer lichaemelyck teghenwoordig waert, ende die saeght met uw ooghen welke van de naervolgende oock te verstaen is. Aldus. S. Bonaventura.


Vorige Volgende