De pelgrimagie van het kindeken Jesus

XXI. Capittel.
Jesus Doodt wort beschreyt, ende syne Zyde wort geopent.

WIe sal nu konnen uyt-spreken (seght S. Bonaventura)^(b) hoe de ziele van Maria de Moeder Christi gestelt was, als sy haeren alder-

(b) Medit. vit. Chr.79.

[p. 517]

liefsten Sone sagh in dese tormenten verflauwen, beswycken, weenen, ende ten lesten sterven. Ick geloove dat sy in de menigvuldigheden der ancxten verslonden zynde, bleef als sonder gevoelen, oft half doodt. Wat meent gy dat die lieve Disciplinne Christi Magdalena, dien wel beminden Discipel Joannes, ende de twee Susters van onse L. Vrouwe deden? Maer wat souden sy doen, vervult met bitterheden, verslonden in droefheden, en wee droncken van Alsem? Sy weenden altemael sonder ophouden, sonder eenige remedie. Soo dan, den Heere hanght daer aen het Cruys doodt, ende de groote menighte vertreckt, ende de bedruckte Moeder blyft daer met dese vier, ende sitten neder by het Cruys, ende aenschouwen hunnen Beminden, verwachtende van den Heere bystant, om hem wederom te krygen ende te begraven.

Aensiet dan oock, ô Ziele met weenende oogen uwen alderliefsten Heere Jesus, daer hangende aen de galge sonder leven. Eylaes, waer is nu syne schoonigheyt! De oogen syn verduystert ende toe, de kaecken ingevallen, de lippen blauw, ende geheel het aensicht is bedeckt met de bleecke doodt Wie sal my nu geven water aen myn hooft, ende voor myne oogen fonteynen van traenen, om dag en nacht te weenen, te kermen, ende te suchten om de doodt van mynen alderliefsten Jesus! De Engels des vredes weenen seer bitterlyck, ende sal ick niet weenen? De klaerblinckende Sonne wort heel verduystert, ende treckt aen den rouw, ende sal ick niet droevigh zyn? De aerde beeft, de steenen scheuren, ende alle de schepselen worden beroert in de doodt van hunnen Schepper, ende sal myn herte noch wesen sonder gevoelen? Bloedige traenen behoorde ick nu te storten, siende dat mynen Salighmaecker voor my gestreden heeft tot'er

[p. 518]

doodt toe, ende voor my syn Bloet gestort tot den lesten druppel toe. O ziele, aensiet dickwils uwen Beminden van hoofde tot de voeten, door alle syne leden, die allegader soo menige ongemacken, pynen, en tormenten onderstaen hebben. Eylaes hoe menige droefheden, moeyelyckheden, smerten, ende ancxten heeft dien soeten, dien minnelycken, dien sachtmoedigen Jesus geleden: hoe menige opspraecken, verachtingen bespottingen, verwytingen, ende valsche lasteringen heeft dien onnooselen bloet moeten onderstaen, eer hy uyt dese werelt soude scheyden, ende dat door sulck een schandelycke ende pynelycke doodt. Eylaes nu is hy doodt! Nu hanght hy daer sonder leven, die alle dieren het leven gheeft. O beweghelycke saecke, den Sone Godts daer te sien hangen, met het hooft al slingerende, ende geheel sonder leven? O Jesu mynen Alderliefsten, die om mynder liefde hebt willen smaecken de bitter dood, tot u roept myn ancxtigh suchten, tot u roept myn quelende liefde, tot u roepen myn heete wenschen, ende traenen. Ach wat sal ick meer seggen? Mynen Jesus, al mynen troost, al myne vreught al myne soetigheyt, al myne hope die is doodt. Ach Jesus is doodt! dit doet my smelten in traenen.^(a) Terwylen dat onse L. Vrouwe met Joannes, Magdalena, ende beyde haere Susters saeten van zyts het Cruys, sonder ophouden weenende, siende den Heere Jesus daer hangen tusschen twee moordenaers aen het Cruys alsoo naeckt, alsoo gestorven, alsoo van alles verlaeten, siet daer quamen veel gewapende mannen van de Stadt derwaerts die gesonden waeren om de beenen der gekruyste te breken, ende hun t'eenemael te dooden, ende te begraven, op dat hunne lichaemen tot 's

(a) S. Bonav. Medit. vin. Chr. c. 89

[p. 519]

anderen daeghs, dat een seer grooten ende solemnelen Sabbothdag was, niet en souden blyven hangen aen de Cruycen. Onse L. Vrouwe met d' andere op siende, ende hun van verre siende komen ende niet wetende wat het wesen magh, staen terstont op met groote vreese ende bevinge, ende hunne droefheyt wort vernieuwt. Onse L. Vrouwe vol ancxt ende benauwtheyt, ende niet wetende wat doen, keert haer tot haeren dooden Sone, seggende: Mynen alderliefsten Sone, waerom komt dat volck hier wederom, wat willense met u noch doen, en hebbense u niet gedoodt? Mynen Sone, Ick meende datse met uwe doodt verzaet waeren, maer soo ick sien, sy komen u, nu doodt zynde, noch vervolgen. Mynen Sone ik en weet niet wat doen, ick en heb u van de doodt niet konnen beschermen. Mynen Sone, bidt uwen Vader, dat sy niet meer tegen u en misdoen, ende ick sal voor u Cruys aen uwe Voeten komen staen, ende doen al dat my mogelyck is, om hunne furie tegen u te versoeten. Sy zyn dan alle vyf al weenende gaen staen voor het Cruys van Jesus. Doen zyn die wreede beulen met furie, ende groot gerucht aengecomen, ende siende dat de moordenaers noch leven, breecken hunne beenen, ende dooden hun t'eenemael, smytense ergens in eene gracht. Sy dan komende naer het Cruys van Jesus, ende de H. Moeder vreesende dat sy met haeren Sone desgelycks doen souden zynde haer herte geraeckt met een extreme droefheyt, nam haeren toevlucht tot haer wapens, te weten haere in gebooren ootmoedigheyt: ende vallende voor hun op haere knien met de ermen in 't cruyce voor haere borst, heeft met traenen, ende een bewegelycke stemme tot hun geseyt: Mannen, Broeders, ick bidde u door den oppersten Godt, en wilt my niet meer bedroe-

[p. 520]

ven in mynen alderliefsten Sone, want ick ben syne bedruckte Moeder, ende gy broeders weet wel dat ick u noyt misdaen en hebbe, ende indien mynen Sone u ergens in contrarie scheen te wesen, ghy hebt hem nu gedood, wat wildy meer van hem hebben. Ick sal u lieden vergeven al 't gene gy teghen hem misdaen hebt, ende syne doodt oock; zyt my maer hier in goedertieren, dat gy hem niet en verplettert, oft breeckt, op dat ick hem geheel magh begraven. Gy siet immers wel dat hy doodt is, 't is een ure dat hy overleden is. Met onse L. Vrouwe knielden oock haere Susters, Joannes, ende Magdalena, weenende alle gader seer bitterelyk. O Lieve Vrouwe, wat doet gy? Gy valt voor de voeten van die groote fielen, gy bidt die onbewegelyke honden, gy soeckt genade van die wreede tigers, ende meent die hooveerdige menschen met ootmoedigheyt te bewegen. Ghy arbeydt te vergeefs, want de hooveerdighe hebben eenen schroom van de ootmoedigheyt. Hier-en-tusschen eenen soldaet genaemt Longinus, (die alsdan wreet ende hooveerdigh was, maer naemaels Christen, ende eenen H. Martelaer geworden is) verachtend hun bidden ende traenen, heeft syne Lancie gesteken in de rechte Zyde van den Heere Jesus, ende en groote wonde gemaeckt, uyt welcke quam bloet ende water. Doen is de Moeder half doodt gevallen tusschen de ermen van Magdalena. Joannes dit siende, ende lydende gewelt in syn bedroeft herte, is met eenen grooten iver als eenen gewonden Leeuw, teghen hun op-gestaen segghende: Gy alderbooste menschen, waerom bedryft ghy dese wreetheyt, siet gy niet dat hy doodt is? Wildy ook syne bedrukte Moeder dooden? Gaet van hier wy sullen hem begraven. Doen zyn sy [soo het Godt beliefde] vertrocken Onse L. Vrouwe dan op ry-

[p. 521]

sende als uyt eenen slaep, vraeght wat men met haeren beminden Sone gedaen heeft? Sy antwoorde niet met allen, hy hanght daer noch. Haer benauwt herte geeft menigh versucht, ende opsiende naer haeren gewonden Sone, wort bedroeft tot 'er doodt toe. Siet gy wel hoe dikwils de bedruckte Moeder heden doodt is geweest? Dit leedt sy soo dickwils als'er iet nieuws tegen haeren Sone gedaen wiert: soo dat in haer volbrocht wiert, 't gene Simeon haer voorseyt hadde, te weten dat het sweet van syne Passie haere ziele soude doorsteken. Ende nu heeft inder waerheyt dese lancie haers Soons Lichaem, ende haere ziele doorsteken. Synde dan de soldaeten vertrocken, soo sitten sy wederom allegader neder neffens het Cruys niet wetende wat doen; want sy en konnen het Lichaem niet af doen, nochte begraven, om dat sy geen genoegsaeme macht, nochte instrumenten daer toe en hebben. Sy en derven hem daer alsoo niet laeten ende wegh gaen, enden den aencomenden nacht belet hun daer langer te blyven. Siet eens in wat een verbaestheyt sy staen. O genadigen Godt, hoe laet gy de uytverkoren Moeder van uwen Sone, ende den spiegel van alle Heyligheyt soo benauwen. Het waer nu tyt, dat sy een weynig gerespireert hadde. Aldus S. Banaventura.