Logo DBNL
De pelgrimagie van het kindeken Jesus (1755)

De pelgrimagie van het kindeken Jesus

(1755)–Franciscus Cauwe–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende

XX. Capittel.
Jesus spreeckt Seven Woorden hangende aen het Cruys, ende ten lesten geeft synen gheest.

DEn Aldersoetsten Heere Jesus [seght S. Bonaventura][a] hangende aen het Cruys, en heeft niet ledigh geweest, tot dat hy synen geest gaf, maer heeft ons veel goede Lessen geleert, te weten: Seven mael gesproken, welk men heet de Seven Woorden, die geschreven staen in het Evangelie.

Ten eersten naer dat hy nu soo veel tormenten, ende injurien onnooselyck geleden hadde, ende noch geduerigh lydende, van die nydige honden bespot ende gelastert wiert, soo heeft hy even wel tot synen Hemelschen Vader voor hun gebeden, seggende: (b)Vader vergevet hun, want sy en weten niet wat sy doen. O wonderlycke verduldigheyt van dien sachtmoedigen Jesus! O onuytsprekelycke liefde van dien minnelycken Jesus! Hoe moeste syn lieffelyck herte overvloeden van soetigheyt, uyt welck noyt bitter woort gecomen en is tegen syne doodelycke vyanden, ja nu van hun tot'er doodt toe vervolght zynde, bidt synen Vader voor hun vergiffenisse, Noteert hier, ô Ziele, dat gy noyt aengenamer gebedt aen Godt doen en kont, als voor de gene, die u vervolghen, oft leet doen (naer dit exempel Christi) hertelyck te bidden. Ende dit moet gy doen besonderlyck, als gy eenige bittere Passie tegen hun gevoelt op reysen, dan moet gy met eenen wackeren iver u herte tot Godt heffen, seggende. Heere ick vergeve 't hun om de liefde van Jesus Christus uwen Sone, wille 't hun toch vergeven.

Ten tweeden, siende Jesus syne bedruckte Moe-

der met Joannes onder het Cruys staen, heeft tot haer geseyt: Vrouwe siet daer is uwen Sone, ende tot Joannes: Siet daer is uwe Moeder. Hy noemde syne Moeder Vrouwe, om dat den minnelycken naem van Moeder, om het gewelt haerder teerder affectie haer herte meer soude bedroeft hebben. Ende van die ure af, heeft Joannes onse L. Vrouwe gehouden voor syne alderliefste Moeder, ende heeft haer altyts by gebleven, ende neerstige sorge voor haer gedragen, tot haeren sterf dagh toe. Och wat een geluck was dit voor Joannes! En treurt niet, ô ziele: want het gene Jesus aen Joannes seyde, dat seght hy aen u ook. Siet daer is u Moeder. Verheugt u dan, ô ziele, met sulck een Moeder, die nu glorieus zynde, u sorghe niet van doen en heeft maer voor u selve sorge draeght. Sy is de Moeder van bermhertigheyt, Moeder van alle gratien. Daerom moet sy naer Christus uwen eenigen toevlucht wesen, jae ick derve seggen meer als Christus: niet dat Maria meerder is als Christus, maer om dat men dickwils van Christus souden verstooten worden, 't en waere dat wy door Maria als middelaeresse, wierden ontfanghen in ghenade, ende door haer eenen toe ganck hadde tot de Goddelycke Majesteyt. Dit bewysen ons de twee leeren, die vertoont worden aen S. Leo, medegeselle, ende Bieght-vader van S. Franciscus. D'een leere was root, boven welcke was Christus, ende d' ander was wit, boven welcke was onse L. Vrouwe. Franciscus staende onder de roode leere, noode syne Broeders, om die op te klimmen; maer soo sy begonsten te klimmen wierden afgesmeten: doen leyden hun S Franciscus naer de witte leerder, welcke sy seer lichtelyck opklommen, ende van onse L. Vrouwe ontfangen wierden, met groote teeckens van liefde. O Ziele, laet ons dan die aldersoetste

Moeder een bysondere affectie draegen, ende noyt dagh voor by gaen, sonder haere eenige besondere devotie te bewysen.

Ten derden, als den goeden moordenaer tot Jesus geseyt hadde: (a)Heere weest myns gedachtig, als gy in u ryck sult gekomen zyn. Jesus heeft terstont geantwoort: Heden sult gy met my wesen in het paradys. O wonderlycke ghenade Godts, die eenen mensch, die al syn leven in moorden over gebragt heeft, soo goedertierelyck nu in syn uyterste het herte beweeght; ende syn ooghen open doet om synen Salighmaecker te kennen, ende hem de gratie doet den selven te belyden, in het midden der versmaetheden, kranckheden, ende tormenten! Och hoe groot was het geloove van dien moordenaer, ende hoe geweldig moeste van nu wesen syne liefde, aengesien hy Jesum siende hangen aen een galge gelyck hy, bedeckt met bloet, spuygsels, ende wonden, bespot, ende gelastert van de opperste Priesters, hem even wel kent ende belyt als den Koninck des Hemels, ende berispte den anderen moordenaer, die blasphemeerde, seggende: Indien gy den Sone Godts zyt, salveert u selven, ende ons mede. Wy en sien Jesum nu niet in schande, ende pynen aen een galge, maer glorieus aen de rechter hant syns Vaders, ende door het Christen Geloove triumpherende in de vier gewesten des wereldts, ende nauwelycks connen wy ons selven verwecken tot een levende geloove, vast betrouwen, ende pure liefde tot hem. Och welck een schaemte doet ons dien moordenaer aen! Daerom worden oock syne sonden soo haest uyt-gewasschen, ende hoort dat troostelyck woort: Heden zult gy met wesen in het Paradys, dat is, myne Godtheyt aenschouwen.

Ten vierden: zynde den soeten Jesus van buyten gepeynight, ende bespot, van binnen benauwt, ende bedroeft, soo was hy noch daer-en-boven van de Godtheyt als verlaeten sonder eenigen inwendigen troost [gelyck men leest van veel Martelaers, die hun verheughden, ende songen in het midden der tormenten) ende daerom seyde hy dese bewegelycke woorden: [a]Mynen Godt, mynen Godt, waerom hebdy my verlaeten: 't welck hy niet en seyde, als klaegende, maer alleenelyck op dat wy souden weten, wat hy om onser liefden geleden heeft, niet alleen in syn Lichaem door de tormenten, maer oock in syn Ziele, door een extreme desolatie. Och soeten Jesu, hoe gaen dese woorden in het herte van een ziele, die u lief heeft! Eylaes mynen Salighmaecker, zyt gy nu desolaet, wie sal my troosten! ick en wil buyten u geenen troost, noch 'k en wil van niemant anders getroost worden: maer nu gy, die al mynen troost zyt, zelve mistroostigh en bedroeft zyt, soo moet ick oock bedroeft wesen. Ick sal dan, ô soeten Heere Jesu, nu voortaen, soo dickwils als het u sal believen, geerne berooft zyn van alle uytwendigen, ende inwendighen, lichaemelycken, ende geestelycken troost, ende die verlaetentheyt patientelyck lyden om uwer liefden, die om mynder liefden soo verlaeten hebt geweest. Noteert, ô Ziele, dat Jesus, met dusdanige verlaetentheyt beproeft syne getrouwste vrienden, ende laet hun door de selve sien, hoe seer gevoordert sy zyn in den wegh der vomaektheyt: maer syne ongetrouwe vrienden, die maer vrienden en zyn in voorspoet, ende soo lange hy hun toeft met soetigheden, die vallen hem af in diergelycke verlaetent heden, ende worden onverduldigh, korsel, bitter in hunne conversatie, ende

soecken hunnen troost in aerdsche saecken. Soo dan, ô ziele, soo dickwils als gy u selven vint in tegenspoet, lydende ongelyck, bespottingen, ofte vervolginghen der menschen, lydende verscheyde pynen, ende ongemacken in u lichaem, lydende daer-en boven veel inwendige oprysende passien, ende quellingen in uwen geest, ende hier-en-tusschen berooft zyt van alle inwendigen troost, ofte smaeck, zynde t'eenemael dorre ende onlustig tot geestelycke saecken, al oft ghy van Godt t'eenemael verlaeten waert: ô hier is't dat gy toonen moet uwe couragie, ende u selven onberoerlyck aen Jesus houden, als een steen-rotse in het midden der wilde baeren. Peyst dan op dese verlaetentheyt van uwen Saligmaecker, ende seght tot hem somtyts met versuchtingen, dese syne woorden: Mynen Godt, mynen Godt, waerom hebdy my verlaeten? Wilt my toch helpen, wilt my toch versterken: sonder u, ick moet vergaen, maer in u is al myn betrouwen, want gy en verlaet noyt die in u hopen. Laet my in dese quellingen soo langh als 't u belieft, hout my maer vast met uwe machtige handt, dat ick niet en doen dat u mishaeght, noch troost en soecke buyten u Gelooft my Godtminnende ziele, dat al is 't dat alle gheestelycke oeffeningen u in desen staet onsmaeckelyck zyn, ende u dunckt dat gy niet met allen goets en doet, nochtans soo lange gy doet dat in u is, gelyck boven geseyt is, een sulcke ure is meer weert, soo tot u suyveringe, als tot uwen geestelycken troost, in welke gy niet te lyden en hebt; ende vervult zyt met vele geestelycke consolatien.

Ten vyfden, heeft Jesus geseyt: (a)Ick hebbe dorst. [b]Welck woort syne Moeder, ende alle syne andere vrienden, die daer waeren, verweckt

heeft tot groot medelyden, ende die nydige honden verheught heeft. Want al is 't dat men dit woort kan uytleggen, seggende dat hy dorst hadde tot de saligheyt der zielen: nochtans hy hadde ook inder waerheyt eenen geweldigen lichaemelycken dorst; want door het vergieten van by naer al syn Bloet, wat hy van binnen 't eenemael verdrooght. Maer die boose-wichten soeckende geduerigh nieuwe materie om den armen Jesus te quellen, ende pyne aen te doen, gaven hem te drincken azyn gemengelt met galle. Eylaes, ô soeten Jesu! hoe hart ende bitter zyn u de kinderen van Adam, doende uwe tonge oock smaecken hunnen vergalden haet. Tot noch toe hadden alle uwe litmaeten gepynight geweest, uyt-genomen uwe tonge, maer nu ontfanght sy oock haer eygen torment. O ziele, als ghy getenteert wort om uwe sinnelyckheyt te volgen in eten en drincken, peyst dan op de galle, met welcken uwen Salighmaeckers mont met bitterheyt vervult was.

Ten sesden, naer dat Jesus ontfangen hadde den vergalden azyn,(a) gelyck den Propheet in synen naem voorseyt hadde, doen heeft hy geseyt: (b)Het is volbraght. Al oft hy seyde: (c)Vader, ik hebbe uwe gehoorsaemheyt volcomen: beveelt my noch al dat u belieft, ick ben bereyt het selve te volbrengen. Maer al het gene van my geschreven staet, dat heb ick volbraght. Indien het u dan belieft Vader, wederroept my uwen Sone tot u. Ende den Vader tot hem: Komt mynen Alderliefsten Sone, gy hebt alle dingen wel gedaen, ick en wil niet dat gy langer in benauwtheyt zyt: komt, want ick sal u ontfangen in myne ermen, ende in mynen schoot. Doen heeft Jesus begonst te verflauwen, gelyck doen die op hun sterven liggen, syne oogen

nu open, nu toe doende, ende syn hooft wendende, ende keerende nu naer d' een zyde, nu naer d' ander zyde, ende alle syne krachten begonsten hem allengskens te begeven.

Ten lesten, heeft hy geseyt met een machtige stemme, ende traenen: (a)Vader in uwe handen bevele ik mynen geest. Ende neygende syn hooft, heeft synen geest gegeven. Doen is het voor hanghsel van den Tempel in twee gescheurt van onder tot boven, ende de aerde heeft gebeeft, ende daer zyn steen-rotsen gescheurt [onder andere den Bergh van Alvernen, in welcke scheuringe onsen H. Vader Franciscus de vyf Wonden heeft ontfangen.] (Wadd. ad an. 1224) ende daer zyn graven open gegaen, ende veel lichaemen der Heyligen, die overleden waeren, zyn op gestaen. Ende gaende uyt hunne graven naer de Verreyssenisse Christi, zyn gecomen in de H. Stadt Jerusalem, ende hebben hun aen veele veropenbaert. Ende den honeersten man, (oft Capiteyn van hondert soldaeten) ende de gene, die met hem waeren, om Jesum te bewaeren siende de aerd bevinge, ende al het gene geschiet was, syn seer verschrickt geweest, seggende: Voorwaer desen was den Sone Godts. Ende al het volk dat daer gekomen was tot het spectakel, gesien hebbende alle dese dingen, keerden naer hunne huysen, kloppende op hunnen borsten. Aldus het H. Evangelie.


Vorige Volgende