De pelgrimagie van het kindeken Jesus

XVI. Capittel.
Jesus wort ontkleet, ende genagelt aen het Cruys.

DEn soeten Heere Jesus ten lesten met duysent pynen, ende benauwtheden geraeckt zynde op den Bergh van Calvarien, alwaer het galge-velt was, soo hebben hem de beulen syne kleederen terstont uyt-getrocken, met vernieuwinge van syne wonden, aen de welcke syne kleederen aengeplackt waeren. Maeckt u, ô Ziele, hier tegenwoordigh met aller aendaghtigheyt, ende aensiet met levendigheydt des geests, ende met een devote affectie, al het gene hier geschiet. Siet nu met welke neerstigheyt, die dienaers der duysternisse, het Cruys, nagels, en touwen gereet maecken, terwylen den Heere daer staet t' eenemael naeckt voor al de werelt, bevende van pyne, benauwtheyt, ende koude. Syne gebenedyde Moeder hem alsoo siende is met een seer geweldige droefheydt, ende schaemte vervult geweest, ende is met een manne

[p. 496]

lycke couragie, door al het volck ende de beulen, tot by hem gecomen, ende nemende den doek van haer hooft^(a) [soo mediteert den H. Bonaventura] heeft met den selven syne naecktheydt eenighsins gedeckt, dien windende romtom syn fatsoen, ende hem met een omhelsende met een Moederlyke affectie, sonder nochtans een woort te konnen spreken, om de excessive droefheyt, in welcke haere ziele alsdan verslonden was Och wie sal konnen uyt spreken, hoe groot de bitterheyt was, die den, Sone, ende de Moeder in hunne herten alsdan gevoelden: den Sone, om dat hy syns Moeders ziele doorsteken sagh met het sweert der droefheyt; de Moeder, omdat sy haeren alderliefsten Sone sagh soo miserabelyck gestelt, dat sy hem by naer niet en kende: ende dat noch te meer, om dat hy haer soo haest van de beulen ontnomen wiert, die het sachtmoedigh Lam met gewelt van daer treckende, smeten hem terstont met een helsche furie op het Cruys.

Den soeten Jesus nu liggende op het Cruys 't welck inder waerheyt was een hart doodt-bedde, dat de kinderen van Adam hem bereyt hadden, heeft seer gewilliglyck syne Konincklycke ermen uytgesteken, syne handen geopent, ende syne beenen uytgereckt, om aen het Cruys genagelt te worden. Ende heffende dan syne oogen naer den Hemel, seyde met'er herten tot synen Vader: ^(b)Siet ick ben hier mynen Vader, gy hebt begeert dat ik tot het Cruys toe soude verootmoedight worden ter liefden ende saligheydt van het menschelyck geslachte: Ick neme 't in danck, ende offere my voor hun, die gy my ghegeven hebt, ende gewilt hebt dat sy myne Broeders soude wesen. Ontfangt

(a) Medit. vit. Chr. cap 78.

(b) S. Bonav. Medit. vit. Chr. c. 78.

[p. 497]

dan, ô Vader, dese myne Offerande, ende weest versoent, ende hun genadigh om mynder liefden, ende wilt hunne oude smetten af wasschen, ende vergeven, want ik my voor hun op offere tot voldoeninge. O woorden vol affectie, vol liefde, ende vol goedertierentheyt, die getuygen waeren van den brant der liefden, met welcken het minnelyck herte van dien soeten Heere ontsteken was tot het menschelyck geslachte, van welck hy soo wreedelyck, ende tot 'er doodt toe vervolght wiert.

Aensiet nu, ô ziele, met alle aendaghtigheyt, ende met weenende oogen, hoe den eenen beul vast neemt de rechte hant van uwen Beminden, ende door de zelve eenen grooten yseren nagel slaet hechtende dien aen het Cruys. Duncke 't u niet dat gy de slagen van den hamer hoort, ende den nagel hoort kraeken door de zenuen, ende ghebeenten van de hant, ende de vingers siet beven van het gewelt der pynen, ende het Bloet siet spuyten uyt de palme van de hant? O schroomelyk torment, dat alle de voorgaende te boven gaet! Siet desgelycks hoe den slincken erm van eenen anderen met een trouwe geweldelyck getrocken, ende uytgereckt wort, om de hant te brengen tot aen een gat, dat in het Cruys geboort is, die dan de selve ook doornagelt, met meerder tormenten als te vooren, om de spanninge wille. Aensiet nu den patientigen Heere in het aensicht, ende siet hoe hy nu syne oogen toe doet, nu diepelyck versucht, ende hygt door het gewelt der pyenen Eylaes mynen soeten Jesus, hoe gaet dit in myn herte, dat ick u soo afgryselycke tormenten sien lyden, ende dat ick nu niet helpen en kan.

Maeckt nu plaetse, ô ziele, want de beulen komen aen de voeten. Siet hoe sy de selve desgelyks trecken met touwen, om die te brengen tot aen

[p. 498]

het gat van het Cruys. Wie sal konnen uytspreken wat een torment den goeden Jesus in dese reckingen geleden heeft, niet alleen in beyde syne handen, maer ook in alle syne leden, die uyt het lit getrocken wierden; want sy spanden aen het Cruys, gelyck de pese aen een boge. Siet nu hoe de HH. Voeten doorboort, ende op malkanderen aen het hout genagelt wort. Imagineert u wederom dat gy de slagen hoort van den hamer, ende den nagel hoort kraeken door de zenuen, ende gebeenten der voeten, ende het Bloet siet spruyten uyt de selve, ende geheel het Lichaem siet schudden en beven door het grouwelyck gewelt der tormenten. O versteent harte, dat hier niet beweeght en wort! O vervrosen ziele, die hier door niet smelten en kan in traenen! O Godtminnende ziele, seght nu uwen alderliefsten Jesus Adieu, eer hy opgherecht wort, gaet by uwen aldersoetsten Vader, terwylen hy daer light op syn doodt-bedde: omhelst hem nu genagelt zynde aen syn Cruys; ende gevende hem den kus van Adieu, besproeyt syne wanghen met uwe traenen. Blyft aldus een weynigh tyts in de omhelsinge van uwen Beminden, ende spreeckt tot syn lieffelyk herte, niet met uwen mont, maer met u herte, laetende uytbersten de vlammen der affectien. Eylaes mynen soeten Jesus, nu moeten wy scheyden! Ick heb u soo verre gevolgt in dese uwe ellendige Pelgrimagie, en nu wort gy my ontnomen. O bitter scheyden! waerom en ben ick met u niet genagelt aen het Cruys? O mynen soeten Engel, moet ick u dan verlaeten! O mynen alderliefsten Vader, aengesien gy nu moet sterven, ende my als een weese gaet verlaeten, ontfanght den droevigen kus van Adieu, ende aensiet myne traenen. Kust oock, ô ziele, de Handen ende Voeten, ende aensiet de selve met aendaghtigheyt, ende bitter-

[p. 499]

heyt uws herten, hoe grouwelyk zy van die nagels doorboort zyn, en stort over de selve overvloedige traenen.

Ten lesten hebben sy Jesus aen het Cruys opgerecht, dat in de oprechtinge sulck eenen schock gaf, dat alle de Wonden: namentlyk van Handen en voeten, begonsten, overvloedelyk te loopen, ende de aerde te besproeyen. Ende boven syn hooft wiert eenen titel gestelt, met dese woorden: Jesus Nazarenus Rex Judaeorum. Dat is: Jesus van Nazareth, Coninck der Joden.