De pelgrimagie van het kindeken Jesus

[p. 417]

Vierigh ghebedt van den Seraphinschen Bonaventura, Die van Christus sijn Passie versoekt tot eene Bruyt.

‘O Heere Jesu Christe, ô waerachtigen Vrient, ô alderliefsten Bruydegom,^(a) maekt tog slyck van spuygsel, ende bestrykt myne oogen, op dat ik, die blint ben, sien mag uwe Wonden. Ontfangt my als eenen verloren Sone, om met u te eten het vet Calfken, dat aen het Cruys gebraeden is. O goeden, ende waerachtigen Meester, doet my tog open de thresooren van uwe Alderheyligste Doodt, ende leert my de Hemelsche Wysheyt, die in de zelve begrepen is. O soeten Heere Jesu, doet tog wederom open uwe Zyde voor my uwen boosen dienaer, op dat myne oogen, die myne ziele gerooft hebben, in uwe Zyde eenen goeden roof voor my vinden mogen. O goeden Jesu, myn hert is al te versteent, 't en zy dat het met u Bloet vermorwet wort; myn hert is al te verstroeyt 't en zy dat het in uwe Zyde vergadert zy O goeden Herder, ik ben dat Schaep dat gedoolt heeft ende verloren heeft geweest, ende voor welck gy aen het Cruys uwe ziele te pande gestelt hebt; ik ben 't, wilt het nu kennen, ende weder leyden in de koyen van uwe Wonden. Wilt my toch, ô Heere Jesu, in uwe Passie wel nauw bewaeren: want sonder u Doodt, ick sterve; sonder uwe Wonden, worde ick gewont? sonder uwe bespottingen, worde ik bespot; sonder uwe gees-

(a) Stimul. Amoris part. 1. cap. 25,

[p. 418]

selen, worde ik gegeesselt met de sweepen mynder sonden. Ende om dat ik in uwe Alderheyligste Passie niet en hebbe weeten te volherden, ik ben tot niet geworden, om dat ick de schande des Cruys hebbe verlaeten, ben schandaleus geworden; om dat ik de sotheyt van u Cruys van my geworpen hebbe, ben t'eenemael sot ende ydel geworden; om dat ik de krankheyt van uwe Passie versuymt hebbe, ben seer kranck geworden; om dat ick van de pynen uwer doornen weg geloopen ben, de doornen der begeerlyckheden hebben my doorsteken. Wat sal ik seggen, ô soeten Heere? 't En zy dat myn herte voor uwe pynen geopent zy, het sal tot alle boosheden geopent worden. 't En zy dat het weet te schuylen in uwe Wonden, het sal van de helsche moordenaers gewont ende berooft worden.’

‘Uwe Passie, ô soeten Jesu, is de aldervolmaekste, jae de eenige Medecyne tegen de hooveerdigheyt, ydele glorie, gierigheyt, onkuyscheyt, haet ende nuyt, gramschap, gulsigheyt en traegheyt. Tegen de hooveerdigheyt stryt haere ootmoedigheyt: tegen de ydele glorie stryt haere verworpentheydt, ende soo voorts. Sy stopt de ooren, op dat sy geene ydelheden oft quaet en hooren: Sy doet de oogen toe, op dat sy niet schadelyks en sien: sy toomt den mont, op dat sy in spreken ofte smaecken niet en sondige: sy, stopt de neus-gaten, op dat sy niet en sondigen door ydele geuren: sy hecht de handen aen het hout, op dat sy tot quaede aenraeckingen ofte werken niet gebruykt en worden: sy nagelt de voeten aen het Cruys, op dat sy herrewaerts en derrewaerts niet onnuttelijk en souden loopen. Sy voet de broederlyke liefde, sy vermeerdert de inwendige devotie, sy verheft de ziele tot de opperste contemplatie.’

[p. 419]

‘Geeft my dan, ô soeten Heere Jesu, dese uwe alderbitterste ende alderschandelykste Passie tot eenen Bruyt, ende vereenigt die met my met eenen onbrekelyken bant der liefden. Ik beminne haer boven alle Vrouwen, dat is, tydelyke wellusten ende aerdsche consolatien. Geeftse my dan, ô minnelijken Jesu, want ik beminse, ik hebse lief, ik begeerse met al myn herte. Sy is my alleen genoegsaem, van haer word' ick geestelijck gevoet, ende vermaekt in dit leven. Sy is mijn leven, mijnen troost, mijn wellusten: sy is het licht mijnder ziele, ende alle myne wysheyt. Sy leyt ende wederleyt my: ik misse ende dole sonder haer: ik wyke sonder haer van de haven mynder saligheyt.’

‘O goeden Jesu, ik en vrage van u anders niet in dit leven, als met u te wesen aen-gehecht aen het Cruys. Voorwaer mynen alderliefsten Heere Jesu, ik en wil niet leven, 't en zy dat ik sterve met u: of drukt dan in myn herte uwe doodt, of berooft my van dit tijdelijk leven. Ach waerom ben ik geboren, is't dat ik mynen Heere Jesus niet en omhelse in het Cruys, ende ruste in sijne Wonden. Ick hebbe liever hier met u gekruyst te sijn, als met u te overvloeden in wellusten. Ik wille dese uwe aldersaligste Passie, ick vraegse, ick begeerse uyt het binnenste mynder affectien ik verwerpe alle andere dingen voor haer, ik wil ook myn eygen zelven verlaeten, sy sal wesen mijne ziele, myn lichaem, ende alle mynen troost: Want u H. Bloet heeft my dronke gemaeckt, ende uwe pynen hebben my het herte door-sneden.’

‘O aldersoetsten Heere Jesu, gy hebt voor my gemaeckt den Hemel, de Sonne, de Maen, de Sterren, het Vier, de Locht, het Water, de Aer-

[p. 420]

de de Vogels, de Visschen, de Beesten, ende al dat kruypt op de aerde, de Boomen, de Bloemen de Kruyden, het Gout en Silver, Ysere ende Metael, verscheyden Coleuren, ende Kostelyke Gesteenten. Maer wie heeft dit al van uwe handen geeyscht? Sonder vraegen, sonder iemants versoeck hebt gy ons alle dese dingen gegeven; ende ik quelle geheel den dag mynen geest, versoekende van uwe schandelyke doodt, ende ick kan nauwelycks een kleyn druppelken verwerven. Weet, ô Heere Jesu, dat ik alle sienelycke dingen achte als drek, ik geefse u al geerne weder, geeft my maer uwe Wonden. Want dese in vloeyen beter in myn herte, als den Hemel: sy blinken ende verlichten myn gemoet beter als de sterren; sy ontsteken myne affectie beter als het vier; sy verkoelen mynen geest, ende helpen myne spraeke veel beter als de locht; sy vermorven myn hert veel beter als het water; sy geven alle myne affectien onderstant ende vruchtbaerheyt, veel beter als de aerde: Sy zyn my veel profijtiger als de vogels, beesten, ende visschen; soeter als alle de vruchten: plaisanter als de boomen ende bloemen; kostelyker als gout, silver, ende alderhande gesteenten: ja alle dese dingen zyn inder waerheydt maer ydelheyt, vergeleken by uwe Alderheyligste Passie. Dese wil ick dan, ô Heere Jesu, dese wil ick hebben, geeftse my, tot een huysvrouwe. Ik en vraege de schoonigheyt des Hemels niet, maer uwe schande; niet de wellusten des werelts, maer uwe benauwtheden. Geeftse my haest, ô soeten Heere Jesu, want ik en wil met haer geen ondertrouwe doen, maer het houwelyk volbrengen. Datse in my consentere, want ick consentere in haer, en het houwelyk is volbracht. Laet mijn

[p. 421]

herte, ô soeten Heere Jesus, in uwe Wonden gaen, ende dat uwe Wonden in myne ziele komen, ende het houwelyck is volbracht.’

‘Maer wie ben ik, ô mynen Heere Jesu, dat ik van u tot een Bruyt derven vraegen welke gy alleenelijk versaemt met uwe besonderste vrienden, ende dat in teeken van uwe aldermeeste vrientchap? Nochtans al en ben ik anders niet als ydelheyt, ende eenen sack vol afgryselycke vuyligheyt ik betrouwe even wel op uwe ongemeten goedertierentheydt. Want al en heb ick de suyverheyt en heyligheyt niet van uwe Moeder, om u een weerdig medelyden te bewysen, ick hebbe nochtans de boosheyt van den moordenaer, om met hem aen uwe zyde gekruyst te moeten worden. Ik hebbe liever, ô Heere Jesu, in dit leven met den moordenaer gekruyst te worden, als met Petrus, Joannes ende Jacobus op den Berg Thabor te wesen van uwe glorieuse Transfiguratie. Ik heb u liever hier te sien bespogen, als in een glorieuse gedaente. Al is 't dat ik niet en ben gelyk het alderedelste voor hangesel des Tempels, om in uwe Doodt gescheurt te worden, ick ben nochtans een vuyl stinckende graf, dat met de openinge van uwe Zyde behoorde geopent te worden. Wat vereyscht gy noch in my, ô aldersoetsten Heer Jesu! Is 't dat in uwe Doodt de steenen zijn gescheurt, ik ben noch harder als een steen. Is 't dat de aerde gebeeft heeft, ik ben boven maeten aerdsch: waat boosheyt gebreeckt'er dan in my, dat uwe Doodt my niet noodig wesen en soude? Ende al en ben ick niet hemelsch om u medelyden te bewijsen, noch en kan met de Sonne verduystert worden, ick ben nochtans van een helsche conversatie, om van u daelende ter hellen besocht te moeten

[p. 422]

worden. En laet dan, ô soeten Heere Jesu, om mijne boosheyt niet, dese alderedelste Bruyt, te weeten uwe schandelyke Passie, met my, die tot haer met een brandende begeerte gedreven ben, onderscheydelyck te vereenigen.’