De pelgrimagie van het kindeken Jesus

XXXIV. Capittel.
Jesus reyst naer de quartieren van Tyrus en Sydon, alwaer hy geneest de Dochter van het Chananeus-Vrouken.

JESUS gaet wederom reysen: hy gaet naer de quartieren van Tyrus en Sydon, de welcke waere steden der Heydenen, die paelden aen het Joodtsche Landt. Sa Godtminnende Ziele, zyt wederom Jesus Pageken in die verre voyagie, en dient hem in al dat gy kont. Laet ons nu mediteren dat de wegen stofachtig zyn, welcke hoe moeyelyk sy zyn om te gaen, dat weten sy die dickwils reysen want men nergens geen vaste voetstappen stellen en kan in dat stof, welck geduerig de voeten ach-

[p. 292]

terwaerts doet schieten. Siet nu dan, ô ziele, met medelyden uwen soeten Heere, hoe geweldigh hy wederom arbeyt over desen weg, gaende al stuypen, ende al treck-beenen, en tredende stap voor stap tot over de voeten in het stof, dat sijne beenen geduerig achterwaerts doet schieten, met groote pyne. Och wat een torment was dit voor dien armen soeten Jesus, die soo teer en delicaet was. Siet hoe haest hem begeven sijne beenen, schuddende ende bevende van vermoeytheydt ende flauwte. Siet hoe haest den soeten man is t'eynden van sijnen aessem, ende geheel in het sweet. Peyst oock dat den wint hem tegen is, die door het gewelt hem niet alleen en belet te gaen; maer oock blaest geduerig het stof in sijne oogen. Och hoe gaet my dit in het herte! O Soeten Jesu, hoe hebt gy my lief gehadt! want om meer voor my te lyden, gy die de winden selve regeerde, ende somtyts met een woort dede stille staen tot troost van uwe Discipels, keert nu hun gewelt tegen uwen persoon, ende verdraegt gewilliglyk de moeyelyckheyt van het stof in uwe oogen. Gy die luttel tyts te vooren met vaste voetstappen gongt op het water van de Zee, om uwe Discipels in hunne noot te gaen helpen, lydt nu gewilliglyck de onvastigheyt van de stofachtige wegen tot beswyckinge van uwe teere leden, ende tot het sweet uws aenschyns.

Gaet, ô Ziele, by uwen soeten Meester: hout hem vast, want hy en kan niet meer voort segt met betrouwen: mynen liefst Heere, sit om Godts wille wat neder om te rusten: want gy beswyckt geheel. Knielt dan voor hem neder, ende terwylen hy synen aessem herhaelt, neemt sijne hant, ende legt u aensicht daer op, ende weent alsoo wat, indien gy kont. Vaegt daer naer sijn Aensicht af van het stof ende sweet. Aensiet dan den soeten Man

[p. 293]

met weenende oogen, ende laet sijne minnelycke oogen in u herte straelen, op dat het smilten magh in traenen, ende gevoelen met den H. Bernardus in Jesus Lof-sangh:

Door 't besoecken van u klaerheyt,
Blyckt aen 't herte uwe waerheyt:

En de werelt scheynt ellendig,

En de liefde brandt inwendig.

Peyst nu, ô Ziele, dat gy van wyn en spyse wel voorsien zyt, en dient uwen soeten Heere van alles met blydschap, en vermaeckt u geduerigh in het aenschouwen van sijn lieffelyck aensicht. Siet hoe den ootmoedigen Jesus met een vriendelyck gelaet ontfangt al dat gy hem geeft, ende hoe hy u bedanckt, al of gy hem een groot weldaet dede. Siet hoe hy met goeden appetydt eêt ende drinckt, gelyck een ander mensch; verheugt u hier in boven maten, om dat gy uwen soeten Heere desen troost moogt aendoen; staende ondertusschen verbaest van de groote vernederinge des eeuwigen Godt van den Hemel ende aerde, die om onser liefden onse menschelycke kranckheden heeft aengenomen, ende synen oneyndelyké Majesteyt ende macht onder dese verworpen nootsaeckelyckheden soo seer willen verbergen.

Kout daer-en tusschen wat vriendelyk met hem, en geeft hem uwe miserien te kennen, doet u beklag van dat gy hem soo traeglyck dient, ende bidt hem om gratie ende bystant, om u zelven te beteren. Hoort hoe minnelyck den soeten Man u sal vermaenen, te versmaeden al datter op der aerden is, ende geduerig te versuchten tot het Hemelsch Vaderlant; want hy is van den Hemel gedaelt, om alle herten naer den Hemel te trecken. O Godt-minnende ziele, becommert u in dese dingen wel

[p. 294]

levendig ende dickwils: ende ick belove u dat gy haest een wonderlycke veranderinge zult gevoelen in uwe affectie: ende gy zult tot Jesus zulck een soete genegentheyt hebben, dat alle wyle, als gy op hem zult peysen, u herte terstont beweeght zal worden, ende zomtyts soo opspringen, dat het zal schynen weg te willen vliegen, naer den genen die 't bemint.

Kent dan Jesum allegader,

Vraeght van hem syn liefde zoet:

Soeckt dan Jesum liefsten Vader

Met een brandende gemoet.

Als nu Jesus gecomen was in het Lant der Heydenen,^[a] zoo is hy met syne Discipels heymelyk in een huys gegaen: want hy en wilde niet dat men zoude weten dat hy daer was, om dat hy aen de Heydenen niet en wilde predicken noch Mirakels doen. Dies niet teghenstaende en konde hy niet verborgen blyven: want een heydensche Vrouwe van de Chananeesche natie, verstaende dat Jesus daer was (want sijnen naem ende wonderlyke werken waeren nu in alle de omliggende quartieren bekent) zoo is sy in het huys gegaen, ende ootmoedelyck vallende voor de voeten van Jesus, heeft hem gebeden dat hy haere Dochter van den duyvel wilde verlossen. Maer Jesus is zonder haer te antwoorden uyt den huyse gegaen.^(b) De Vrouwe hem volgende, begonst te roepen op de straete: ontfermt u mynder Heere, Sone van David: myne Dochter wort gequollen van den duyvel. Waer op Jesus niet een woort en antwoorden, gaende geduerig voorts. Als dan de Discipels by hem komende baden hem seggende: Verhoort haer, en laetse gaen; want sy roept geduerig acher ons.

[a] Marc. 7.

(b) Matth. 15.

[p. 295]

Jesus antwoorde, seyde: Ik en ben niet gesonden dan alleenelyk tot de verloren schaepen van Israël.

Daer en tusschen de Vrouwe naerder komende heeft Jesum aenbeden seggende: Heere wilt my toch helpen. Jesus seyde: het en is niet goet het broodt der kinderen aen de honden te werpen. Doen seyde sy: Oock Heere; want de hondekens eten oock van de breyselingen, die van huns Heeren tafel vallen. Doen seyde Jesus tot haer: O Vrouwe, groot is u geloove! dat geschiede soo gy wilt.

‘Aensiet den soeten Heere (segt S. Bonaventura cap. 37. Vit. Chr.) in al het gene hier geseyt is, volgens de generaele aenwysinge, welcke ick u hier vooren hebbe gegeven. Aenmerckt ook de deugden van dese Vrouwe; en keert die tot u profyt: welcke namentlyck dry zyn geweest. De eerste was haer groot geloove ende betrouwen dat sy in Jesus hadde: waer van hy hem oock verwonderde, ende haer prees De tweede deugt was de volherdinge haers gebedts; in welcke sy niet alleen stantvastig en was, maer oock importuyn ende lastig. Welcke importuniteyt oock aengename is aen den Heere. De derde deught van het Cananeeusch Vrouken was een diepe ootmoedigheyt: want sy en onkende niet dat sy eenen hondt was, nochte sy en achte haer niet weerdig om onder de kinderen gerekent te zyn; biddende datse ten minsten gelyk de hondekens soude mogen een bryselinck van Jesus weldaeden ontfangen. Waer in sy haer seer verootmoedighde: ende daerom verkreegh het gene sy versochte.’