De pelgrimagie van het kindeken Jesus

[p. 296]

XXXV. Capittel.
Jesus keerende naer huys, geneest op den weg eenen die stom en doof was ende lydt op den selven wegh grooten noot.

^(a)ALs Jesus op den weg was naer Capharnaum, passerende door een Provincie van thien Steden, genaemt Decapolis, soo is'er op een seker plaetse by hem ghecomen een groote menighte volcks, tot hem leydende eenen mensch die doof en stom was, biddende dat hy soude willen de hant op hem leggen. Jesus den stommen by de hant nemende, heeft hem geleyt ter zyden uyt het volk, ende heeft syne vingers in sijne ooren gesteken: ende spouwende in syne hant, heeft met het speecksel syne tonge aengeraeckt; ende opwaerts siende naer den Hemel, heeft versucht, ende geseyt: Ephpheta: dat is te seggen; wort geopent; ende terstont zyn sijne ooren open gegaen, ende sijne tonge is los geworden, ende hy sprack recht.

Ende Jesus heeft geseyt aen de gene, die daer by waeren, dat sy dit aen niemant seggen en souden. Maer hoe meer hy het verboodt, hoe meer sy het vercondigden, ende hun verwonderen; seggende; Hy heeft alles wel gedaen; hy heeft de doove doen hooren, ende de stomme sperken.

Maer, ô soeten Jesu, waerom versucht gy, terwylen gy desen stommen syne tonge aenraeckt? Ik meene dat gy uwen oogen op heffende met een diep versucht, ons wilt te kennen geven hoe quaet, ende hoe schadelyck een instrument dat de tonge is; welcke (gelyck den H. Jacobus segt) is een vier dat ontsteecken is van de helle, den oorspronck van alle boosheyt, vol van doodelyck fenyn, ende een ongerust quaet, dat geen mensche temmen en kan.

(a) Marc. 7.

[p. 297]

Laet ons voort reysen met Jesus naer de Zee van Galilëen. Siet, ô Ziele, hoe dat den zoeten Heere hem wederom pynigt, gaende bloots voets door verre ende steenachtige wegen, geduerig klimmende ende daelende. Hy beswyckt ten lesten van vermoeytheyt, ende wort flauw van honger, en verstickt van dorst; ende hem vindende op een onbewoonde ende dorre heye, werpt sich ergens neder, niet voorder connende gaen. Maer al rust hy wat hy en heeft nochtans niet met allen om hem te ververschen.

Siet eens, om Godte wille, hoe den armen Man bleeck wort in syn aensicht, liggende ter aerden machteloos, sonder iet te hebben om hem te verstercken. De Discipels die kloeck en taey waeren, ende den arbeyt gewoon, en waeren niet seer vermoeyt. Maere Jesus was uyt'er maeten delicaet en teer, ende daerom moeste den zoeten Man veel meer lyden, als sy in dese swaere reyse van ses of seven dagen. Sy en hadden oock niet met alle medegebrogt, om te eten ofte te drincken, peysende dat sy op het eynde van den dagh iet zouden vinden.

Peyst dan hoe den armen Jesus hier gestelt was, liggende t' eynde van synen aessem, flauw van honger, verstickt van dorst, op eene dorre heye, daer geen water en was, noch eenige vruchten der aerden, noch wooningen der menschen.

O ongemeten goetheyt, hoe seer heeft u de liefde gepraemt ende benauwt! want gy die eertyts het volck van Israël. 40. jaeren, lang gespeyst hebt in de wildernisse met het Hemelsch Manna, ende uyt een steen rotse over-vloedige wateren gegeven, om hun ende de beesten te drincken; beswykt nu selfs van honger en dorst, by foute van spyse ende dranck; al oft gy u zelven niet soo wel hel-

[p. 298]

pen en conde, als andere. Voorwaer, ô goeden Jesu, waer't dat de nydigen Phariseen u sagen in dese gesteltenisse, sy souden sonder twyffel seggen: hy heeft andere geholpen, ende syn zelven en kan hy niet helpen. Maer het geloove van uwe Discipels was meerder, die onder diergelyke menschelycke kranckheden, welcke gy leet, bekenden ende eerden uwe verborge Godtheyt: wel wetende dat het den noot niet en was, maer de liefde, die u dwongh sulcks voor ons te lyden.

Aensiet, ô Ziele, uwen liefsten Vader daer liggen t' eenemael flauw Imagineert u, dat hy u by hem roept: gaet by hem, ende vraegt wat hem belieft? Jesus: Och myn kindt, ick ben soo flauw van honger, ende ick versticke van dorst: hebt gy niet om my te verstercken en te laeven? Ziele eylaes mynen liefsten Vader, ick en hebbe niet met alle medegebrocht. Ach ick ben hierom soo bedroeft. Jesus als mensch: Och mynen Godt, waerom hebdy my verlaeten? Gy die de vogelen spyst, laet uwen Sone van honger en dorst vergaen. Och ick beswyke! Och ick brande van hitte ende dorst! Ziele: Eylaes mynen liefsten Vader, hoe deerlyck sien ik u hier alsoo liggen, gelyck een kranck mensch, die sy selven niet helpen en kan. Ey mynen soeten Heere, gebruyckt, om Godts wille, uwe macht, met welcke gy onlangs 5000. menschen met vyf brooden gespyst hebt in de Wildernisse. Waerom zyt gy soo hart tegen u zelven? Jesus: Myn kindt, de Mirakels zyn tot stichtinghe ende bekeeringhe der zielen, ende niet voor myn lichaemelyke consolatie; want ick ben gekomen om te lyden. Ziele: Maer liefsten Vader, het en behoorde soo niet te wesen; want gy moeste getoeft zyn, al soude 't al verloren gaen; ende al het gemack des wereldts behoorde u alleen aengedaen te zyn. Jesus; Swygt;

[p. 299]

moet gy al soo spreken naer den vleesche, ende niet naer den geest. Daer en is geenen anderen weg naer den Hemel, als door het lyden; ende ik ben gecomen, om den selven te wysen ende voor te gaen; want de lichamelycke consolatien stryden tegen den geest; ende wee hun, die hier hunne consolatien hebben ende lacchen; want sy sullen hier naemaels weenen. Ach! ach! ick ben soo flauw. Ziele; Maer soeten Heere, wilt gy dan u selven niet helpen, wat sal ick met u maecken? Ick sal my by uwe voeten gaet leggen, ende soo lange weenen, ende die met myne traenen besproeyen, tot dat ik oock beswycke.