De pelgrimagie van het kindeken Jesus

XV. Capittel.
Jesus geneest eenen gichtigen.

JESUS over-gevaeren hebbende de Galileensche Zee, is gelant in de provincie der Gerazynen;^[a] alwaer hy verlost hebbende eenen beseten van een Legioen, dat is 6666. duyvels, welcke hy heeft gesonden in de verckens, is wederom te schepe gegaen, ende gekeert te Capharnaum;^[b] alwaer hy heeft gevonden veel Scriben en Pharisé-

[a] Matth. 5.

[b] Luc. 5,

[p. 220]

en, en Doctoren van de Weth Moyses, die daer gecomen waeren uyt alle de Steden van Galileën, Judeën en Jerusalem, beroert sijnde door de maere, die over al liep, van sijne wonderlycke wercken. Gy moet hier weten dat de Scriben en Phariséen waeren by de Joden, gelyck by ons zyn de Geestelycke ende Godts geleerde.

Jesus dan niet connende ledig zyn, ende eenen geduerige dorst hebbende tot de saligheyt der zielen, is met hun in een huys gegaen, by het welck terstont ontallyke menschen vergadert zyn, ende ootmoedelyck nedersittende, heeft hun begonst te leeren den weg des hemels.

Terwylen dat Jesus aldus besig is met Predicken, het dack van het huys wort boven syn hooft open gedaen, ende eenige mannen die daer opgeclommen waeren (want sy om de menigte des volcks door de deure niet en konde passeren) hebben met touwen nederlaeten sincken eenen gichtgen mensch op syn bedde liggende, tot voor de voeten van Jesus. Jesus merckende hun groot geloove, ende den gichtigen seer vriendelyck aensiende, seyde; Sone hebt betrouwe uwe sonden zyn u vergeven.

Dit woort heeft de Scriben ende Phariséen seere verargert; want sy waeren opgeblaesen ende betrouwende op hunne geleertheyt; noch sy en quaemen Jesum niet hooren, om onderwesen te zyn: maer om syne leeringen te oordeelen; ende sy en sochten uyt sijne woorden maer occasie, om hem te lasteren, ende te beschuldigen. Sy dan dit gehoort hebbende, seyden in hunnen gepeysen: Wat segt hy daer? Hy blasphemeert. Wie kan sonden vergeven als Godt alleen? Want sy aensagen Jesum als eenen pueren mensch. Jesus dan met syne Goddelycke oogen siende hunne gepeysen, heeft syn aensicht tot hun gekeert, ende met gemaniertheyt geseyt:

[p. 221]

Waerom peyst gy lieden quaet in u herte? Wat is'er lichter om seggen, uwe sonden zyn u vergeven; ofte te seggen, staet op en wandelt? Al oft hy wilde seggen: Gelyck dese woorden even licht zyn om seggen, soo sijn by my oock de wercken, welcke sy beteeckenen. Maer om dat gy-lieden niet sien en cont hoe dat de sonden inwendigh vergeven worden, op dat gy-lieden nochtans gelooven sout, dat ick die macht hebbe, dat sal ick nu betoonen door het ander werck, dat gy lieden met u oogen cont sien. Ende hem keerende tot den gichtigen, heeft geseyt: Ick segge u, staet op; neemt op u bedde, ende gaet in u huys. Ende hy is terstont op gestaen, ende nemende sijn bedde op, is hy in syn huys gegaen, Godt lovende. Al de gene die dit sagen wierden verbaest, ende loôfden Godt. Ende sy syn vervult geweest met verschricktheyt, seggende: wy hebben heden wondere dingen gesien: noyt hebben wy desgelycks gesien.

O Godtminnende ziele, springt u herte niet op van blydschap, als gy siet dat uwen alderliefsten Jesus sijne Goddelycke macht hier wederom soo klaerlyck laet blycken: ende dat hy soo verwondert, ende verheven wort van al het volck, tot beschamingen van sijne nydige vyanden? Voorwaer is't dat gy hem maer een weynig lief en hebt, gy en kont dese dingen niet aensien sonder u seer te verheugen.

Noteert hier het beginsel der vervolgingen van Jesus, welcke de Scriben en Phariséen als noch broedende in hunne nydige herten, haest zullen door woorden ende wercken laeten uytbersten.