De pelgrimagie van het kindeken Jesus

XIV. Capittel.
Jesus vaerende door de Galileensche Zee slaept in den roef, ende daer staet op een groot tempeest.

JESUS hebbende eenen onuytblusschelycken dorst tot de saligheyt der zielen, naer dat hy de Stadt Capharnaum verlicht hadde met sijn Goddelycke leeringen, ende seldtsaeme Mirakels, heeft oock willen andere Steden ende Landen deelachtig maecken van sijne hemelsche genaden.. Hy is dan gegaen naer de haven van Capharnaum, omringelt zynde van een groote menigte volckx, die hem sochten daer te houden. Maer hy seyde, dat hy oock aen andere Steden vercondighen moest het Ryck Godts: want hy daerom was gesonden.

Gaende dan met sijne Discipels in een schip heeft begonst te vaeren: maer vaeck krygende is hy gedaelt in den roef, om wat te slaepen. Gaet met hun te schepe Godtminnende Ziele, ende volgt Jesum in den roef, ende siet of gy ergens in hem kont dienen. Siet hoe ootmoedelyck hy daer sit in dat kleyn hoecxken welcken Hemel en aerde niet be-

[p. 217]

grypen en kan. Aensiet dien vriendelycken soeten Man in sijn aensicht, ende siet hoe hy beswaert zynde van den vaeck, sijne oogen beginnen toe te vallen; ende ten lesten hoe hy willende wat slapen, hem nederlegt op eenen banck oft den vloer, met een Schippers kussen onder sijn hooft. Siet hem (om Godts wille) daer eens liggen, gelyck een van het alderslechtste volcxken. O grooten Godt! hoe hebt gy u zelven vernedert om mynder liefde.

Terwylen Jesus aldus slaept, soo staet daer op een vreeselyck tempeest; soo dat men door het gewelt der winden het schip niet dwingen en konde: de baeren overdeckten ende vervulden soo het schip, dat het begonst te sincken. De Discipels loopen naer den roef, ende vinden Jesus slaepen. Daer treckt hem een by de mouwe ende roept, wel Heere gy slaept, en wy verdrincken: zult gy ons soo laeten vergaen? Den sachtmoedigen Heere doet syn oogen open, ende steeckt syn hooft uyt den roef, ende segt tot de winden ende de Zee: Swygt, staet stille Ende den wint heeft terstont op gehouden, ende de Zee is t' eenemael stil geworden. Alsdan Jesus hem keerende tot sijne Discipels, heeft hun geseyt: Waerom vreest gy-lieden kleyne van geloove? Ende al die in 't schip waeren stonden verbaest, seggende tot malkanderen; Wel wat meent gy, dat dit is voor eenen man? Want de winden ende de zee zyn hem gehoorsaem. Ende sy aensagen Jesum, als of sy verslagen hadden geweest.

Is dit niet schoon devote Ziele? Verheugt u dan dat uwen liefsten Jesus syne Goddelycke macht ende authoriteyt hier laet blycken, ende soo van de menschen ge-eert wort. Aenmerckt hier oock dat Jesus (gelyk den H. Bonaventura segt c. 25. vit. Chr.) veel waeckte by nachte in het gebedt, ende by dage grooten arbeyt dede in het predicken:

[p. 218]

welck de oorsaecke was, dat hy hier soo overvallen wiert van den vaeck, dat niet tegenstaende hy ongemackelyck lagh op de berders, ende het schip gesmeten wiert door het tempeest van d'een kant naer d' ander, ende de schippers groot gerucht maeckten, hy nochtans nauwelycks conde wacker gemaeckt worden. Eylaes soeten Jesu, welcken arbeyt ende ongemack hebdy onderstaen om mynder liefden.

Gaet, ô Ziele, gaet ende besoeckt uwen lieven Heere dickwils in desen roef; neemt uwe ordinaire plaetse by hem, te weten aen syne gebenedyde voeten, want daer comt een wonderlycke verborgen kracht uyt de selve. Doet dit soo dickwils als u schipken, te weten den uytwendigen mensch bestormt wort met de winden der tegenspoeden, ende overvallen wort van de baeren der vervolgingen, versmaetheden, confusien, lichaemelycke pynen ende kranckheden: neemt dan uwen toevlucht tot Jesus in den roef; op dat gy van hem hooren moogt dit troostelyck woort;

Roeyt Susterken roeyt.

Al zy gy dickwils vermoeyt,
In de Zee van tribulatien;

'K sal u verstercken met myne gratien.

Maer of het somtyts gebeurde dat in de tempeesten der uytwendige vervolgingen ende droefheden, gy u zelven gevoelde als machteloos, ende als van Jesus verlaeten, sonder eenigen troost ofte vierigheyt; alsdan slaept Jesus in u schipken. Wat zult gy dan doen? Siet dat u oock van hem niet verweten en wort, dat gy kleyn van geloove zyt. Hout u zelven dan vast als een steen-rotse in het midden van de furieuse baeren, met een levende sterck geloove ende hope, aen Jesus als geanckert, wel we-

[p. 219]

tende al is 't dat hy slaept, dat hy nochtans in u schip by u is. Hout u alsoo vast aen hem met betrouwen, dat hy u helpen sal, als het tydt zal zyn. Noch en beklaegt u zelven niet, noch aen de menschen, noch aen hem; maer segt hem met een levende couragie; Heere Jesus slaept gerust in myn herte, en neemt u genoegte in my te laeten quelen, soo lange als het u belieft. Ick en sal u even wel niet verlaeten, ende sal by u blyven, als soude dit tempeest dueren tot myn doodt toe. Want ick geloove vast, dat al schynt gy te slaepen, nochtans meer sorge voor my draegt, als ick voor my zelven.

Is 't dat gy, ô ziele, in deser voegen twee oft dry keeren u zelven kont overwinnen; ende met een levende geloove, vast betrouwen, ende een naeckte liefde aen Jesus kont overgeven, om in die benauwtheden te blyven soo lange als het hem belieft; ik versekere u, dat noch werelt; noch vleesch, noch duyvel, noch helle, noch eenige creatueren u en sullen connen hinderen ofte beroeren; maer al hun gewoel ende rasernye sal u dienen tot groote victorien, ende glorieuse triumphen in het eeuwig Vaderlant; ende sult oock in dit leven duysentmael meer soetigheyt ende troost gewaer worden in alle soo uytwendige als inwendige tribulatien, als geheel de werelt u soude connen aendoen.