De pelgrimagie van het kindeken Jesus

XI. Capittel.
Het kindeken Jesus ontmoet S. Ian Baptist in de Wildernisse.

ALs ons Kindeken Jesus, ende sijne Ouders passeerden door de Wildernisse van Iuda, soo hebben sy ontmoet (soo mediteert den H.

[p. 75]

Bonaventura cap. 13.) S. Ian Baptista, die noch maer ontrent acht jaeren out zynde, hadde alreede begonst in de selve Wildernisse te leven in strenge penitentie, niet als eenen mensch, maer als eenen aerdtschen Engel. Zyt hier aendachtigh: want wy hebben hier materie, die steenen herten soude bewegen ende verwecken tot traenen. Aensiet dan dat H. Kindt Joannes (die noch in sijn moeders lichaem wesende, opsprong van blydschap siende in den geest het Kindeken Jesus, dat oock noch in't lichaem van sijne Moeder was) hoe hy nu van de Engelen, met welcke hy geduerig converseerde, vermaent sijnde van de komste van Jesus, met sijne Moeder Maria, en de Joseph hun is te gemoete comen geloopen. Siet hoe hy het Kindeken Jesus in de oogen hebbende, ende naer niemant anders siende, comt tot het selve als gevlogen; ende vallende voor hem ter aerden, omhelst ende kust sijne voetjens met eene onuytsprekelycke vierigheydt: waer door het soete Jesuken seer beweegt sijnde, valt Joannes om den hals, ende kust hem seer minnelijck. Siet eens hoe dese twee kleyne Cosijntjens malcanderen vastelijck omhelsende, ende sonder ophouden kussende, van malcanderen niet scheydelijck en zyn, sonder nochtans een woort te connen spreken, door de excessive blydschap, ende geweldigen brant der liefde.

Ondertusschen het Kindt Ioannes niet wetende van ophouden in dese vriendelijcke omhelsinge, geheel ontsteken zynde als een kole viers, ende overgoten met traenen van devotie, beswyckt in de armken van Jesus, sijne Ziele van liefde smiltende ende verdwynende: sijn aensicht wort bleeck, de oogsken vallen toe, 't hooft dat hangt op Jesus schouder, de armkens slingeren, ende

[p. 76]

geheel het lichaem schynt van 't leven berooft te zyn. De H. Maria bycomende, neemt het Kint Joannes op haeren schoot, ende sy laet het rusten tegen haer borsten. O edel Kindt, waer is uwe Ziele gevaeren? Waer is uwen geest henen gevlogen? O Aerdschen Engel! O brandenden Seraphyn! O licht des werelts, hoe zyt gy soo verduystert in de tegenwoordigheyt van dese Goddelijcke liefde, waer hebt gy dese minnende Ziele verovert, laetende dit Amoureus herteken gewont, ende als sonder leven? Te weten in het binnenste van Jesus: daer leeft sy, daer rust sy, daer is sy haer vermaeckende, zynde eenen geest en een herte met Jesus geworden. O Kleyn soet Jesuken, wat hebt gy met u Cosijntje gemaeckt? O kleyn Rooverken der herten, wat maeckt gy al met de herten, die u lief hebben.

O wonderlijcke kracht der Goddelijcke liefde (S. Bonaventura Stim. amor. p. 2. cap. 8.) Sy boogt Godt tot op der aerde, sy verheft de Ziele tot het Hemels Vaderlandt, ende sy vereenigt Godt met de Ziele. O brandt der liefde, die een minnende Ziele in Godt zyt smiltende! want myn ziele was hart als eenen diamant, welcke nu door de liefde smilt, ende gaet van haer selven, ende is haer selven geheel in Godt vergetende ende verliesende. Sy verlaet haer eygen plaetse, ende loopt in Godt: sy wort in Godt, ende van Godt verslonden, ende vergeet haer selven. O liefde, wat sal ick u vergelden, die my Goddelijck gemaeckt hebt: Ick leve nu, niet ick, maer Christus leeft in my. Uwe kracht is onuytsprekelijck, ô liefde, die het slyck in Godt zyt veranderende. Wat isser soeter, wat issser gevoegelijcker, ende wat isser edelder als de Goddelijcke liefde.

Laet ons keeren tot het H. Kindt Joannes, het

[p. 77]

welck noch al even seer rust op den schoot van Maria, ende begint allenghskens tot sy selven te comen, ende sijn ooghskens open doende aensiet seer vriendelyck sijn Nichte; ende van haer ontfangen hebbende eenen lieffelycken kus, is op gestaen; ende nemende syn Cosijntje by der handt, leyde hun naer de Speloncke, die hem diende voor een huysken; alwaer hebbende hun seer blydelyk ontfangen, heeft hun gereet gemaeckt een banquet van d'ander werelt, hun voorstellende sijne rouwen ende wilden kost, met eenen teugh klaer water. Aldus heeft dit Hemelsch geselschap seer goede çiere gemaeckt, met onuytsprekelycke vreught des herten.

Daer-en-tusschen was den avont comende, waer door sy genootsaeckt waeren in dit selve te vernachten. Aensiet dan hoe de H. Moeder haer voegende om te rusten in eenen hoeck, ende den H. Joseph in eenen anderen, de twee Cosijntjes by een cruypende, rustende in malcanders armkens. Cruypt gy oock by hem aen Jesus zyde, ende hout het oock in uwe armen, ende rust alsoo. Maer wat hoor ick hier? Hoort gy niet de Engelen singen, om hunnen armen kleynen Koninck te vereeren en te vermaecken?

Jesus Koninck van goede daeden,
Jesus Koninck triumphant,
Jesus geven der genaeden,
Lof des Hemels Vaderlant,

Niet en is soo soet om singen,

Noch om peysen, noch om hooren

Onder alle aerdtsche dingen,

Als in Jesus uytvercoren.

Jesus Engelyck çieraet,
In de ooren soet gesanck,
In den mont is honingraet,

[p. 78]

 

In het herte Hemelsch dranck.

 

Jesus der sondaeren moet,

 

Die gy toeft als lieve vrienden:

 

Die u soecken zyt gy soet,

 

Maer wat zyt gy die u vinden:

 

Noch tongen en can uytspreken,

 

Noch letter en can uytdrucken,

 

Den bevinder voelt van binnen,

 

Wat is Jesum te beminnen.

 

Jesus wint der sonnen claerheyt,

 

En des Balsems soete geuren,

 

Gaet te boven alle soetheyt,

 

En 't vermaeck der Creaturen.

O Ziele Hebt gy dit wel gehoort? Gy moogt wel dencken dat de Engels met hun soete gesanck Jesum somtydts hebben soecken te vermaecken in sijne uytterste ellenden, die hy om onse liefde heeft willen onderstaen.

Den morgenstont aengecomen zynde, soo beginnen sy hun te schicken om voorts te reysen. Maer wie sal dese twee cleyne Cosijntjens van malcanderen scheyden? want dat vriendelyck cussen en heeft geen eynde, ende sy sijn soo vast gehecht in malcanders armkens, dat sy wel sullen moeten met gewelt van een getrocken zyn. Ioannes seght met de Geestelijcke Bruydt: Ick heb hem vast, ende'k en sal hem niet laeten gaen. Cant. 3. Ende Jesus seght: Myne wellusten sijn te wesen met de kinderen der menschen. Prov. 8. Ende daerom en weten sy beyde niet van scheyden. Och wie sal ons seggen, wat het Kindt Joannes, in dese lieffelycke handelingen met Jesus in sijne ziele gevoelt heeft? O goeden Godt, hoe was dit cleyn herte met eenen Seraphinschen brandt ontsteken? Hoe was de ziele in het forneys der liefde gesmolten, ende geduerigh gaende uyt haer selven! Hoe menighmael was het geweldt der

[p. 79]

hemelscher affectien aen sijn tonge de sprake benemende: soo dat hy geduerig halve woorden uytsprekende, de selve niet volseggen en conde, meer met versuchtingen ende tranen der liefden, als met de tonge sprekende. Ach soeten Jesu, wat doet gy met de herten die u lief hebben! O minnelycken Roover der herten, hoe lieffelijck is u gewelt, hoe soet is de wonde uwer liefde, hoe aengenaem is de smerte van uwe vierige schichten! Ten lesten hoorende het Kindeken Jesus, dat sijne Moeder hem riep: ende Joannes siende dat 't moeste zyn, soo zyn sy met overvloedige tranen van malcander gescheyden; ende dan heeft Jesus met sijne Ouders wederom begonst te reysen.

Maer segt my eens waer mede dat Joannes sijnen tydt gepasseert heeft in de wildernisse, den tydt van ontrent 32 jaeren? want hy en hadde geene boecken om te lesen, noch hy en dede geen handtwerck, noch hy en converseerde met geen menschen. Hy moeste dan geduerigh met Godt, ende de Engelen converseren, ende leyden meer een Hemelsch als aerdsch leven. Och wat een leven was dat, noyt gescheyden te wesen vande aldersoetste beschouwinge der Goddelycke tegenwoordigheyt! O soete beschouwinge! O lustige omhelsinge! O vreught des herten! In deser voegen was de ziele van Ioannes rustende in eenen geduerigen inwendigen vrede des gemoedts, haer vermaekende inde lustigheyt des Goddelycken lichts, ende haer verliesende inden diepen afgrondt des Goddelyken Wesens. Aldus was desen aertschen Engel leydende een Hemelsch leven, ende hier beginnende het gene de godtsalige inder eeuwigheydt doen zullen in den Hemel. Daerom seght den Seraphinschen Bonaventura (de grad. contemp.) Geluckigh is hy, die tot den oppersten trap des beschouwende leven ge-

[p. 80]

komen is. Dusdanigen voorwaer is meer eenen Engel als eenen aerdschen mensch; ende begint alhier het toecomende eeuwigh leven Daerom seght den H. Prosper (de vit. cont. l. 1. c. 12.) Het beschouwende leven heeft een eeuwige blydtschap, die van haer in der eeuwigheyt niet geweirt en sal worden. Ende dese blydschap is alleenlyck gelegen in een vriendelyck inwendige conversatie met Godt, ende eene minnelyke beschouwinge ofte gesicht zynder tegenwoordigheyt: welck een beginsel is van het toecomende leven. Want seght den H. Bonaventura (de pr. of Relig. l. 2. c. 20. Aengesien dat de opperste saligheyt ende glorie gelegen is in de geduerige aenschouwinge Godts, soo is de geduerige gedachtenisse der Goddelycker tegenwoordigheyt, een beginsel ende naervolginge van de eeuwige glorie.

Laet ons nu Joannes laeten in sijne Woestyne, ende het Kindeken Jesus geselschap houden in desen lastigen wegh: welck met sijne Ouders de wildernisse gepasseert zynde, soo syn sy (seght S. Bonaventura) aengecomen ten huyse van Elisabeth de Nichte van onse L. Vrouwe, ende de Moeder van Ioannes Baptista; alwaer sy seer blydelyck ende feestelyck onthaelt zyn geweest. Daer naer verstaende Ioseph dat Archlaus den Sone van Herodes regneerde in 't Lant van Iudea, heeft begonst te vreesen: maer vermaent zynde van den Engel in den slaep, soo is hy vertrocken naer Galilea in het stedeken geseyt Nazareth. Aldus S. Bonaventura.