|
| |
X. Capittel.
Het Kindeken Jesus keert wederom naer sijn Vaderlandt,
LAet ons wederom hooren de simpele devotie van onsen Seraphinschen Bonaventura, den welcken van de wedercomste Jesu uyt Egypten, ons leert aldus mediteren. Naer dat (segt hy Cap. 13.) de seven jaeren volbracht waeren, in welcke Godt voor ons Pelgrim ende ballinck geweest is in 't Landt van Egypten. Den Engel des Heeren heeft hem veropenbaert aen Joseph in den slaep seggende: Neemt het Kindt met sijne Moeder, ende gaet naer het Landt van Israël: want sy zyn doodt, die het Kint sochten te dooden. Dese wedercomste is geschiet op den sevensten van de maendt Januarius, gelijck men leest in het Roomsch Martyrologie.
Let nu seer aendachtelijck op al dat nu geseyt sal worden: want 't is een seer devote Meditatie. Keert dan wederom in den geest naer Egypten, om het Kindeken Jesus te besoecken: 't welck als gy mischien vinden sult buyten onder de kinders het sal u siende, vriendelyck te gemoete komen: want het is seer minnelyck, gespraecksaem, ende beleeft. Gy dan vallende voor hem op uwe knien, kust sijne voetjens, ende neemt | |
| |
het dan tusschen uwe armen, ende rust in deser voeen een weynig met hem. Daer naer het sal u mischien seggen: ons is oorlof gegeven om te keeren naer ons landt, ende morgen moeten wy van hier vertrecken: ter goeder ure syt gy gekomen, want gy sult met ons wederkeeren. Hier op sult gy seer blydelijck antwoorden, dat gy hierom seer verblydt sijt, ende dat gy hem wenscht te volgen al waer hy gaen sal: ende in dese 't saemen spraecke sult gy met hem vermaeken. Ick heb u noch geseyt dat in 't mediteren van diergelijcke dingen, die kinderachtig ende slecht schynen te wesen, groot profyt gelegen is, ende dat dusdanige Meditatien seer krachtigh zyn, ende den mensch daer naer leyden tot verhevender oeffeningen. Het Kindeken Jesu, sal u daer naer leyden by syne Moeder, ende seer feestelyck onthaelen. Gy dan vallende op uwe knien sult haer, ende den H. Joseph eerbiedinge bewysen, ende dien nacht met hun rusten.
Als den dagh gekomen is, sult gy sien eenige goede Vrouwen, ende oock Mans van de Stadt, die komen sullen om hun te vergeselschappen tot buyten de poorte van de stede, om hunne peysible ende heylige converstatie, met welck sy aldaer de seven jaeren over gebracht hebben. Want sy hadden sonder twyffel eenige dagen te vooren aen de gebueren voorseyt hun vertreck: door dien 't niet wel gestaen en soude hebben, hadden sy subytelyck, ende als diefachtig vertrocken. Sy beginnen dan te gaen, ende Joseph met de Mans gaet vooren, Onse L. Vrouwe met de Vrouwen van verre volgende. Neemt gy het Kindeken by de handt, ende gaet in 't midden voor de Moeder: want sy wilt het altydts in de oogen hebben, ende en laet het noyt achter haer gaen.
| |
| |
Als sy nu sijn buyten de poorte Joseph bedanckt de Mans, ende segt hun Adieu. Als dan eenigen rycken onder hun hebbende medelyden met de armoede van dese goede vremdelingen, roept het kleyn Jesuken, om het selve eenige stucxkens gelt te geven voor hunnen noot. Het soete Lammeken komt by, ende wort beschaemt die te ontfangen: nochtans uyt liefde der armoede het steeckt sijn handeken uyt, ende ontfanght met schaemte het gelt, ende bedanckt den gever. De andere Mans deden desgelyckx. De Vrouwen roepen het Jesuken oock, ende doen desgelyckx. De H. Moeder en wirdt oock niet min beschaemt als haer Soontjen: nochtans bedanckte hun seer ootmoedelijck. Voorwaer gy hebt hier reden om medelijden met hun te hebben, aengesien den genen, wie toe behoort de aerde ende al dat'er in is, voor sy selven, ende sijne Moeder sulcke eene strenge armoede gekosen, ende in soo groot gebreck geleeft heeft. Voorwaer de Alderheyligste Armoede is wonderlyck in hem verschynende; op dat wy de selve souden beminnen, ende naervolgen Tot hier S. Bonav.
Men mag oock wel dencken, dat sy altemael soo mans als vrouwen, d'een voor, d'ander naer, het Kindeken Jesus seer bewegelijck gekust ende omhelst hebben, sommige stortende traenen; om dat sy dit soet Engelken niet meer sien en souden, in welck alleenlijk te aenschouwen, sy hun soo dickwils vermaeckt hadden. Wy en moeten oock niet twyffelen ofte de kinderkens van geheel de gebuerte hebben met troppen komen geloopen, seer schreyende om dat alle hunne genoegte met het kleyn Jesuken wegh gonck, hem by naer willende houden met gewelt om [d]aer te blyven: waer toe sy het oock sochten te | |
| |
bewegen hem gevende appelen, peiren, vygen, ende al dat sy hadden tot hun kinderlyk vermaek.
Maer Jesus wetende da hy vertrecken moest, heeft hun altemael vriendelijck getroost, gekust, ende omhelst, ende soo met weenende oogskens van hun gescheyden, die altemael al huylende naer hunne huysen keerden. Ten lesten de H. Moeder ende Joseph 't geselschap seer bedanckende, en af-scheyt nemende, beginnen hunnen weg.
Maer hoe sal dit Kindeken Jesus (seght S. Bonaventura) konnen weder keeren; sijnde soo kleyn ende teer; Want my dunckt dat het keeren veel lastiger en moeylijcker is, als het gaen was; want als sy gongen naer Egypten het Kindeken was soo kleyn dat men 't konde dragen; maer nu is het soo groot dat men 't niet dragen en kan, ende soo kleyn dat het niet verre gaen en kan. Maer misschien heeft'er jemandt geweest van die goede lieden, die een Ezelken gegeven ofte geleent heeft, om 't Kindeken Jesus op te sitten.
Dit nochtans en sal niet seer veel konnen helpen, om dat is in 't koutste van den winter, ende daerom sal het Kindt seer weynig connen sitten op den Ezel, maer dickwils moeten gaen om hem te verwarmen, ende dan wesende verwarmt in 't sweet, en sal 't voor het teer schaep niet goet, noch te gesont zyn stille te sitten in de koude, ende de winden. Denckt nu eens in welcken noodt dit arm Kint gestelt was. Hierom roept den H. Bonaventura vervolgens.
O Edel ende delicaet Kindeken, Coninck van Hemel, ende Aerde, hoe seer hebt gy voor ons gearbeyt, ende hoe haest hebt gy begonst! met reden heeft den Propheet voorseyt, sprekende in uwen persoon; Ick ben arm, ende in arbeyden van myn jonckheyt af. Ps 87. Gy hebt seer groot | |
| |
gebreck, seer veel ende lastigen arbeydt, ende groote pynelijckheden des lichaems seer stantvastelyck op u genomen. Gy hebt u selven by naer gehaedt om onser liefden. Voorwaer dese arbeyt alleen, van welcken wy spreken, hadde behooren genoegsaem te wesen tot onse verlossinge.
Neemt dan, ô Ziele, het Kindeken Jesus, ende set het op 't Ezelken, ende leydt het voorsichtelyck; ende als het wilt af sitten, neemt het seer vlytelijck in de armen, ende hout het alsoo vast een weynig tyts, ten minsten tot dat de H. Moeder u achterhaelt; want sy comt trager aen. Als dan sal het soete Kindt by haer gaen, ende sal voor sijne Moeder een groote ruste wesen. Sy gaen dan, ende passeren door de wildernisse, door welcke sy gecomen zyn. Aensiet hun in desen verdrietigen ende moeyelijcken weg met medelijden; want sy luttel ruste hebben. Siet hoe sy vermoeyt sijn, ende beswycken onder den arbeyt soo by dage als by nachte. Tot hier S. Bonav.
Laet ons ô Ziele, dese materie noch wat verbreyden; voegt u by 't soete Kindeken Jesus; ende terwylen het te voet gaet, neemt het by der handt. Siet hoe haest dat teer ende delicaet schaepken t' eenemael vermoeyt wort, ende ten eynde van sijnen aessem, jagende gelijck jemant die in de heete cortse light; ende niet meer voort connende, het laet hem vallen ter aerden, uytreckende sijne vermoeyde ledekens, het edel sweet van alle kanten uyt-berstende Sit gy dan neder, ende neemt het op uwen schoot, hout het in uwe armen, ende laet sijn hoofdeken op uwe borst rusten, droogt sijn aenschyn af van 't sweet, ende rust dan in de omhelsinge van uwen Godt. Laet nu loopen myne oogen de beken der traenen, ende gy myn herte hout niet op van suchten; | |
| |
want de kracht Godts is om mynder liefde vermoeyt; ende die alle dingen sterckte geeft ligt hier op myne schoot heel machteloos. O edel Kindt! gratieus jonckxken! O schoonen Engel! hoe dier moeten u kosten myne sonden! O grooten Godt, waer heeft u de liefde gebragt!Ick geloove dat dese consideratie de krachtigste is, om een devoot herte te bewegen tot overvloedige traenen; ende daerom mag hy sijn versteent herte wel beweenen, die hier niet weenen en kan.
Geeft het arm schaep iet om te laeven; want het brandt van dorst. Siet oft gy oock niet wat goets en hebt om hem te eten te geven en te verstercken: en set het daer naer wederom op het Ezelken, ende leyt het voorsichtelyck. Siet als den avont valt naer een b[e]quaeme plaetse onder eenen boom, ende neemt over een groot decksel, en laet als dan 't vermoeyde lieveken in uwen schoot rusten, ende bewyst hem allen troost, ende teeckens van liefde die gy peysen kunt; ende rust alsoo met hem tot dat het wederom dagh is.
Peyst hoe dit arm soete Kint moeste gestelt zyn, moetende in deser voegen den tydt van ontrent de twee maenden in desen verdrietighen ende moeyelycken weg overbrengen, door bergachtige ende steenachtige wegen, geduerig climmende ende daelende, menighmael stootende, ende quetsende sijne teere voetjes.
Eenen sekeren hem sich in dit gepeys becommeren, leydende 't Kindeken Jesus by der handt, soo dochte hem dat het teenemael beswyckende uyt sijne handt ter aerden viel. Hy dan met haesten nedersittende, nam het in sijne armen, ende leyde sijn hoofdeken op sijne borst. Het en hadde niet een haeyr op sijn Hooft ofte daer hinck eenen druppel sweet aen, sijne voetjens waeren ge- | |
| |
quetst ende bebloet, het wiert t' eenemael bleeck in sijn aenicht, sijn oogskens wierden verduystert, ende vielen toe, ende laetende sijne armkens slingeren, lag op sijnen arm al of het doodt hadde geweest. De H. Moeder quam met haesten by geloopen, ende nemende haer Soontjen in de armen, begonst seer te jammeren ende te kermen, ende haer Kindeken als doodt te beschreyen; anders geen leven in hem siende als eeniger roeringe ontrent het herte. Den H. Ouden Joseph begonst oock seer bitterlyck te weenen, vallende het kindeken op sijn aensicht. Voegt oock uwe traenen met de hunne, ende hebt medelyden met hun, want sy sijn in groote benauwtheyt. Ten lesten het soet Kindeken tot sijn selven comende, begonst seer druckelyck te suchten, ende sijne weenende oogskens opendoende, sag seer druckelijck op sijne Moeder, ende seyde tot haer met een swaer versucht: Ach liefste Moeder, hoe dier kost my de sonde van Adam! laet ons voortgaen; want dit is den weg naer ons Vaderlant.
Siet, Godt-minnende Ziele, diergelijcke bewegelijcke dingen sullen u te vooren komen, ende ontwyffelijck somtyts verwecken tot overvloedige traenen van devotie, is't dat gy u neerstelijck wilt oeffenen in diergelijcke inwendige familiere handelinge met Jesus, die u wonderlijck sullen ontsteken in de liefde Godts, ende af trecken van alle aerdsche saecken.
|
|
Auteursrechtvrij