De pelgrimagie van het kindeken Jesus

III. Capittel.
Het Kindeken Jesus wort Besneden, seer bitterlyck schreyende.

OP den achtsten dagh (seght S. Bonaventura cap. 8.) is het Kindeken Besneden; als wanneer twee weerdige saecken geschiedt zyn. Ten eersten is heden ons veropenbaert den Naem der Saligheyt, die van der eeuwigheyt ingestelt, ende van den Engel vercondight is geweest, eer dat

[p. 27]

het Kindeken ontfangen was. Ende sy hebben hem den naem gegeven Jesus. Jesus is te seggen Salighmaecker; ende is eenen Naem boven alle naemen: noch daer en is geenen anderen naem (seght den H. Petrus) onder den Hemel, door den welcken wy moeten saligh worden. Het tweede, dat heden geschiedt, is dat onsen Heere Jesus heeft begonst sijn Alderheylighste Bloedt voor ons te storten. Hy heeft vroegh voor ons begonst te lyden, ende hy die geen sonde gedaen heeft, heeft heden voor ons de straffe van de sonde begonst te onderstaen.

Hebt dan ô Ziele, medelyden met hem; want hy heeft heden geweldelijck geschreyt. Want op de Solemniteyten moesten wy ons verheugen om dese Saligheyt; daer by moeten wy oock groot medelijden hebben, ende ons bedroeven, om de droefheden, ende benauwtheden die onse Saligmaecker voor ons geleden heeft. Gy hebt gehoort in de Geboôrte bedrucktheyt ende gebreck hy geleden heeft: ende onder ander is ook geweest dat als sijne Moeder hem geleyt heeft in de Cribbe sy onder sijn hoofdeken geleyt heeft eenen steen, den selven met wat hoy bedeckende: gelijck ick verstaen heb van eenen Broeder, die den steen gesien heeft, welcken tot een memorie aldaer gemetst is in eenen muer. Gy mooght wel dencken dat de Moeder veel liever een pluymen kussen soude gelydt hebben onder het hoofdeken van Jesus, hadde sy een gehadt: maer om dat sy anders niet en hadde, heeft met bitterheyt haers herten desen steen geleyt. Gy hoort oock heden dat Jesus sijn Bloet gestort heeft: want sijn Vleesch is met een steenen mesken gesneden geweest. Moet men dan geen medelijden met hem hebben? Voorseker ja: ende oock met sijne Moeder.

[p. 28]

Heden dan heeft het Kindeken Jesus bitterlijck geschreyt, door de groote pyne, die het gevoelde in sijn vleesch: want het hadde een waerachtigh ende lijdende vleesch gelijck andere menschen. Maer meent gy als het Kindeken weende, dat de Moeder haer onthouden conde van tranen te storten? Welck 't Kindeken, dat op haeren schoot sat, siende bitterlijck weenen, heeft sijn kleyn handeken aen haeren mont ende aensicht gesteken, haer met dit teecken als biddende, dat sy niet weenen en soude: want om de groote liefde die het haer droegh, ende konde het haer niet sien weenen. Desgelyckx oock de Moeder, wiens binnenste teenemael beroert was door medelyden, om pyne en traentjens van haer Kindeken, socht het met teeckens en woorden te vertroosten. Ende als wesende seer voorsichtigh, verstont datelijck den wille van het Kindeken, al en sprack het noch niet. Maer sy seyde: Myn liefste Soontjen, wilt gy dat ick op houde van weenen, hout gy oock op: want siende u schreyen, ick en kan niet laten van weenen. Ende als dan heeft het soete schaep, uyt medelyden van sijne Moeder opgehouden van schreyen. Doen heeft de Moeder sijne oogskens, ende de haere af-gedroogt, ende haer aensicht op het sijne geleyt. Sy heeft het te suygen gegeven, ende in alle manieren gesocht te troosten. Ende alsoo dede sy soo dickwils als het weende: 't welck het mischien dickwils gelijck andere Kinderkens dede; om te toonen de ellenden van onse menschelijcke natuere, welke hy waerachtelijck hadde aengenomen ende oock om sy zelven te bergen, op dat hy van den duyel niet gekent en soude worden: Want de H. Kercke singht van hem:

Vagit infans inter arcta conditus praesepia.

[p. 29]

Dat is:

Het Kindeken schreyt, in d' enge Cribbe geleyt.

Tot hier S. Bonaventura: siet eens hoe simpelijck ende devotelyck desen vermaerden Leeraer der Heylighe Kercke ons leert mediteren het Leven Jesu Christi.

Nu dan, Ô Ziele! gaet by de H. Maget, valt voor haer op uwe knien, ende bidt haer ootmoedelijck dat sy u geve het Kindeken Jesus. Neemt het soetelijck in uwe armen, kust'et en omhelst'et vaegt sijn oogskens, die noch nat zyn van de tranen. Soeckt het arm Schaep in alle manieren te troosten; want het heeft groote pyne geleden, legt u aensicht op het sijne, ende rust alsoo soetelijck met hem in uwe armen. Eylaes het versucht noch menigmael! versucht oock met hem, denckende dat uwe sonden oorsake zyn dat het soete Lammeken soo veel lyden moet. Ach soeten Jesu, waer heeft u de liefde gebrocht! Gy begint nauwelijckx te leven en gy wilt lyden! Gy hebt noch qualijck bloedt, en gy begint het te vergieten. Uwe litmaeten en beginnen maer te wassen, ende sy worden alreede gesneden, ende gewont. Ach wat doet de liefde in mynen Godt! ende nochtans en kan hy myn versteent herte niet overwinnen. O Ziele, aensiet het Kindeken wel, besiet sijn Aensichtjen wel, op dat de gedaente des selfs in u mag gedruckt worden; om 't selve altyts in uwe gedachten te hebben, ende meer en meer in sijne liefde gevoet te worden.

De Alderheyligste Maget MARIA soeckt haer Kindeken te vertroosten.

'K Hoor u suchten ende klagen,

Waerom is 't dat gy soo weent?

Is 't om dat gy zyt verkleent;

Neen 't voorwaer: want u behaegen,

[p. 30]

 

U vermaeck, genoegh en wensch,

 

Is te wesen by den mensch.

 

Jesu, wat magh u gebreken?

 

Dat soo menigh duyst gesucht,

 

Uyt u hertjen neemt de vlucht?

 

Soud' u wel een spelle steken?

 

Neen 't de spellen zyn geweirt,

 

't Is iet anders dat u deirt.

 

Soud' u schreyen wel getuygen.

 

Dat hy honger lydt oft dorst?

 

Siet daer is myn volle borst.

 

En gy weygert die te suygen,

 

Het en is van dorste niet

 

Dat gy soo veel traenen giet.

 

Liefste Kindt, 't gaet my ter herten,

 

Dat gy noch niet op en hout:

 

Zyn de doeckxkens al te kout,

 

En soo nat, dat sy u smerten?

 

Neen, ô Kindt, 't is anders iet

 

Dat u brenght in dit verdriet.

 

Ick en weet niet waer ick 't hebbe,

 

Dat gy noch soo bitter schreyt:

 

Zyt gy al te hart geleyt

 

Op het stroey van dese Cribbe?

 

Neen, voorseker 't is iet fel,

 

Dat veroorsaeckt dit gequel.

 

Jesu, Lamm'ken sonder vlecken,

 

Is 't van koude dat gy kryt?

 

'K sal u Soon gebenedyt,

 

Met meer hoy en stroey gaen decken.

 

Neen 't is om geen koude lucht,

 

Dat gy weent met sulck een pyn?

 

Sou dit wel de oorsaeckt zyn,

 

Dat gy zyt geboren heden,

 

by twee beesten in den Stal?

 

Of is het om Adams val?

[p. 31]

 

Jae 't: het is om de gebreken

 

Van de menschen dat gy weent:

 

't Zyn de sonden des gemeent'

 

Die u oogskens soo doen leken.

 

Liefsten Soon en schreyt niet meer:

 

't Is genoegh voor desen keer.

Sal ick dan noch derven spelen, ende als spotten met de traenen van Christus? Voorwaer ick ben uytsinnigh is 't dat ick niet en weene. S. Bernardus serm. 3. in Nat. Dom.