|
| |
II. Capittel.
Het kindeken Jesus wort gheboren buyten huys, en Vaderlant, in eenen verlaten Stal, als eenen Pelgrim.
O Ziel, siet nu eens hoe dien ouden H. Man Joseph, niet achtende sijne vermoeytheyt van te gaen, is op-springende van blydschap, als hy van verre begint te sien het Stedeken van Bethlehëm, daer hy verhoôpt sijnen Saligmaker haest te mogen sien ende te omhelsen. Siet oock hoe de Alderheylighste Maget ontsteken is in haer aensicht toonende een bly gelaet, siende dat sy genakende is de plaetse, daer alle haer begeerten zullen volbrocht worden. Verheught u dan met haer, ende springht op van blydtschap, seggende menighmael met groote begeerten: Och!och!och! soete Jesuken, soete Lammeken, soete Engelken, wanneer sal ick u sien? Gy mooght wel dencken dat het kleyn kindeken selve van blydtschap opspronck in sijn's Moeders lichaem, om dat den tydt aenstaende was, op welcke het hem vertoonen soude, ende verblyden Hemel en aerde ende sijne genoeghte scheppen, met te handelen onder de | |
| |
menschen, om hun naer den Hemel te leyden, want daer staet geschreven van den Sone Godts: dat sijne wellusten zyn te wesen met de kinderen der menschen. Prov. 8. Och wat meent gy dat de H. Maget als dan gevoelde in haer binnenste, ô wat soetigheyt! ô wat vreught! ô welcken brandt der liefden!
Gaet nu, ô ziele, met dit H. Geselschap binnen het stedeken van Bethlehem. Aenmerkt den toeloop van al het volck die insgelyckx gecomen zyn om naer het bevel des Keysers hun te laeten op-schryven. Blyft altydt by den Ezel, op dat de H. Maget geen leedt en geschiede; ende volght met haer den H. Joseph naer. Siet hoe den ouden man geladen, ende treckende den Os achter hem, gaet van d'een Herberge tot de andere, om voor betaelen Logist te crygen, sonder nochtans van jemandt ontfangen te wesen. Sommige siende dat het arm liedekens waeren, van welcke sy kleyn profijt verwachten, seggen hun dat'er gheen plaetse, noch hoy voor de beesten en is: andere siende desen ouden Man gaen van d'een herbergh naar d'andere, met een schoone bevruchte Vrouwe, spotten met hem, ende roepen hem naer, hem schimpelycke naemen gevende, ende onbeschaemde woorden sprekende.
Ach Godt! wie hadd'et oyt gelooft,
Dat Bethlehem soo was verdooft?
Dat 't in den kouden avondt stont,
Niet een verlegen hoeckxken vont
Voor een jonck paer, een swanger vrouw,
Door vlogen van de noorde kouw.
Daer-en tusschen den avont valt, ende den armen ouden Man staet noch met syn Bruydt op straete, nergens plaetse vindende, ende van een deel legaers uytgelacchen zynde. Aensiet, O zie- | |
| |
le, met medelyden hoe desen H. ouden Man met de H. Maget verstelt staet, niet wetende wat doen, oft waer gaen. Siende ten lesten datse geen plaatse in de stadt vinden en konden, keeren wederom seer bedroeft uyt de stadt, ende niet voorder konnende gaen om de duysterheyt des nachts die aen comt, vertrecken hun in een open verlaeten stal, niet verre vande poort, waer in de landtslieden te marckt comende stelden hunne peerden om in het droogh te wesen.
O Ziele verandert uwe blydschap in tranen, siende dese uyterste ellende, ende armoede van de Coninginne des Hemels, ende Moeder van uwen Salighmaecker, Och hoe mistroostig was desen H. ouden Man, siende dat hy geenen middel en vondt om de Moeder Godts eenigh gerief te besorgen voor dien nacht op welcken sy baeren moest den Coninck der Glorien! siet eens hoe hy sijn beste doet om den stal met hoy en hout eenighsints rontom te sluyten, om ten minsten bevryt te wesen van de felle winden. Zyt hem in alles behulpsaem, ende reynight de plaetse ten besten dat ghy cont, loopt naer de stadt, en koopt ofte bedelt hoy, en stroy om de beesten te eten, en om de H. Maget op te rusten: doet haer desen kleynen dienst met een brandende affectie, ende verheught u dat sy haer gheweerdight hier in van u gedient te zyn: ende valt dickwils voor haer op uwe knien, aenbiddende uwen alderliefsten Saligmaecker in haer Lichaem.
Hoort nu onsen Seraphinschen H. Bonaventura: Let seer neerstigh (seght hy) op al dat hier geschiedt is: want ick sal u vertellen die dingen, die van de H. Maghet selve veropenbaert zyn geweest, gelyck ick ontfanghen heb van eenen Heyligen ende gheloofweerdighen van ons Orden, aen | |
| |
welken ick meyne dese veropenbaeringe geschiedt te zyn.
Wanneer dan gecomen is de ure des baerens, te weten: op den middernacht van eenen Sondagh, soo is de Alderheylighste Maghet opgestaen, lenende tegen een colomme die daer was, ende Joseph die sat geheel mistroostigh, om dat hy geen beter gerief en hadde connen besorgen; welcken opstaende, ende nemende wat hoy uyt de Cribbe, heeft dat gheworpen voor de voeten van de H. Maghet, ende heeft hem doen gekeert naer een ander zyde; alsdan is den Sone van den eeuwighen Godt, sonder eenighe moeyelyckheyt ofte leet uyt sijn Moeders Lichaem gaende, op eenen oogenblick geweest op het hoy voor de voeten van sijne Moeder. Waer naer de Moeder haer vlytelyck neder-buyghende, ende hem in haer armen nemende, ende seer soetelyck omhelsende heeft hem geleydt in haeren schoot: ende onderwesen zynde van den heylighen Geest, heeft hem begonst te wasschen of bestryken door alle syn ledekens, met de Hemelsche Sponne van haer maeghdelycke Borsten: ende dit ghedaen hebbende, heeft het gewonden in den doeck van haer hooft, ende alsoo gheleydt in de Cribbe. Doen hebben den Os ende den Ezel, vallende op hunne knien, hunne muylen gheleydt boven de Cribbe, blasende door hunne neus gaten, al oft sy verstant gebruyckende, ghemerckt hadden dat het Kindeken in soo grooten koude, soo armelyck ghedeckt zynde, verwerminge van noode hadde. De Alderheylighste Moeder vallende dan op haer knien, ende Godt danckende, seyde: Ick dancke u, o mynen Heere ende Godt, Heylighen Vader, om dat ghy uwen Sone my ghegeven hebt: ende ick aenbidde u eeuwigen Godt, ende u Sone van den levenden Godt, ende den mynen.
| |
| |
Joseph heeft hem desgelyckx aenbeden: ende nemende de Zale vanden Ezel, heeft genomen een wolle kussen datter op lagh, ende geleyt by de Cribbe om de H. Maghet op te sitten: Sy nedersittende op dat kussen, ende met den arm lenende op de Zale, heeft gheduerigh de oogen ghehadt met brande affectien op haer alderliefste Kindeken. Dit hebben wy al uyt de voorseyde Revelatie.
Den Heere dan gebooren zynde, een groote menighte van Enghelen, die daer tegenwoordig waeren, hebben hunnen Godt aenbeden, en zyn terstont gegaen tot de Schaepherders, die niet verre van daer waeckten over hunne Schapen, hun vercondigende de Geboôrte des Heeren, en oock de plaetse; welck ons den Evangelist Lucas aldus verhaelt (cap. 2.) Daer waren Herders daer ontrent wakende over hunne Kudde: ende siet den Engel Godts was by hun, ende de klaerheydt Godts heeft hun rondtsom beschenen, ende sy hebben seer ghevreest, doen seyde den Engel tot hun: En vreest niet want siet ick verkondige u lieden een groote blydtschap, die wesen sal voor het volck; want heden is u l ghebooren den Salighmaecker die is Christus, den Heere, in de Stadt van David; en dit sal u wesen tot een teecken: Ghy sult vinden een Kindeken gewonden in doecxkens, ende geleyt in een Cribbe. Ende terstont is'er met den Engel geweest een groote menighte van Hemels heyr, die Godt loofden, ende seyden: Glorie sy Godt inden Alderhooghsten, ende op der Aerden vrede aen de Menschen van goeden wille. Ende naer dat de Engelen vande Herders wegh gegaen waeren naer den Hemel. soo hebben sy tot malcanderen gesproken Laet ons gaen naer Bethlehem, ende sien het woordt dat den Heere vertoont heeft.
Daer-en-tusschen de Engelen klimmende ten Hemel, hebben met groote Lof sangen ende verheugingen aen hunne mede-borgers de selve din- | |
| |
gen vercondight; de opperste Stad uytter maeten verblydt zynde, heeft geviert eenen grooten Feest-dagh; ende naer dat de Hemelsche Borgeren Godt den Vader seer solemnelyck geloôft ende gedanckt hadde, soo zyn sy altemael soo veel als'er waeren, den eenen Choor voor ende den anderen naer, nedergedaelt om te aenschouwen het Aenschyn van hunnen Heer ende Godt; ende hem met syne Moeder aenbiddende met alle eerbiedighen, hebben tot zynder eeren hemelsche Lof-sangen met blydschap gesongen. Want wie souder van hun hebben connen blyven in den Hemel, sulcke tydingen verstaende, sonder te gaen besoecken hunnen Heere, die soo vernedert was op de aerde? In geenen van hun allen soude dusdanige hooveerdigheydt hebben connen gevonden wesen. Dit geeft ons den Apostel te kennen, seggende: Ende als Godt sijnen eenigen Sone brenght op de aerde, soo seght hy: dat hem aenbidden alle Engelen Godts. Hebr. 1. Dese dinghen te mediteren van de Engels, dunckt my seer genoeghlyck, hoedanigh de waerheyt hier van is ofte niet. De Herders zyn oock met haesten gecomen, ende hebben het Kindeken in de Cribbe aenbeden, vertellende aen de Moeder al het gene sy van de Engelen gehoort hadden: ende zyn met blydschap tot hunne schaepen gekeert.
Valt nu oock op uwe knien, ô Ziele, ende aenbidt uwen Heer ende Godt, ende daer naer sijn Moeder, ende groet met eerbiedinghe den ouden H. Jospeh. Daer naer kust devotelyck de voetjens van het Kindeken liggende in de Cribbe, ende bidt de H. Moeder dat haer gelieve u het Kindeken in de armen te geven: oft dat sy het u laete nemen uyt de Cribbe. Neemt het dan in u armen, hout het vast, ende aenschouwt neerstelyck sijn | |
| |
aensichtjen, ende kust het met eerbiedinge, ende verheugt u in hem met betrouwen. Gy moogt dit wel doen, want hy is tot de sondaers gekomen voor hunne saligheyt, en heeft met hun oodtmoedelijck gehandelt, ende ten lesten sy selve gegeven tot spyse. Daerom sijne goedertierentheyt sal hem vryelijck laeten handelen naer uwe beliefte. Noch dit en sal u tot geene presumptie gerekent worden, maer tot een teeken van liefde. Gy moet nochtans dit altydts doen met eerbiedinge; want hy is den Heyligen der Heyligen. Geeft daer naer het Kindeken wederom aen de H. Moeder: ende let aendachtelijck hoe neerstelijck ende voorsichtelijck sy dit Kindeken is besorgende, te suygen gevende, ende andere diensten doende. Helpt gy dan haer, ende dient haer waer in gy kont; ende neemt geduerigh hier in u vermaeck, verblyt u hier in, ende overlegt dese dingen neerstelijck in uwe gedachten: ende zyt de H. Moeder ende het Kindeken Jesus altyts gedienstigh, ende aensiet dickwils sijn aensichtje, in welcke de Engelen wenschen te aenschouwen: altydts nochtans (gelijck ick hebbe geseyt) met eerbiedinge ende eene heylige vreese; op dat gy niet verstooten en wort: want gy moet u onweerdigh houden met den Sone Godts, ende sijn H. Moeder te converseren. Tot hier zyn het de woorden van S. Bonav. cap. 7. medit. vit. Chr.
Blyft, ô Ziele, noch wat by de Cribbe: aenbidt uwen Heere ende Godt, vallende devotelijck op uwe knien; laet dan uytbersten de vierige vlammen der affectien, ende heet uwen Saligmaeker duysentmael willecom. Valt menighmael met beyde uwer armen op de Cribbe, nemende ende duysentmael omhelsende ende kussende dit soet nieuw-geboren Kindeken, tot dat u hert smelte | |
| |
van liefde ende vloede in traenen van blydschap. Aensiet nu met blydtschap den Sone van den levenden Godt, den beloôfden Messias, den Saligmaecker des Werelts. Och mijn ziele, hoe sult gy konnen van dit soete Lammeken gescheyden worden? Ick weet goeden raet: volght naer den H. Bonaventura, ende doet gelijck hy dede (Stim. amor. p. 1. c. 1.) Zyt oock een kleyn Kindeken, ende voegt u met het soete Jesuken in de Cribbe, ende hout het geduerigh in de armkens; ende als de Moeder het Kindeken omhelst, soo salse u oock moeten omhelsen; ende als sy dat op haeren schoot neemt, soo salse u mede nemen, ende gelijck haer Kindeken te suygen geven. O dat gy dit Hemels Sogh eens moght smaken! seght dan met de Geestelijcke Bruyt: Ick heb hem vast, ende ick en sal hem niet laeten gaen. Cant. 3. Hout hem vast, ô Ziele! hout hem vast: want hy behoort u toe, gelijck Isaias betuyght: Een Kindeken is ons geboren, een Soontjen is ons gegeven. Isa. 6. O soetigheyt onuytsprekelijck! O Hemelsche vreught! O lieffelijck vermaeck dit soete Kindeken Jesuken, dit soete Engelken altydts in de armen te mogen hebben! Hier moet een minnende herte branden en beswycken. Want dit kleyn Kindeken weet soo met de herten te spelen.
|
|
Auteursrechtvrij