|
| |
| |
| |
De Pelgrimagie van het Kindeken Jesus.
I. Capittel.
Het Kindeken Jesus wordt Pelgrim, ende vremdelinck eer het geboren is.
ALs nu ghekomen was den tydt, om welcken te sien alle de Patriarchen ende Propheten soo menigh hondert jaeren te vooren geduerigh versucht hadde, ende gheroepen tot Godt, dat hy soude willen senden den verlosser des Werelts; zijnde geheel de wereldt in vrede, ende onder 't gebiedt van eenen mensch, die Keyser was van Roomen, genoemt Augustus, soo is door sijn bevel een Placcaet uytgegaen om te beschrijven geheel de werelt; door welck alle persoonen verbonden waeren, op eenen sekeren tijdt te gaen naer hunne Vaderlycke stadt, om aldaer hun te laeten opschrijven. Op desen tijdt woonde de Alderheylighste Maget Maria in de Stadt van Nazareth, met haeren Bruydegom Joseph, welcken willende volbrengen het gebodt des Keysers, stelde hem op de reyse naer Bethlehem de stadt van David, om dat hy was vande familie van David, met hem leydende sijn Bruydt Maria, die nu ontrent negen maenden, vanden H. Geest ontfangen hebbende, bevrucht hadde gheweest; oock mede leydende eenen Os, om te vercoopen, ende eenen Ezel, om de jonge | |
| |
Maget, die maer ontrent vijfthien jaeren oudt was, op te sitten: want sy moesten ontrent dertigh vlaemsche mijlen reysen, door vuyle wegen in het herte vanden Winter.
Voeght u, ô Ziel, met dese arme Pelgrims, ende soeckt hun in alle manieren gedienstigh te wesen, aensiet den ouden man Joseph gelaeden met den halam van sijn ambacht, hoe dat hy is buygende onder den last, ende achter hem treckende eenen moeyelijcken Os, door desen langen, vuylen, ende berghachtigen wegh., geduerigh klimmende ende daelende. Aensiet oock de Coninginne des Hemels, die stillekens achter volght op den Ezel, schuddende ende bevende van koude, ende dickwils in perijckel van te vallen in dese steenachtige ende berghachtige wegen.
Nu dan ô Ziel, verlicht somtijts den ouden man van sijnen last, ende helpt hem dragen, nemende den Os by der handt. Voeght u alsoo neffens sijne zyde, ende hoort wat hy u al seggen sal van die Edele schoone Maget die daer achter-volght, ende van het Kindeken, dat sy in haer lichaem draeght. Siet oock, hoe geduerigh hy is suchtende, ende stortende traenen van devotie, ende staende sijne weenende oogen duysentmael naer den Hemel, Godt danckende vande bermhertigheydt die hy doet aen de werelt, seyndende synen eenigen Sone in onse menschelycke natuere, om ons te verlossen vande slavernye des duyvels, ende erfgenamen te maecken van het Rijck der Hemelen. Aensiet desen goeden ouden man, hoe hy is vlammende ende ontsteken met het vier der H. begeerten, om sijnen Heere ende Godt in een kleyn kindeken te mogen sien: hoe hy vergetende | |
| |
de kranckheyt van synen ouderdom, in den Geest is vliegende langhs den wegh, om te eer te Bethlehem te wesen, daer hy hoôpt het Licht des werelts te aenschouwen. Want de alderheylighste Maget hadde hem al te vooren onderwesen, dat volgens de Prophecie van Michaeas (cap. 5.) den Messias, ofte Christus in Bethlehem moeste geboren worden.
Naer dat gy den H. Joseph wat geselschap gehouden hebt, laet hem wederom den Os leyden, ende gaet met alle eerbiedinge neffens den Ezel daer de H. Maget op sit, ende vallende voor haer op uwe knien; siet hoe minnelyck dat sy u groeten sal. Offert u als dan om haer te dienen, ende bidt haer, dat sy u gebruyckt als een slave; u nochtans onweerdigh altyts houdende in haere tegenwoordigheyt te comen, oft haer eenigen dienst te doen. Ende naer dat sy u minnelyck ontfangen heeft in haeren dienst, bidt haer oodtmoedelijck om den Ezel te mogen leyden, ende neemt hem als-dan by den toom, leydende door de effenste wegen, op dat de Alderheylighste Maget geen suckelinge en lyde: ende terwylen gy dit soo doet, luystert wel toe, hoe dat de H Maget (die geduerigh soetelyck inwendigh praet met haer Kindeken) niet connende somtydts het gewelt der brandender affectien binnen houden, uyt-berst met verlangende stemmen, ende diepe versuchtingen. Och wie sal ons seggen, wat sy als dan inwendigh gevoelde! want den oorspronck van alle soetigheyt ende goedt was binnen haer. Daer naer om dat het koudt is, bidt haer oft sy niet en gelieft somtyts af te sitten, om al gaende haer te verwarmen; ende siende eenen schoonen wegh, smyt u voor haer voe- | |
| |
ten ter aerden, op dat sy op uwen rugge met gemack magh af-gaen; ende haer laetende dan voor gaen, leyt den Ezel achter haer.
Aensiet nu ô ziele, de Coninginne der Hemelen geheel slecht ende arm gekleet, gaende in desen moeyelycken wegh, om haer te verwermen. Aenmerckt dat, al was sy bevrucht, ende daer by jonck en teer, nochtans seer licht ende vlytigh haer spoeyde langhs den wegh sonder van haer Goddelyck Kindeken eenige beswaernisse te gevoelen. Och hoe menigh mael was haer herteken op-springende van blydschap, als sy sagh dat den tijdt genaeckende was, op welcken sy baeren soude den Sone Godts, ende verlosser des werelts! Ick geloove, datse geduerende desen pijnelijcken wegh, de minste moeyelijckheyt niet gevoelt en heeft om de groote vreught, die sy inwendigh gevoelde: om dat sy ginck te plaetsen, daer sy baeren ende sien soude het licht haerder oogen, den troost haers herten, ende de blydschap van geheel de werelt. Och hoe was haer herte vlammende met vierige begeerten, om te sien ende te genieten de vrucht haers lichaems, die in haer soo wonderlijck gevrocht was door den H. Geest! Hoe menighmael was sy als uyt haer selven, door verwonderinge dat Godt van Hemel en Aerde, hem geweerdight hadde in haer lichaem onse natuere aen te nemen, ende gelyck ander menschen den tijdt van negen maenden aldaer gesloten te blyven! hoe geduerigh was sy met haer kindeken haer inwendigh soetelyck vermaeckende, het selve duysentmael metter herte omhelsende ende kussende! hoe menighmael was sy tot 't selve versuchtende, sijn kleen herteken sonder op houden wondende, met diergelycke vierige pijlen der liefden:
| |
| |
O mynen Godt, ende mynen Al! ô Leven mynder zielen! o soetigheyt myns herten! Ach wat is dit, wat gevoele ick binnen my! o Godt der liefden, hoe soet is u Hemels vier! o myn kleen Jesuken! myn Lieveken, mynen troost, ende alle myne vreught; wanneer sal ick u sien? wanneer sal ick u omhelsen? wanneer sal ick my versaden in u te kussen? wanneer sal ick u sien, ô licht mynder oogen? wanneer sal ick u omhelsen, o soetigheyt myns herten? wanneer sal ick u genieten o blydschap der Enghelen? In deser voegen passerde dese Alder-edelste Maget over den wegh, reysende naer Bethlehem meer vliegende metter begeerten, als gaende met haere voeten.
Wat sult gy dan doen, ô ziele? sult gy met den stommen Ezel dien gy leyt, oock stom wesen? laet dan uyt bersten de fonteynen der tranen, aensiende uwen Heere ende Godt, die van Hemel ende Aerde niet en kan begrepen worden, in het Lichaem besloten van een teere Maget, om uwer liefden? die noch niet gheboren sijnde begint sijn ellendige Pelgrimagie verlatende sijn Moederlyck Vaderlant, eer hy het gesien heeft. Laet uyt bersten ô myn herte de vierige vlammen der begeerten, ende der liefden, tot dit Goddelyck Kindeken, tot dit soete Jesuken O Jesu vrueght der Engelen, wanneer sal ick u alder soetste aensichtjen sien? o Jesu licht mynder oogen, wanneer sal ick u sien hangen aen de borsten van uwe Moeder? o Jesu! soetigheyt myns herten, wanneer sal ick uwe teere ledekens omhelsen? wanneer sal ick u kleyne kaecxkens sonder op houden mogen kussen? wanneer sal ick met u in myn armen rusten? Hier naer blaeckte het herte van den H. Bonaventura, seggende met de Geestelycke Bruydt. Cant. 8. wie sal my gheven
| |
| |
u mynen broeder, suyghende de borsten van myne Moeder? op dat ick u buyten magh vinden ende kussen, met de lippen van devotie, omhelsende met de armen van liefde, leydende inde camer der inwendighe soete genietinghe. Tot dese genietinge suchte hy wederom seggende met den H. Anselmus: O aldersoetste Kindeken wanneer sal ick u aensien? wanneer sal ick comen voor u minnelyck aensicht? wanneer sal ick my versaden met uwe schoonheyt? wanneer sal ick u lieffelyck aenschyn sien, in't welke de Engelen wenschen te aenschouwen? O goeden Jesu, is't dat het soet is in uwe gedachtenisse te weenen hoe soet sal het wesen in uwe genietinghe te verblyden. Aldus S. Bonav. Soliloq. c. 4.
In deser voegen, O Ziele, sult gy den wegh achter dese Alderheylighste Maget vervolgen? ende u latende voorstaen dat sy moede is, presenteert haer wederom op den Ezel te sitten ende dien haer wederom voor een voetbancxken; om gemackelyck op te geraecken: ende haer diergelycke diensten doende, naer het ingeven van uwe devotie; peyst altydt dat gy het niet weerdigh zyt sulcken eere te ontfangen dat de Coninginne des Hemel ende Moeder Godts op u trede, ende haer geweerdight van u als eene slave gedient te wesen. Ende doet haer alle dese diensten met een brandende affectie tot het alderliefste Jesuken; 't welck gy voor haer menigh-mael vallende, sult aenbidden.
Noch en misacht dese Meditatien niet al schynen sy slecht te wesen; want door diergelijcke familiere handelingen, sal allenghskens in u gebaert worden een minnelycke gemeynsaemheyt met de Moeder Godts, ende haer Kindeken Jesus, welcke u meer sal aftrecken van al dat aertsch is, ende genegen maecken tot alle deught, namentlyck | |
| |
tot de armoede, ootmoedigheyt, ende simpelheyt, als duysent hooge ende subtyle consideratien ofte groote strengigheden des levens; ende sullen haest in u doen gevoelen het gene onsen Salighmaecker eertijts geseyt heeft: Ick dancke u Vader, Heere van Hemel ende aerde, om dat ghy dese dingen verborghen hebt voor de wyse ende vernuftighe, ende veropenbaert aen de kleyne. Syt dan ô Ziele, kleyn met het Kindeken Jesus; zyt slecht ende recht met sijne simpel ende arme Moeder; converseert met hun op dese simpele maniere, ende gy sult buyten twyffel smaecken het gene de op geblasen wyse onbekent is.
|
|
Auteursrechtvrij