Klagende maeghden en raet voor de selve

Sinne-strijt.
Op sekere voor gevallen gelegentheyt.

Op de Wijse: O nuict, jalouse nuict!

HOe ben ick dus beroert? hoe wort ick dus gedreven?

Hoe woelt myn drouve ziel in soo een staeg geschil?

Nu wensch ick om de doot, dan om te mogen leven,

Och ick en kan myn hert niet leggen soo ick wil.

Al wat ick heden sie dat doet myn sinnen treuren,

Al wat myn oogh ontfanght dat is myn herten-wensch.

[p. 33]

 

Wie sagher vreemder stuck syn leven oyt gebeuren?

 

Ick voele bin nen my gelijck een dubbel mensch.

 

 

 

Mijn geest vecht tegen een, myn vijse sinnen stryden,

 

Ick prijse dat ick sie, en't is my groote lust:

 

Maer siet myn eerste vreught die wort my bitter lyden,

 

En ick ben wederom ten vollen ongerust.

 

 

 

Waerom my dit gebeurt en heb ick niet te seggen,

 

Ghy wetet altemael die hert en nieren kent.

 

Ick wensch dit ydel vleesch ten lesten af te leggen,

 

Ick voele dat my God een ander wesen sent.

 

 

 

Nu gaet, myn ziele, gaet en soucktu vaster lusten,

 

Nu gaet, myn ziele, gaet en tracht na beter vreught:

 

Nu gaet, myn ziele, gaet en laet u sinnen rusten,

 

Nu gaet, myn ziele, gaet en viert de ware deught.

 

 

 

Nu gaet, myn ziele, gaet en laetu liefde branden

 

Ten goede van de Kerck die God op aerden bout,

[p. 34]

 

Ten dienste van den Staet en onse vrije Landen,

 

En leert hoe dat de ziel met haren Schepper trout.