Klagende maeghden en raet voor de selve

Ziel, opstigijnge,

Op de Wijse: Object le plus doux.

OGod, die zyt mijn wensch,
Hoort toch aen mijn sondigh mensch,

Die tot u doet mijn klachten,

Heelt mijn bedroufde smert,

En schept in mijn een nieu hert,

En suyvere mijn gedachten.

[p. 30]

 

Soo wilick t'aller tijt,

 

Met vreught en stage vlijt,

 

In u, Heer, t'uwer eer zyn verblijt.

 

 

 

Geeft my doch datick magh,

 

Oock van desen eygen dagh,

 

Een recht berou gevoelent

 

Oock en gedooght doch niet,

 

Dat ickin dit swaer verdriet

 

Sal eeuwigh blijven woelen.

 

Soo wil ick t'aller tijt,

 

Met vreught en stage vlijt,

 

In u, Heer, t'uwer eer zyn verblijt.

 

 

 

Wast mijn bedrouft gemoet

 

In des Heeren suyver bloet,

 

En laet mijn vorder leven

 

Niet zyn gelijck het plagh;

 

Op datick op heden magh

[p. 31]

 

Mijn ziel u overgeven

 

Soo wilick t'aller tijt,

 

Met vreught en stage vlijt,

 

In u, Heer, t'uwer eer syn verblijt.

 

 

 

Maer leert my boven-al,

 

Dat ick weet het recht getal

 

Van myn korte dagen?

 

Op dat aen mijn gemeet

 

Nu maer siend' op't hooghste goet:

 

Geen werelt magh behagen.

 

Soo wil ick t'aller tijt,

 

Met vreught en stage vlijt,

 

In u, Heer, t'uwer eersyn verblijt,

 

 

 

En als ghy desen romp,

 

(Ach! niet als een aerden klomp)

 

Ten lesten sult ontbinden,

 

Laet my dan in den doot,

[p. 32]

 

Laet my in dien hooghsten noot

 

V Geest den trooster vinden.

 

Soo sal ick t'aller tijt,

 

Met vreught en stage vlijt,

 

In u, Heer, t'uwer eer zijn verblijt.