Klagende maeghden en raet voor de selve
(1634)–Jacob Cats–
Auteursrechtvrij
[pagina 178]
| |
Ick ben geworden yder spot,
Mijn goede naem die is gebroken,
Dat ick eens hiet mijn beste schat
Wort nu een gecx-maer door de stadt.
Wanneer ick aen de deure stae,
Of over strate koom getreden,
Men wijst my schier met vingers nae,
En ick en wist noyt eens de reden;
Maergister heb ick eerst verstaen
Waerom my smaet wert aengedaen.
Daer wort gemompelt over al
Dat ick mijn eer heb laten rooven.
En siet! het schendigh ongeval
Dat wil men over al gelooven,
Het schijnt men weet het gansch bescheyt
En t'worter klaerlijck by geseyt.
| |
[pagina 179]
| |
O valsche tongen, vol fenijn,
Waer uyt hebtghy dit gif gefongen?
'Tis sonder daet, en sonder schijn,
Al wat op my is uyt gespogen;
O klappers wie ghy wesen meught
Ghy schent den glans van mijne jeught.
Eylaes wat is een jonge maeght
Als sy, gegeeselt van de tongen,
Wort door een boosen klap geplaeght,
En in haer goeden naem besprongen?
Al is haer eere niet gerooft,
Noch wort het quaetste wel gelooft.
Maer ghy, o Godt, die't al door siet
Die hert en nieren komt door-gronden,
Ghy weet dat noyt en is geschiet
Al wat de vuyle laster-monden
Gaen stroeyen door het gansche lant.
Tot naedeel van mijn beste pant.
| |
[pagina 180]
| |
Ghy weet dat ick onschuldigh ben,
En noyt de schennis heb bedreven:
Ghy weet dar ick geen man en ken
Dien ick mijn eer heb wegh gegeven:
Ghy weet dat ick een reynen schoot
Beware voor mijn bed-genoot.
Geef dat ghelijck een dageraet
Mijn onschult sich mach openbaren,
En dat mijn leven metter daet
Mijn eerbaer herte mach verklaren;
Op dat ick eenster rechter tijt
Van schande mochte zyn bevrijt.
Ick sal terwijl in droeve pijn
Tot u, mijn God, geduerigh schreyen:
Ick sal den Heere stille zyn,
Want zynen troost wil ick verbeyen;
Het ancker van een reyn ghemoet,
Is staeg (maer hier ten hoosten) goet.
| |
[pagina 181]
| |
Doch soo ghy des al niet te min
Mijn ziel door schande wilt beproeven,
Soo stort my dijnen segen in,
En laet my niet te seer bedroeven:
Maer stijft mijn herte met gedult,
Dat ick mach lijden sonder schult.
Ick weet hier namaels komt een tijt,
Dan sult ghy, Heer, eens rechter wesen,
En niet de tongh vol wrange spijt,
Die tegens my nu is gheresen;
Dan sal het komen aen den dagh
Al watter oyt in't duyster lagh.
Maer ghy vergeeft 'them die het doet,
En geeft hem voortaen beter sinnen,
En, soo ick hier nu lijden moet,
Soo laet my naemaels troost gewinnen
Dit hoop ick, Heer, dit stel ick vast,
En daer op draeg ick desen last.
|
|