|
| |
| |
| |
| |
| |
| |
Klachte van de dochter Iephthe.
Op de Stemme,
Quitons ce fascheux, point d'honneur.
HOe wiespeltuerigh is het rat
Van alle dingen hier beneden;
Daer komt in haest men weet niet wat,
Dat maeckt een vrolick hert t'onvreden,
Oock eerder yemant weet de reden.
Schoon datmen somtijts is verheught,
Het zyn alleen maer korte posen:
De pijn is dichte by de vreught,
De prickels by de sachte rosen.
Is licht op eenen nacht vervrosen.
| |
| |
Dit mach ick seggen droeve maeght
Dit mach ick heden wel betreuren;
VVant daer een yder overklaeght
Dat heb ick heden sien ghebeuren,
En zyn maer roock, en slechte leuren.
Het gansche ryck dat was verblijt
Om dat de vyant was gheslaghen,
En ick vont op dien eygen tyt
Hier in het meeste wel-behagen;
Dien grooten segen opgedragen.
Al wat de naem van maeghden droegh
Dat wou terstont ontrent my wesen,
En wie zyn oogh maer op my sloegh
Die heeft myn hoog geluck gepresen;
| |
| |
Door al de steden opgeresen.
Maer doen ick by myn vader quam,
En hem omhelsde met verlangen,
Het eerste dat ick daer vernam
Syn tranen op zyn droeve wangen;
En staet als van de doot bevangen.
Daer is myn gansche vreught ghestoort,
Ick stont onseker wat te maken.
Eylaes! ick hoor een selsaem woort,
Dat my de ziele quam te raken;
Ghy sult de doothaest moeten smaken;
| |
| |
Vvader als hy toogh in't velt,
En sach des vyants groote machten.
Heeft als een kloeck en moedigh helt
Aldus gheseyt in zyn ghedachten:
Dat sal ick God ten offer slachten.
En siet ghy waert het eenigh kint
Die eerst van al hem quamt te spreken;
Dies is hy nu gansch ongesint,
En in den druck gheheel besweken.
Soo hoogen woort is niet te breken.
Wel moet ick dan, ellendigh mensch;
In myne teere jaren sterven?
En sal myn moeder haren wensch,
Myn soeten trou dag, moeten derven?
| |
| |
Sal niemant vreught van my verwerven?
Wat baet my nu dees schoone kans?
Wat is voor my dien grooten segen?
Wat is eylaes myns vaders glans
Als tot den hemel opgestegen?
En my is maer een graf verkregen.
VVat gingh, eylaes! myn vader aen,
Den Heer ten offer op te dragen
Die eerst hem sou te moete gaen?
Ach! dat was al te vreemt om wagen,
Datick voor eeuwigh moet beklagen.
| |
| |
Dacht hy niet dat zyn eenigh kint
Hem eerst gheluck sou komen bieden;
En dat ick snelder als de wint
Sou by hem zyn voor al de lieden;
En wat een mensche can geschieden.
Wie heeft zyn leven oyt verstaen,
Dat aen dat reyn en eeuwigh wesen
Een maeghden-offer is gedaen?
Voorwaer noyt mensch heeft dat gelesen.
Is by den Heere oyt gepresen.
Een nedrigh hert, een reynen geest,
Dat zyn al beter offeranden,
Als eenigh mensch, of eenigh beest.
Die immer op een autaer branden.
| |
| |
Hy eyst dit niet van menschen handen,
Maer waerom segh ick dit en dat,
En wil myn vader schuldigh maken?
'Ken heb het stuck niet wel gevat,
En't zyn voor my te groote saken:
Die heeft ons hooghmoet willen staken.
Myn moeder is nochtans gestoort,
Daer zynder die hier onder stoken;
Sy noemt dit stuck een wreede moort,
En heeft hier op wel hart gesproken:
'Ten kan by niemant zyn gebroken.
| |
| |
Ach 'tis voor my een hart gelach
Dat ick myn ouders hoore kijven:
Dies roep ick wat ick roepen mach,
Ey moeder laet u schelden blijven;
Daer my het lichaem sal verstijven,
Ach! laet doch af van dit gheschil,
Ick gae my tot den doot bereyden.
Ick sie het is des Heeren wil,
Dat ick sal uyt de werelt scheyden.
Wilt my in uwe ruste leyden.
Maer 'tis ghenoegh van dit gheklagh.
Vaert wel voor eeuwigh myn ghespelen;
Ghy sult op mynen bruylofs dagh
Geen soet gedicht, geen deuntje quelen.
| |
| |
Aen God met u ghebedt bevelen.
TOt besluyt, leser, soo voegheick hier eyntelijck by een by sondere klachte, die (wel opghenomen zynde) vry mede haer bedencken heeft in veelderhande ghelegentheden. |
|
Auteursrechtvrij
