Klagende maeghden en raet voor de selve
(1634)–Jacob Cats–
Auteursrechtvrij
[pagina 8]
| |
Klaeg-liedt, van Dina, Dochter van den Ertz-vader Iacob.
Op de Stemme:
| |
[pagina 9]
| |
De jonge prins in min ontsteken,
Die quam aen my syn gunste bien,
Ick onbewust in hoossche treken,
Gingh met hem, om het hof te sien.
De maeghden, die ontrent my waren,
Die gafmen vast een soeten praet,
Ach! sy noch in haer domme jaren.
En sien niet watter omme-gaet.
Ick wert in stilheyt wech ghenomen.
En ick en weet niet waer geruckt,
En eer ick weder mochte komen,
Soo was myn bloemtj' eylaes! gepluckt.
Ick was bedroeft in al de sinnen,
Maer hy boot my sijn rechter-hant,
En swoer, hy sou my eeuwigh minnen,
Hyso u myn eeuwigh syn verpant.
| |
[pagina 10]
| |
Dies om myn droefheyt afte weeren,
Sont strack sijn vader uyt de stadt,
En liet in echte mijn begeeren,
En biet ons eer, en groote schadt.
Obroeders vol onwijse kueren,
Die niet als bloet en vraeck en dorst,
Ghy doet de stadt den doot besueren,
En in de stadt den jongen vorst.
Daer leyt de vader doot gheslagen,
Daer leyt de sone nevens hem,
Daer hoortmen duysent vrouwen klagen,
Maer boven al mijn droeve stem.
Wat gingh u aen, o rouwe gasten,
Te komen tot soo wreeden vont,
En soo gheweldigh aen te tasten
Die my alleen vereeren kont.
| |
[pagina 11]
| |
Ick waere nu als Coninginne
Ghekroont, in Sichems hooge sael,
Ick leefde nu in echte minne,
Maer ghy verbrot het altemael.
Nu moet ick al mijn leven treuren,
Ghelijck een tortelduyfjen plagh;
Geen Prins, geen man, sal my ghebeuren:
Och waer dit nu myn lesten dagh!
O broedigh sweert van wreede menschen,
Waerom doch hebje mijn ghespaert,
Ach nu en heb ick niet te wenschen,
Als in de doot te zÿn gepaert.
Nu vrysters wilt dees les onthouwen,
En weest geleert door mijne Pijn,
Quae beenen, en de goede vrouwen
En moeten niet uye-huysigh syn.
| |
[pagina 12]
| |
 | |
[pagina 13]
| |
DIN A merekt, gelijek ghy siet, Leser, waer door haer ongeluck is bygekomē, en stelter by een behulp-middel voor de nakomelin gen. En is te lettē dat de selve Dina, in dese ongelegentheyt gevallē zijnde, daer door als uyt het getal der leveñ is weeh geruckt geweest in voegen dat of de selve getrout ofte ongetrout is gebleven, of waer de selve is vervaren, in de gansche Schrift niet en wert ghevonden Letter op, Vrysters. Wy (om u dit naerder in te scherpen) voeghen hier by eē nabuerige Maegden-klachte, die de volgende vryster u sa voorstellm, om te beter dusdanige ongelegentheyt te mogen ontgaen.
OCh! hoe ben ick nu beklat
Van te drillen door destade
Och! hoe ben ick nu begaet
Van te loopen achter straet:
Och! hoe ben ick nu ghestelt
Van te spelen door het velt.
Komt nu, vrysters, die ick ken,
Soo ick u ghespelen ben,
| |
[pagina 14]
| |
Soo ick immer met u songh,
Soo ick immer met u sprongh,
Soo ick immer wat bestont
Datje soet en geestigh vont;
Seght wat my te doene staet,
Want ick ben hier buyten raet,
Mits dat ick soo byster schrick
Van dit aengebacken slick,
Snijd' ick't uyt, soo ist een gat,
Wasch ick'tkleet soo worter nat,
Droogh ick't dan, soo wortet vael,
Vrijf ick't hart soo wortet kael,
Worter oock niet toegedaen
Ach! soo blijft de placke staen,
En dat voeghe geen vryster wel,
Maer een vuyle morssebel.
Hoe't dan yemant keert of draeyt,
Voor gewis ick ben bekaeyt.
| |
[pagina 15]
| |
Ghy dan leert uyt dit geval,
Dat u dienstigh wesen sal.
Loopt niet dickwils over straet,
Wensje nlet te zÿn begaet:
Loopt niet dickwils door de stadt,
Wensje niet te syn beklat:
Loopt niet dickwils Oost, en West,
T' huys, o vrysters, is u best.
Dan noch sooder yemant gaet
Over wegh, of over straet,
Over zee, of over lant,
Over kley, of over sant,
Over hil, of over klip,
Met een wagen, of een schip,
Siet! dit stel ick voor een wet,
Kinders hout u zieltjen net,
| |
[pagina 16]
| |
IOhannes Bocatius heeft onder andere syne Wercken (in de Italiaensche tale) nae-gelaten een boecxken dat hy Laberinto d' Amore, dat is de Dool-hof der liefden, heeft genaemt, daer in hy (niet ten besten van de vrouwen gehandel zijnde) niet ten besten van de selve en spreeckt, dan het gene dat by aldaer in de Italiaensche vrou wen beschuldight, souden wy geeme in de Hollantsche sien wechgenomen, ende tot dien eynde spreeckt het volgende ghedichte mede van een Dool-hof der liefden, doch anders als Bocatius daer van heeft gheschreven. Past het selve u ten goode toe, Lesers, en let sonderlinge op het besluyt. | |
Dool-hof der liefde.
HEtlos en dom ghewoel dat jonge lieden plegen
Is just ghelijck een hof met duysent omme-wegen,
Een hof, een lustigh hof, en konstigh afgemaelt;
Een hof, een listigh hof, en daer een yder dwaelt;
Een hof, een schoon prieel, daer alle tuynen bloeyen,
Maer des al niet-te-min oock suere fruyten groeyen,
Een hof, daer over-al veel schoone roosen staen,
Maer diese plucken wilt, die vinter prickels aen:
| |
[pagina 17]
| |
Een hof; een ront begrijp, maer daer oock slimme trecken
Geduerigh om megaen, en nimmermeer ontbreken:
Een hof, een warre-net, en daermen evenwel
Het dolen niet en acht als voor een aerdigh spel.
Een hof, een selsaem perck, daer yder met verlangen
Sijn lusten onderhout, met duyfent omme-gangen,
Een hof, een rechte fuyck, een winckel van bedroch,
Daer yder over klaeght, en yder blijfter noch,
Een hof een diep gheheym, dat niet en is te seggen,
En dat ick niet en weet met woorden nyt te leggen.
Een hof, dat niemant kent, dat niemant oyten leert,
Als die eerst heeft gedoolt, en dan te rugge keert.
Een hof daer eene step een vryster kan verleyden,
Om van het rechte spoor voor eeuwigh af te scheyden;
Want die in dit beslagh een quade wegh verkiest,
T'is seker dat een maeght haer gansche wit verliest.
Wat dienter meer ghesey? een hof vol soete lagen,
Een hof vol bange vrenght, en duysent vroemde slagen.
| |
[pagina 18]
| |
Een hof een noodigh mal, een hof, een wonder hof,
Een hof; maer't is genoegh, mijn hooft dat draeyter of,
Hier komt een vryer aen onseker wat te maken,
Hy weet niet in het perck, niet weder uyt te raken,
Hy wil te rugge gaen, hy komter dieper in,
Hy kijckt aen alle kant; geen eynde, geen begin.
Daer roept een jonge maeght met droefheyt overwonnen.
Wat heeft mijn weeligh hert een malle daet begonnen,
Ick soeck, ick sucht, ick sorgh, ick sie gheduerigh om,
Maer al om niet, eylaes, de wegh is al te krom.
Hier trotst een moedigh quant, en meynter in te komen,
Maer stracx is wederom zyn hope wech genomen:
Al doet hy wat hy kan, al loopt hy wonder ras,
Hy vint hem wederom daer hy te voren was.
Daer staet een vlugge meyt, en meynt sy raeckter binnen,
Maer siet! sy moet terstont van nieuwen aen beginnen:
Sy wist (gelijck het scheen) waer op de spille draeyt.
En siet! van stonden aen soo wasset al bekaeyt.
| |
[pagina 19]
| |
Hiertreet een jonge wulp, en doet zyn eerste gangen,
Hy soeckt maer enckel spel, en siet hy wort gevangen,
Hy quam daer hy het vont, oock eer dat hy het wist,
En seyde binnens monts; och had'ick oens gemist!
Daer komt de slechte duys, en raeckt tot aen het eynde,
Maer vinter evenwel geen vreught, gelijckse meynde;
Dies stactse daer en siet het schijnt'en weet niet hoe,
En weder uyt te gaen daer is geen middel toe.
Dan ginder komter een die weet de rechte paden,
Maer vint noch evenwel het vinden ongeraden;
Hy doolt uyt enckel lust, en kiest de rechte baen,
Iuyst als hy door het groen niet meer en weet te gaen.
Een ander staet en siet, en wil een weynigh rusten
Maer siende groen gewas, soo krijght hy groene lusten!
Het fruyt is byster wrangh, hy slaeter niet-te-min
Syn bolle lippen op, zyn holle tanden in:
Hy snoeyt al wat hy vint, en door het gulsigh eten,
Soo is hem metter tijdt zyn eersten wegh vergeten,
| |
[pagina 20]
| |
De sloyr die met hem doet, is even soo ghestelt
Sy voelt dat haer het lijf van malse fruyten swelt,
Sy is geweldigh quaps, en moet geduerigh braken,
Sy weet de raeu we suchtniet weder quyt te raken,
Sy kucht den ganschen dagh onseker watse voelt,
Vermits' ken weetniet wat haer in de leden woelt.
De snoeper niet-te-min, die krijght, te sijner schanden,
Een ongesonde maegh, en even stompe tanden,
Dat is van over langh de straffe van de lust.
Die met onrijp gewas ontijdigh wort geblust,
Of schoon dan onse vraet is naderhaut geseten
Daer vrienden onder een de rijpe vruchten eten,
Het dient hem niet-te-min alleen tot enckel spijt
Vermits zyn kranck gebit geen vaste spijs en lijt.
Ghy siet dan al het perck, en hoe het is gelegen,
Ghy sieter schoon bedrogh, en duysent slimme wegen,
Ghy siet hoe dat de jeught hier sonder eynde dwaelt,
En dat een tuymel-geest haer in de leden maelt,
| |
[pagina 21]
| |
Ghy siet hoe malle Waen, hoe Schijn, en losse Droomen.
Hier swieren op het velt, en spelen in de boomen,
Ghy siet hoe dat de mensch de slimme gangen mint,
En wonder groot vermaeck oock in het dolen vint.
Ghy siet hoe dat het volck wort om en om getogen,
Ghy siet hoe dat het oogh wort menigh-mael bedrogen,
Ghy siet hoe wonder licht sich yder een vergeet,
En hoe een snoeper vaert die wrange vruchten eet.
Noch wil ick evenwel geen jonghe maeght beletten
Haer voet, te rechter uyr in desen hof te setten,
Genaeckt dan, soete leught, maer eerje verder gaet,
Laet Tucht u leyts-man zyn, en Reden uwen draet.
NIet te vergeefs heeft Bocatius (om dit als int voorby gaē te seg gen) der liefdē dweperij met eē Dool-hof vergeleke. Alle de gene die daer maer den voet in en setten, dwalē en malē met alle de sinnē
Wie sit en lolt, of sit en vrijt,
Verlet zyn werck, vergeet zyt tijt.
Hoort doch soo een Lolster op dese gelegent heyt eens speken. | |
[pagina 22]
| |
 | |
[pagina 23]
| |
ICk hebbe veel te doen in huyselijcke saken,
Mijn heert is ongedweylt, mijn bedde noch te maken,
Mijn keucken ongeschickt; en des al niet-te-min,
Te gaen tot mijn beroep en heb ick geenen sin.
Dan yemantsal misschien hier van de reden vragen.
Wel vryster, tusschen ons, ick sal het u ghewagen,
Het vyertje datje siet, dat bint my aen den heert,
Dat hout ghelijck een peck, en treckt ghelijck een peert,
Dus soo ick somtijts meyn in haesten voort te treden,
Ick huycke wederom, en sijge nae beneden:
Soo dat ick menigh-mael, dewijl ick niet en doe,
Mijn tijdt verloopen sie, en ick en weet niet hoe,
Het is een seltsaem dingh, het luchtje van de kolen,
Dat kruypt my door het lijf, en doet mijn finnen dolen,
Als in een soeten droom, ô krachtigh lolle-vyer,
Al moet ick elders zyn, noch blijfick efter hier.
Siet dus ben ick gestelt, wanneer mijn losse sinnen
Haer geven aen de jeught, en hellen om te minnen;
| |
[pagina 24]
| |
Want als ick metten geest ontrent de liefde dwael,
Soo blijf ick daer ick ben, al rijs ick menigh mael,
Noch vaer ick even soo, wanneer ick ben geseten.
Daer eenigh rustigh quant my doet zijn liefde weten,
My opent zyn gemoet, my geeft een soeten praet,
'Ken weet niet hoe de tijdt soo veerdigh henen gaet.
Is't niet een vreemde saeck! al wort om my gesonden,
Al roept my ander werck, ick sitte vast gebonden:
De liefde met het vier is hier in een gestelt,
Sy dwingen met vermaeck, en door een soet gewelt.
| |
Dese evel-wel niet tegenstaende, want Grijpjet wel soo ist maer spel.
HEt brant-hout en de min, zyn twee verscheyde saken,
Maer op gelijcken voet van yder aen te raken;
Want of men naer het vier, of nae de minne spoet,
Daer is een seker kunst hoe dat men grijpen moet,
Tast daer het niet en brant, soo isset enckel mallen,
Tast daer het leyt en gloeyt, ghy sultet laten vallen;
| |
[pagina 25]
| |
De liefde, soete Ieught, is, ick en weet niet wat.
Sy dient, of dient u niet, nae datse wort gevat.
Met kennisse van saken dan hier en elders te gaen, is de sekerste gront-slagh, en t'is daer om wel gheseyt. | |
Kent, eer ghy mint:
| |
[pagina 26]
| |
Ten lesten roept hy uyt, het is mijn eygen schult,
Ick wil het ongemack verdragen met gedult.
Maer leert uyt mijn verdriet op uwe saken letten,
Leert, vrienden, wie ghy zyt, uw' plompe sinnen wetten:
Grijpt noyt yet metter handt dat ghy niet wel en kent,
Dat heeft my kael gemaeckt, en menigh-man geschent.
NAe de kennisse van den persoon: dient ooc kennisse genomin vē het voornemen van de selve, In dit geval, vryster wacht u van de ratten diegeerne speck eten, eerse in de valle zyn; segt de sodanigt alsse u voort komen dit volgende veersje: | |
Vast, of weest vast.
HOe komt de slimme gast, hoe komt de snoeper loeren
Om my besijden aften roove wech te voeren!
Hoe roept de lincker uyt! hy is mijn weerde vrient,
Ick weet dat hy myn lieft, maer niet ghelijck het dient.
| |
[pagina 27]
| |
Geen rat en eter speck, al isset haer verlangen,
Of moet haer in de val te voren laten vangen,
Wie hier yet anders soeckt die heeftet qualick veur;
Men laet hierniemant in als door de rechte deur.
Hebj in den sin,
Oprechte min,
Soo komt hier in,
Men sal u hooren,
Maer steeckt uw'pin
Gelijck een spin,
Tot quaet begin,
Soeckt vuyle slooren.
Ick weet den treck
En t'loos besteck
Van u gebreck,
Ick ken u steenen,
Die speel den geck,
En krijght den beck
Niet aen het speck,
Dus wandelt henen.
DE ghtneenschap van de soodanige dient afgeschaft te wesen, en tot dien eynde dient nagevolght't exempel dat wy goet vinden hier by te voegen.
EEn man had in zyn huys een hoop van jonge maeghden,
Die menigh jongh-gesel met allen wel behaeghden;
| |
[pagina 28]
| |
Dies quam de steedsche jeugt daer meest dé gansché dagn,
En nam daer soet vermaeck, gelijck de jonckheyt plagh,
Van allen wasser een, die in de vreemde landen
Een leven had geleyt als buyten alle banden,
Geen meyt en woonter by die niet een fellen strijt
Die niet een harden storm, op haren maeghdom lijt:
Hem was oock even doen een bastaert kint geboren,
En, nae den rechten eysch, ten vollen op gesworen,
Hier sprack hy dickmael van oock met een vollen mont,
Als of het slim bejagh hem wel en eerlick stont.
De vader letter op, en heeft hem waer-genomen,
Als hy hem vveder sagh ontrent zyn dochter komen,
Hy beet hem in het oir: versietu, goede vrient,
My dunckt dat u beleyt ons dochters niet en dient.
De quanthier op gestoort, en vvonder seer gebeten,
Wou stracx en eer hy gingh, hier van de reden vveten,
Hy seyt ken vveet niet vvat, en vveyt gevveldigh breet,
De vader liert geperst die gaf hem dit bescheet:
| |
[pagina 29]
| |
Wie schoone katten heeft die moet geduerigh mercken
Op gasten afgerecht om in het bont te vvercken:
Want die van't ambacht is, en siet een aerdigh bont
'Tis vreemt, soo hy het laet, als hy het eertijts vont.
DE vader (hier voren geroert) hadde het wel voor, de moeder, daer van wy sullen ghewagen, was mede in dese ghelegentheydt van goet bedencken. Ghy, hoort watter ghebeurde.
EEn vryster van haer eerste jeught,
Haer ouders lust en hooghste vreught,
Die bad haer moeder om verlof
Te rijden nae een buyten-hof,
Te varen nae een boere-feest.
Om speel te leyden haren geest,
En met de vryers haer bekent,
Te doen gelijck men is gevvent:
De moeder heeft de jonge maeght
Op alle saken onder-vraeght,
| |
[pagina 30]
| |
En naer het stuck was overleyt,
Soo heeftse dit haer aengeseyt:
Neen kint, dit spel en dient u niet,
Want malle vreught die baert verdriet,
Ick heb dit eertijts meer gesien,
Ick weet al watter kan geschien:
Ick weet wat vryheydt dat men nam,
Vermits het heck was van den dam.
Wanneer de jeugt speelt op het lant,
Dan springhmen lustigh uytten bant,
Men raester dickmacl nachten langh,
Ten minsten tot den hanen-fangh,
Men maeckter licht een mengel-bedt,
Dat is geseyt een maeghden-net,
Daer licht een duyve sonder gal.
Haer beste veren laten sal.
Ick prijse daerom, als de jeught
Gaet buyten om haer soete vreught,
| |
[pagina 31]
| |
Dat vry dan yemant yan ontsagh,
En diemen jeught betrouwen mach,
Sy by, en aen, al waermen gaet,
Om t'spel te houden in de maet;
Want anders, mallen sonder dwangh
‘Dat neemt gewis een quaden gangh.
Als vyer en stroo te samen koomt,
Wat onheyl dienter niet geschroomt?
Want schoon het raeckt maer aen den kant,
Een voncke maeckt een vollen brant,
En dat gebeurt men weet niet hoe,
En t'klimt in haest tot boven toe;
Want als het vyer is aen het gaen,
Dan isser veel geen houvven aen:
En schoon men blust het naderhant,
Tblijft svvart al vvaer het heeft gebrant,
DE voorsz. vader en moeder hadden beyde goede insichten maer een broeder (daer wy nu van spreken willen) en beeft so wel niet | |
[pagina 32]
| |
toegesien, vermits hy jonger van jaren zynde, ende mitsdien van dit werck minder ervarentheyt hebbende, sijn suster ende hem selven in groote ongelegentheyt brachte. Hadde hy hier in gegaen met behoorlicke omzichtigheyt, soo hadde hy een jonghe en vlugge vryster, een fransche Iufvrou wesende, niet behoort met hem genomen te hebben op so langhduerigen revse, ofte immers geen stroo ontrent het vier te laten komen, Want gelijck groote reysen te doen, voor jonge maeghden noyt prijselijck is gheweest, selfs niet in den schijn van Godsdienst; want van in bevaerden by vrou-persoonen te gaen, is over lange dit spreeck-woort gheseyt: Gaetoyt een vvijf in bedevaert,
Soo vvortse licht van lichten aert,
Maer laet ons (tot beter verstant van dese bedenckinge) de historit, soo die ghesohiet is, in haer volle leden eens hooren. | |
[pagina 33]
| |
 | |
[pagina 34]
| |
EEn moedigh edelman, die op de Fransche kusten
Had langen tijt gedreygt een vlote toe te rusten,
Was nu te mael ghereet tot zeylen over zee,
Na eenigh rieckent lant, of tot een gulde ree.
Syn vader was gherust, een ruyme tijt gheleden,
Syn moeder naderhant den eygen padt gherreden,
Een suster, sonder meer, juyst in haer frissche jeught,
Is hem de meeste sorgh, is hem de meeste vreught.
Hy scheen op syn vertreck haer op te willen dragen
Of acn een trouwen vrient, of yemant van de magen,
Op dat het teere pant daer mochte syn bewaert.
Terwijl hy mette vloot de werelt ommevaert.
Sy in het tegendeel seyt niet te konnen leven,
Indien hy sich alleen gaet op de reysen geven;
VVil daerom nevens hem gaen dolen over al,
VVaer hem de goede God ter zee gheleyden sal.
De broeder evenwel en wil het niet ghehengen,
Maer soeckt het vreemt besluyt haer uytter hooft te brenge.
| |
[pagina 35]
| |
Hy dreygt haer met de zee en allerley ghevaer,
Dat uyt de lange reys mocht komen over haer.
En des al niet-te-min hy kanse niet belesen;
Dus als het immers schijnt alsoo te moeten wesen,
Soo voegt hy tot de vloot al wat haer op den tocht
Of dienstigh tot vermaeck, of noodigh wesen mocht.
Soo haest de goede wint haer vast begint te stellen,
En waeyt te zee waert in, de ronde zeylen swellen;
Een onvertsaegde jeught, en menigh edelman,
Geeft uyt een moedigh hert sich willens in den ban.
Daer dryft de stoute vloot, van boven dicke wolcken,
Van onder harde vloet en grondeloose kolcken;
En des al niet-te-min een snel, een selsaem vier,
Ryst midden uytte stroom, en treft het jonge dier.
Een vande frissche jeugt maeckt, door bedeckte loncken,
Door brieven, stil gespreck, en duysent minne-voncken,
Dat hy de beste plaets in hare gunste wint,
Dat hy de meeste gunst in haren boesem vint;
| |
[pagina 36]
| |
Noch isset niet ghenoegh, hy weetse daer en boven
Door sonderlingh beleyt hem trou te doen beloven,
En onder desen schijn (ghelijck het veeltljdts gaet)
Soo glijt de losse jeught in noch een ander quaet.
De Maen heeft haren loop nu dry mael om gereden,
Siet daer een vreemt gheswel aen hare teere leden,
Sy die voor desen was fris, lustigh, gaeu, en knaps,
Is flou, en bijster meeps, en uyter maten quaps.
Sy geeut, en spickt, en spout: oock aen den dis geseten,
Daer isse dickmael flaeu, en dickmael sonder eten.
De ridder die het oogh heeft eeuwigh over haer,
Wort, ick en weet niet wat, wort alle dingh gewaer.
Hy gaet haer sachtjens aen, en stelt hem om te vragen
Of haer het enge schip, of haer de stuere vlagen,
Of haer de vuyle reuck, of harde spijse quelt,
Of waerom datse braeckt, of aen de leden swelt:
Rosette wert bestaen; nu sietmen haer besterven,
Nu blosen als een krieck: hy vraeghtet ander werven,
| |
[pagina 37]
| |
Sy die het ongeval niet langer helen kan,
Seyt datse swanger gaet, maer by een echte man,
Hy, om het rechte kloen van desen draet te krijghen,
En geeft haer anders niet als koeck en soeto vijgen,
Hout alle tochten in, en stelt hem wonder koel,
Op datse sonder schroom sou melden haren boel.
Rosette mits de saeck wort sachtjens opgenomen,
Verhoopt in korten tijt tot haren wensch te komen;
Dus spreecktse lustigh uyt en met een vollen mont,
VVie in haer jeughdigh hert soo diep gewortelt stont.
Haer broeder treurt, en swijght. de schepen ondertusschen
Gaen soecken verschen dranck, om haren dorst te blussen;
En, nae een klare lucht, ontdecken seker lant
Met aerdigh boom-gewas verciert aen alle kant.
Een yder is verblijt, en, moede van de baren,
Gaet stellen synen loop om nae de kust te varen;
Matroos is in de weer, en souckt den eersten dagh
VVat datter voor een volck het lant bewoonen mach:
| |
[pagina 38]
| |
Men vint geen menschen werck, maer niet als wilde dieren
Die stout en sonder angst ontrent den oever swieren,
En woelen over hoop, men tijter op de jacht,
Dies worter menigh wilt de schippers toegebracht.
Te midden in het wout syn klare water beken,
Die van het hooge lant tot in de dalen leken,
Daer gaen de gasten heen, en vollen menigh vat
Met fruyt, en aert-gewas, en met het versche nat.
Rosette boven al gansch moede van de stroomen,
Gaet nemen haer vermaeck ontrent de groene boomen,
Verkiest een gave schors, en schrijft met eygen hant,
In spijt van die het spijt, Rosette mint Gallant.
Gallant in tegendeel brengt sich en haer te samen.
En maeckt een mengelmoes van twee verscheyde namen,
En snytet over al; soo dat het groene wout
Veel streken van de jeught, veel minne-teeckens hout.
'Tis al ghenoegh ghemalt, men gaeter sigh bereyden,
Om uyt de versche lucht, en van het lant te scheyden;
| |
[pagina 39]
| |
Maer als het jonge paer sou varen nae het boort,
Soo treet de ridder toe, en spreeckt een hestigh woort:
En pijnt u, jonge laf, niet in den boot te komen,
Ick hebbe dese macht u heden afgenomen,
Mijn schip is u ontseyt; en ghy misbruyckte maeght,
Die uwen hooghsten schadt ontydigh hebt gewaeght,
Gaet vry met uwen pol, gaet in de groene dalen,
Gaet vry u slim bedryf op alle boomen malen,
V vonnis is ghevelt: ghy sult van nu voortaen
Hier soecken u vermaeck, hier eeu wigh dolen gaen;
Ghy sijt uyt domme lust, en tegen alle reden,
Ghy sijt uyt eygen raet in dit bejach ghetreden,
Voltreckt het nu alleen, en oeffent u ghedult,
En siet hoe ghy voortaen u saken redden sult.
Hier moet u woonplaets sijn, hier meugdy gansche nachten
Verssyten in de vreught van dwase minne-klachten;
Gaet boet u kriele lust in dit oncerlick spel,
En maecktet sooje meught, en vaert voor eeuwigh wel.
| |
[pagina 40]
| |
Soo haest sijn reden end', hy doet hun wapens langen,
Hy geeft hun jagers tuygh, om alle wilt te vangen,
Musketten, vogel-roers, kruyt, lonten, hagel, loot,
En ander kleyn beslagh, tot voor-raet van den noot.
Stracx roeyt daer op het volck tot aen de grooto schepen:
En geeft den boot een touw om nae te mogen slepen;
Stracx vallen op een ry de zeylen van de ree,
Stracx is de gansche vloot te midden in de zee.
Daer staet het jonge paer verhart gelijck de keyen,
Vol druck en evenwel niet machtigh om te schreyen,
Niet machtigh om een woort te brengen uytten mont,
En echter door het leet tot in de ziel gewont.
‘Ten is maer kleyn verdriet, dat met geduerigh klagen
VVeet yemant, die het hoort, sijn smerte voor te dragen;
Gemeene droefheyt kermt, maer al te diepen zeer
En vint geen open mont, geen sucht of tranen meer.
Nae dat de koude schrick een weynigh is geweken,
Beginnen aen de vrou de tranen uyt te breken.
| |
[pagina 41]
| |
Sy geeft haer aen de zee, sy maeckt een hoogh geklagh,
Sy roept haer broeder aen al watse roepen mach.
Och broeder, om de borst by u en my gesogen;
Och wort doch nu eenmael in mijn verdriet bewogen;
Of, soo het u belieft dat ick verloren blijf,
Soo neyght toch eens het oogh ontrent een swanger lijf.
Heb ick den doot verdient door onversichtigh mallen,
Ey! laet het kleyne schaep niet in de straffe vallen,
Doot geen onnoosel kint, geen ongeboren draght,
Die niemant eenigh leet oyt toe en heeft gedaght.
Siet! als een swanger wijf heeft eenigh quaet bedreven,
Dat haer naer rechten maeckt onweer digh om te leven;
Sy wort noch evenwel niet tot de doot geleyt,
Tot sich het teer gewas van hare leden scheyt.
'Ken eysch geen langen tijt van ses of seven jaren,
Maer slechts een korte wijl om in verdriete baren,
Had'ick het soete dier maer eenmael op den schoot.
Ick gave metter daet my willigh aen de doot.
| |
[pagina 42]
| |
Ick gave naer het viel, mijn leven uyt te blussen,
Indien ick maer een reys myn vrucht en mochte kussen:
En, soomen dan het kint niet vaderloos en liet,
Het ginck my soo het mocht, 'ken voelde geen verdriet.
Doch soo ick geenen troost hiet over kan verwerven,
Laet menschen evenwel van menschen handen sterven,
VVaerom valt harder straf op ons onnoosel bloet,
Als oock het spitse recht aen rouwe boeven doet?
VVaerom word'ick geset als spijse voor de beeren?
VVaerom sal eenigh beest mijn weerden man verteeren?
VVaerom ons alle bey? en even datter rest
Gaen slepen tot behoef van sijnen wreeden nest?
VVaerom sal doch een swijn met vreeselijcke tanden
My varen in het lyf, tot aen de teere banden
Daer op myn lieve vrucht (ellendigh schepsel) rust,
En koelen, even daer, syn onversaede lust?
Doet recht na schips ghebruyck, ten sal my niet verdrieten;
Laet vry een vinnigh loot in desen boesem schieten:
| |
[pagina 43]
| |
Hanght die mijn hert besit te midden aen de ree,
En smackt het teere schaep by stucken in de zee.
De doot is geen verdriet, ick kanse jae verachten;
Maer seker van de doot den slagh alleen te wachten,
Ach! dat is dat de ziel in helsche pynen stort:
Nu doot my, die het lust, en maect de pijne kort.
Maer hoe, kleyn-moedig hert, waer toe u swaer bedroeven?
Mijn broeder is gegaen, maer slechts om my te proeven,
En niet tot ons bederf: mijn broeder is gegaen,
Niet als in ware daet, maer uyt een loose waen:
Myn broeder heef van outs, en van syn eerste dagen
My veel te goeden hert en jonste toegedragen,
Hy is van sachten aert, en van een edel bloet
Dat aen een swacke vrou geen smaet of hinder doet
Hy sal noch eens het roer nae onse stranden wenden,
Of yemant met de boot hier aen den oever senden.
Ey keer dan, broeder keer, ey keer nae dese kust,
VVy sijn genoegh gestrast voor onse domme lust.
| |
[pagina 44]
| |
Dus gaet de jonge vrou, met twijffel ingenomen,
En star-ooght op de vloot; nu schijnter yet te komen
Dat op het water sweeft, en nae den oever schiet,
Maer, nae een langh gedult, eylacen! weder niet.
De droeve nacht genaeckt, de schepen sijn verdwenen:
Daer is geen hope meer, hier baet geen anexstigh stenen,
Noch krijschen seyt, Gallant, en grijpt een staele bijl,
En geeft hem in het bos, en kapt een lange wijl.
De vrou, terwijl de man is besich in het hacken,
Komt mede tot het werck, en raept de groene tacken,
En sleeptse daer het dient, en timmert in het sant,
Haer eerste meester stuck, een groene ledekant.
Daer leyt het lieve paer, niet sonder groote sorgen,
Gedoken in het loof tot aen den rooden morgen,
Rosette roept om hulp, Rosette leyt en beeft,
Oock van het minste blat dat in de bossen sweeft.
Soo haest de sonne rijst, stracx weder aen het houwen,
Stracx alle dingh bereyt om daer een huys te bouwen,
| |
[pagina 45]
| |
Een huys van lichte stof, gelijck een herder stelt
Die met het witte vee gaet dolen op het velt.
Gelijck het eerste paer, uyt Eden wech ghedreven,
Moest sonder huys kateijl sich in den huys-raer gheven,
Moest missen zijn geluck, moest missen zijnen Godt,
Moest braden sonder spit, en sieden sonder pot:
Soo is haer gansch gestel, de kamers sonder setel,
De koetsen sonder bed, de keucken sonder ketel,
De deuren sonder slot, de solders sonder balck,
De vloeren sonder steen, de mueren sonder kalck.
Den honger niet-te-min onsluyt haer jonge magen,
Des tijdt Gallant te werck, en stelt hem om te jagen,
Hy schiet, en waer hy komt hy treft ghewenste kans,
Hier eenigh vluch tigh hert, en daer een wilde gans.
Al wat het bos bewoont blijft sitten sonder schricken,
Offchoon hy met hetroer daer op bestaet te micken,
Het wilt is met de pijl, of van het loot geschent,
Om dattet noch de list der Menschen niet en kont.
| |
[pagina 46]
| |
Hy komt dan met de vanck op sijnen hals gheladen,
Hy wou, gelijck hy mocht, syn hollen buyck versaden.
Rosette schort haer op, en dient hem tot gerijf
Als vrou, als kamer-maegt, als kock, en vuyl jonck-wijf,
Als ick en wect niet wat. haer joffer licke leden
Die noyt het minste werck het gansche jaer en deden,
Die passen op den dienst, die moeten uytte mou,
Die worden vet en vuyl ontrent een swarte schou,
Dit gaet noch soo het mach, maer nae de negen maenen
Vermeerdert haer verdriet en vordert nieuwe traenen:
Rosette wort ghequelt met koorts en droeve sucht,
En naer het diepste leet, siet daer een kleyne vrucht.
Geen vroe-vrou, geen behulp, geen vriendē, geen gebueren,
Geen voor-raet voor het kint, geen windels ofte lueren,
Geen wieg, geen baker-mat, geen kruyt, geen kinder-wijn,
Niet dat het kraem gelijekt, als slechts alleen de pijn.
Hoe staet Gallant verstelt! hy weet niet wat te maken,
Noch watter dient gemijt, noch wat hy moet genaken,
| |
[pagina 47]
| |
Hy is geweldich bangh, nu kout, danweder heet,
En schier u yt yder hair ontstaet een druppel sweet:
Noch moet hy aen het werck, schoon byster onbedreven,
Hy moet het teere kint sijn cerste winsel geven:
Hier grypt hy dit en dat, daer grijpt hy uytten hoeck,
Een asgescheurde slet een afgesleten doeck.
Gallant die doopt het kint, en geeftet sijnen segen,
Gallant die bedt de vrou, soo haest sy is ghelegen,
Gallant is die de vrucht in synen schoot ontfingh,
Gallant is kinder-meyt, Gallant is alle dingh.
De meeder onder dies begeeft haer om te poogen,
Is doenclick, haer vrucht met eygen bloet te soogen;
Sy leyt het weerde pant gheduerigh aen de borst.
En noch en weetse niet te lessen synen dorst.
Eylaes! de rouwe cost van appels, wilde peren,
Van wortels ende kruyt doet hare jeught verteren,
En al het sogh vergaen; soo dat het teere kint
Niet als een dicke sucht in hare borsten vint.
| |
[pagina 48]
| |
Al weder nieu verdriet, het wicht begint te quynen,
Ghelijckmen menigh-mael een lampe siet verdwijnen
Als haer het vet ontbreeckt, de slaep de lange slaep
Komt uyt haer duyster hol, en treft het jonghe schaep.
De Vader, schoon bedroeft en aen het hert geslagen,
Meer als zijn krancke ziel kan in den boefem dragen,
Toont echter kloecken moet, oock midden in den rou.
En spreecktg helijck een helt, en troost de swacke vrou.
Maer, siet! wammeer het vier in enghte wert gedrongen,
Soo komtetnaderhant te felder uyt ghespronghen,
En scheurt al wattet raeckt; Gallant is al te teer,
Gallant die gheeftet op, Gallant en is niet meer,
Gallant die wort een lijck, wat konst, of kloeeke vonden
Wat schilder, of pinçeel, wat pennen, ofte monden
Zijn machtigh, na den eysch, te brenghen aen den dagh
VVat druck Rosette schept uyt desen donders lagh?
Sy noemt den Hemel wreet sy roept dat hare plagen
Gaen boven alle maet, en niet en zijn te draghen,
| |
[pagina 49]
| |
Sy slaet haer teere borst, en vult, in desen noot.
De bosschen door gheschrey, mot tranen haren schoot,
Sy kust het doode lijf om haren geest te laven,
En wenst dat eenigh Mensch haer mede wou begraven;
Maer al het droef ghebaer vermeerdert haer de pijn,
Maersiet! het nietigh vleesch dat wil begraven zijn,
Sy kiest een eycken boom, die boven al v erheven,
Het sop van haer ghewaey had in de lucht ghedreven,
Sy spit met alle macht, en maeekt daer in den dijck
Een graf voor haren vrient, een woon plaets voor het lijck.
Sy moet, ellendigh wijf! met eygen handen delven,
Sy vreest het doode rif, maer over wint haer selven,
Sy neem tet in den arm, sy stiertet metter hant,
Sy kust het noch een mael, en graestet in het fant:
Vaert wel mijn ander ick, mijn lief, mijn uyt verkoren,
Mijn troost, mijn cenigh heyl. Och waer ick noyt geboren,
Och had ick noyt geleeft, och waer ick noyt getrout!
Soo waer ick niet alleen in dit verdrietigh wout.
| |
[pagina 50]
| |
VVie sal ick tot behulp in desen noot ghebruycken?
VVie sal myn open mont, wie sal myn oogen luycken?
VVie sal, wanneer ick sterf, aen myn ramp saligh wijf,
VVie sal een weynigh stofs my stroyen op het lijf?
VVie sal op myn verscheyd met ongeveynsde tranen
My troosten inder noot, on tot gedult vermanen?
Wie, als myn koude tongh de sprake wert belet.
Wie sal tot mynen troost besluyten myn ghebedt;
Och! niet een eenigh mensch: alleen de schorre meeuwen
Die fullen om het lijck gheduerigh komen schree uwen,
En pijpen haren sanck: die sullen onder een
Hen vocden met het vleesch, en springen op het been.
Of als de stuere zee sal hooger komen woelen,
Dan sal misschien de stroom my van den oever spoelen,
My drijven in het diep, my jagen overal,
Soo dat ick in de rust geen ruste vinden sal,
Ick ben tot myn verderf, als ballingh hier gebleven,
Een ballingh na de doot, een ballingh in het leven.
| |
[pagina 51]
| |
Ick ben (dat yder een acht voor de meeste straf)
Ick ben, oock nae de doot, een ballingh van het garf.
Men seyt dat in het wout zyn duysent vreemde dieren,
En leeuwen byster wreet, en ongetemde stieren,
En swijnen fel ghetant, en tijgers nimmer sat,
En draken vol fenijn, en, ick en weet niet wat,
Ick hoore van het volck, ick hoore datter hayen
Verkeeren in het diep van dese steyle bayen
Een yselijck ghespuys, dat oock met eenen beet
Gheheele lyven schent, en gansche menschen eet,
Och oft my dat gheluck noch heden mocht gbebeuren
Dat my doch eenigh beest aen stucken quame scheuren,
Enslocken in het lijf; al leed' ick groote pijn,
Ten minsten dese romp sou dan begraven zyn.
O! dat geen teere maeght haer meer en laet bewegen,
Ten dienste van het vleesch, een dwase vreucht te plegen:
Och! dat geen jonge vrou met onbedachten sin
Haer stelle buyten raet, haer snelle tot de min,
| |
[pagina 52]
| |
O! dat de soete jeugt haer leere wederhouwen
Van sonder vrienden raet op eygen sin te trouwen,
En dat om myn verdriet: o! dat de soete jeugt
Haer wachte van de lust, en schicke totte deugt.
Eylaes! het kleyn vermaeck is in der haest verdwenen,
En watter naemaels volght is leet en droevigh stenen,
Soo draeyt het los gheval syn ongestadigh wiel,
Wat aen het vleesch behaegt, is pyne voor de ziel,
Dus gaet de droeve vrou by naest gheheele dagen
Nu in het dichte bosch, dan aen den oever klagen;
Maer al haer droef gheklagh en doet geen ander vrucht,
Als dat een holle rots met posen weder sucht.
Siet daer, een eenigh mensch in dese woeste kusten!
Siet daer, verb linde jeugt, wat uwe domme lusten
Verwecken voor ghevaer, wat liefdes bitter soet
Al vreemde slagen brengt, en droeve steken doet.
Rosette nu bedaert, en naerder tot de reden,
Verfoeyt haer sotte daet, en offert haer ghebeden,
| |
[pagina 53]
| |
Bidt God in aller ernst, indien het wesen mach,
Dat eenmael noch een mensch mach hooren haer geklag.
Ick hebbe mynen God voor hart en wreet ghescholden,
Maer neen; my is het quaet, ghelijck het dient, vergolden,
Of schoon ick eenigh ben, en leve sonder vrient,
Ick hebbe defe plaegh in volle maet verdient.
Ick hebb', uyt enckel lust, gheselschap aengenomen,
En hierom is het leet van Gode my ghekomen:
Gheselschap was de wensch van myn verblinde jeught;
Nu ben ick hier alleen, en buyten alle vreught,
Ick hebbe syn ghesicht, dat niet als minne-stralen
En liet uyt syn ghemoet in myn ghewrichten dalen,
Sien rucken over dwers, sien draeyen om end'om;
Dat was de leste lonck van mynen bruydegom,
De mont, de soete mont, die met een aerdigh jocken
My voortijts was ghewoon tot lacchen uyt te locken,
Is my een schrick gheweest. ô wat een vreemt gheluyt!
Hy schoof tot aen het oir, en blies het leven uyt.
| |
[pagina 54]
| |
Het lijf, het kloeck ghestel, dat met ghestreckte Ieden
Quam staegh en onvermoeyt tot mijnen dienst ghetre den,
Heeft my het droefste werek ten lesten aengebracht,
Dat oyt ellendigh mensch voor desen heest bedacht.
Ach! die gheboren scheen om mynen geest te laven,
Moest ick ellendigh wijf met eygen hant begraven,
Denckt wat een droeve kou my op de leden quam,
Als ick in desen arm zyn koude leden nam,
Syn koude leden droegh, zyn koude leden kuste,
Syn koude leden groef ach! hy is in de ruste,
En wacht op zynen God, maer ick eylacen, ick
Ben in gheduerigh leet, en in ghestaghe schrick
Nu God heeft my ghewont; hy kan my weder heelen.
Hy sal my, naer het quaet, het goede mede deelen:
Hy leyt tot in het grat, tot aen de bleecke doot;
Maer die op hem betrout, die leyt hy uytter noot.
Dus gaet de jonge vrou met onvermoeyde schreden,
Gheduerigh op den duyn of aen den oever treden,
| |
[pagina 55]
| |
Of vint haer menighmael ontrent een hooge klip,
Op hope datse mocht vernemen eenigh schip,
God heestet soo bestiert, dat, naer een angstigh peylen,
Niet verre van de strant twee schepen quamen seylen;
De Fransche lely-schildt, die in de vlagge staet,
Maeckt dat de swacke vrou tot aen het water gaet,
Totin het diepe rent zy maeckt een selsaem baken,
Nu van een opper-kleet, nu van een linne-laken.
De schippers zyn beweeght, de boot roeyt na de wal,
Daer hoort het Fransche volck haer droevigh ongeval,
Matroos, uyt dit verhael, verfoeyt de felle nepen,
Ontfanght de swacke vrou, en voert haer aen de schepen;
Daer wort haer van het volck van eersten aengeseyt,
Hoe dat haer broeder sterf, en waer het lichaem leyt.
De vloot doet haren loop, en doot bequame winden
VVeet in een korten tijt de Fransche kust te vinden.
Rosette gaet te lant, en danckt den goeden God.
Woont in haer vaders erf, en op haer broeders slot,
| |
[pagina 56]
| |
Doch, schoon sy naderhant tot eere wort verheven,
En datse ruym ghenoegh mach in de werelt leven,
Des echter niet-te-min soo is de jonge vrou
Niet soo ghelijckse was, niet alsse wesen sou:
Daer is, 'ken weet niet wat een ongevoelick wesen,
Daer is een domme sucht in haer ghelaet te lesen:
Geen lust, geen soete min die haer het herte wint;
Sy leefde sonder lief, en sterref sonder kint.
Laet dit een spiegel syn voor onbedachte sinnen,
Die sonder vrienden raet, haer stellen om te minnen;
Men hout dat selden maeght in rechte vreugde leeft,
Die, uyt een luchten sin, haer trou verquackelt heeft.
‘Siet! als sich eenigh mensch laet totte lusten dryven,
De korte vreugt verdwynt: haer vuyle smetten blyven;
Maer krijghter yemant lof, door sweet en strenge pyn,
De moeyte neemt een end', de lofsal eeuwigh syn.
| |
[pagina 57]
| |
Wat sullen wy seggen, vrienden?
| |
[pagina 58]
| |
GEen saken of woorden, hoedanigh die zyn moogen, en moeten daerom een vryster niet beweghen om haer dierste pant haer te laten ontfutselen. Beloften, gheschriften, eeden, en moeten hier in niet gehoort werden, Brieven van lieven zyn met boter beseghelt, en zyn daerom ghewoon te smelten alsser warmte ontrent komt. Beloften van schippers, en eeden v an vryere, en syn maer wint als de noot over is. Hoort een vryster die hier op niet wel gelet en hadde klaghelick haer ghespreck doen, maer hoorter den lincker eens tegen, eu denckt dan hoe het vorder afliep. | |
[pagina 59]
| |
 | |
[pagina 60]
| |
De vryster spreeckt
HOe dan! sout ghy my verlaten,
Die ghy eertijts hebt demint?
Hoe! sout ghy my konnen haten,
Die tot u soo ben ghesint?
Neen, ick kan het niet ghelooven,
Ick en kan het niet verstaen,
Dat ghy sout myn eere rooven,
En dan elders minnen gaen.
Hebt ghy my niet menigh werven,
Even met een rijp beleyt,
Op u leven, op u sterven,
Vaste liefde toegeseyt?
Hebt ghy my niet trou ghesworen
Hooger als ick seggen kan?
Heb ick u niet uytverkoren
Even tot mijn echte man?
| |
[pagina 61]
| |
Hebt ghy my niet schrift ghegeven,
Dat ick als u weerde vrou,
Dat ick al myn gansche leven
Aen u syde slape n sou?
God en wil het niet ghehengen
Dat ghy soud meyn-eedigh syn
Dat ghy my soud willen brengen
Van de blyschap in de pyn.
Maer voor al moet u bewegen
Dese vrucht, u eygen kint,
Dat heb ick van u ghekregen
Doen ghy tot my waert ghesint:
Doen ghy my eens pleegt te stellen
By de schoonste van het lant:
Doen ghy my eens pleegt te quellen
Om dit eygen minne-pant.
Siet doch eens zijn geestigh wesen,
Siet eens hoe het op u kijckt,
| |
[pagina 62]
| |
Siet ghy zyter in te lefen,
Siet eens hoe het u ghelijckt,
VVel dan, mach ick yet verweven,
Eert, die ghy eens hebt ghemint?
Anders moet ick hoere sterven,
En u vrucht een hoere-kint.
De vryer antwoort.
VVAt sal dese floor beginnen?
Wat begeert de slechte duyf?
Kint gaet elders, wilje minnen,
Ick u trouwen; wat een struyf!
Heb ick met u liggen mallen,
Waert ghy voor een nacht mijn wijf,
Dat en acht ick niet met allen,
Dat en is maer tijt-verdrijf.
VVoorden die de vryvers spreken
Syn beleeft en honigh-soet,
| |
[pagina 63]
| |
Doch ten syn maer minne-treken
Daermen noyt op achten moet,
VVat de jonghmans oyt beloven
Op den auter van de min.
Dat is metter daet verstoven,
Als zy hebben haren zin.
Eeden die de minnaers sweeren
Midden in het sachte bedt,
Syn veel lichter als de veren,
Daer en dient niet op-gelet,
Kint, die vliegen met de winden
Lichter als een lichte pluym,
Daerom zynse niet te vinden,
VVant zy smelten, als het schuym.
Heeft de penne wat gheschreven
T'hert en heeftet niet ghevoelt.
Twort van't laken uytghewreven
Als men in het bedde woelt.
| |
[pagina 64]
| |
Mach ick bidden, hout het briefje,
Want het u noch dienen kan:
Gaet, eyjgaet toch, soete liefje,
Maeckter suycker-huysjens van;
'Tsuycker sal te passe komen,
Als ghy 'tkint zijn papjen koockt:
En het briefjen dient ghenomen
Als ghy dan een viertjen stoockt.
Die een kint by vrysters telen
Hebben voor haer moeyte niet,
'Tis een pop' om mee te spelen,
Voor een die haer maeghdom liet:
'Tis de soete maeght gheschoncken
Voor haer maeghdelijcke bloem:
Sy mach vry daer mede proncken,
Sy mach draghen haren roem,
Sy mach seggen, 'thaerder eeren,
En veitellent alle man,
| |
[pagina 65]
| |
Datse niet en hoeft te leeren,
Datse nu het ambacht kan.
Wech dan, Heyl, met al u klagen,
Wech met uwen mallen praet;
Noyt en sal my t'kint behagen
Daer geen bruyloft voor en gaet.
Eedt te sweeren op de pluymen,
Dat en zijn maer minne-luymen.
THamar eens Konings dochter heeft dit ongemack niet konnen ontgaen, schoon sy oock tegen harē danck dē vryer was te wille geweest. Hoort haer klaeg-liet, soo het u gelieft, 'tis een van de gene die ten versoecke van de Haeghsche jonck-vrouwen zijn ghemaeckt. |
|