Klagende maeghden en raet voor de selve

[p. XLI]

De vryster met de pyl in het oir singt

Op de vvyse:
Iean de Nivelle, & c.

ALle die hier tot de Reden
Met benaeutheyt komt getreden,

Maeckje wegh, wie datje syt,

Want ick ben op beter gronden
Aen een edel hert gebonden

Als ye mant van onsen tijt.

Groote schadt, en frissche leden,
En wat een mensch hier beneden,

Immer schoon of aerdigh vont,

'Tsijn alle maer beusel-saken

[p. XLII]

 

Syen mogen niet genaken

 

Daermen hoort een soeten mont.

 

 

 

Een die geestigh weet te spreken

 

Heeft al verr'de beste streken

 

Daer men mede vrysters wint,

 

VVant een mont vol soete woorden,

 

Heest in hem gewisse koorden,

 

Daer mede men herten bint.

 

 

 

Of Vlysses schoon voor desen,

 

Van geen vrou en is gepresen

 

Datmen schoonheyt in hem vont

 

Noch wist hy met geestigh minnen

 

Al de Nimphen haest te winnen

 

Alleen door een soeten mont,

 

 

 

Al de blancke Zee-godinnen

 

Quamen als met gansche sinnen

 

Voegden haer benevens hem,

[p. XLIII]

 

VVie maer by den heldt mocht wesen

 

Die hielt haer als voor genesen

 

Om de lust van sijne stem.

 

 

 

Als ick dit eerst hoorde seggen,

 

Soo woud'ick het weder leggen,

 

Ick en hielder geensins van,

 

VVant ick meyn dat schoone leden

 

Sijn vry weerder aengebeden

 

Als eene die spreken kan,

 

 

 

En nu siet! ick ben gevangen

 

Niet uyt de lust van roode wangen,

 

Maer wel door een heuschen mont,

 

Dien heb ick eens lest genoten

 

En ben door het oir geschoten.

 

Tot in mijnes herten gront.

 

 

 

Nu en acht ick niet met allen

 

Oock en heb ick geen bevallen

[p. XLIV]

 

In al watter schoon heyt hiet,

 

Maer ick stel mijn ziels vermaken,

 

Gansch en al in beter saken

 

Daer de geest vermacck geniet.

 

 

 

Sijn niet al de schoonste menschen

 

Diemen soude konnen wenschen

 

In een korten stont door sien?

 

Wat daer yemant kan behagen

 

Staet alleen in sinne vlagen

 

Van de domme jonge-lien.

 

 

 

Noyt en heefter mensch met reden

 

Groote schoon heyt aengebeden

 

Overmits sy licht vergingh,

 

Sy en kan aen yemant geven

 

Dat een mensch doet vrolick leven

 

'Tis staegh maer het cygen dingh,

 

Maer als yemant weet te spreken

 

Die heeft altijt soete streken

[p. XLV]

 

En gestaegh een nieuwen schadt,

 

Als hem maer en lust te quelen

 

Hoe kan-het een mensch vervelen?

 

Men wort synes nimmer sat.

 

 

 

Dies soo bid'ick, wijse Reden,

 

Geeft een ander schoone leden,

 

Geeft een ander duysent pont,

 

Dat is maer voor domme menschen

 

Ick en wil niet anders wenschen

 

Als Alexis soeten mont.