Alle de werken. Deel 1

[p. 927]

Als met een keers in 't open velt, soo is het met den mensch gestelt.
Quid est homo? Lucerna sub dio posita.

Een keerse, van den wint aen alle kant gedreven,
Dat was in ouden tijt een schetse van het leven,

Een af-druck van den mensch, een beelt van alle vleys,

En 't is (nae mijn begrijp) gesproken nae den eys.

Want sooder groote wint komt opter aerden rasen,
Stracx wort het flicker-licht met krachten uyt-geblasen:

Of sooder stilte komt, en dat de sonne schijnt,

Ey siet, de fackel smelt, en hare glans verdwijnt:

Indiender eenigh nat van boven komt gesegen,
De keerse staet en queelt oock van den minsten regen:

Of koomt'er drooge vorst die in de wangen bijt,

Het vier dat wort verteert, en al in korten tijt:

Of soo een soete lucht (dat niet en kan geschieden)
Wou aen de teere vlam gestaege gunste bieden,

Eylaes! haer schoone glans gaet efter haren ganck,

En wort ten lesten asch, en niet als enckel stanck.

Wat is doch van het vleesch? daer sijn verscheyde saken,
Die ons (men weet niet hoe) tot stof en assche maken;

En schoon men langen tijt behout een goeden stant,

Noch wort de levens-vonck ten lesten uyt-gebrant.

Ach! waer sich iemant keert, of waer hy komt getreden,
De doot, de bleecke doot, die sit hem in de leden;

Dies schoon men hier bequam sijn vollen hertenwensch,

't Is al maer korte vreught. De doot is in den mensch.

[p. 928]

 

Nederl.

 

Ons tijt gaet als een snelle stroom,

 

En zijn als schimmen van een droom.

 

Ons tijt gaet als een stroom,

 

Ons leven als een droom.

 

Syr. 17. 29.

 

Wat is doch een mensche, dewijle hy niet onsterffelijck en is.

 

Varro 1 de Rust. pr.

 

Homo bulla, eo magis & senex.

AEschylus apud Stobaeum cap. 98. Καπνοῦ σϰιὰ, fumi umbra, Pindaro Pyth, 8. απιᾶϛ ὄϛαρ, umbrae somnium, homo dicitur. Vide Erasmus in Homo bulla.

Pulvis et umbra sumus. Horat.

Sophocl. in Ajace:

Ἄνθρωπός ἐςι πνεῦμα ϰαὶ σϰιὰ μόνον, id est:

Homo flatus est, & umbra: praeterea nihil.

Frans.

L'homme n'est rien qu'une vaine fumée. Ronsard.

P. Syrus:

A morte semper homines tantundem absumus.

Ital.

Cosi presto morono le pecore giovani, come le vecchie, i.e.

Frans.

Aussi tost meurent jeunes brebis, que vieilles.

Lipsius in Epitaphio quod sibi scripsit:

Lat.

Humana cuncta famus, umhra, vanitas.

Et scenae imago et, verbo ut absolvam: Nihil.