Alle de werken. Deel 1

Niet en wort soo fijn gesponnen, of 't en komt noch aen der sonnen.
Es wird nichts so rein gesponnen, es komt zu letzt an die Sonnen.

Al heeft de spinne-kop haer webbe fijn gesponnen,
Noch komt'et evenwel, noch komt'et aen der sonnen;

En schoon men haer bedroch ten eersten niet en sach,

Soo komt'et evenwel ten lesten aen den dach.

Hoe menigh slim bedroch wort hier en daer geweven!
Hoe menigh loos beleyt wort hier en daer gedreven!

En schoon het iemant heelt oock somtijts menigh jaer,

Het wort des niet-te-min ten lesten openbaer;

Het oogh, het wacker oogh, daer uyt de lichten vloeyen,
De sonn' haer voetsel heeft, de korte dagen groeyen:

Het oogh, het wacker oogh, dat alle dingen siet,

En even in der nacht sijn helle stralen schiet,

Dat opent alle dingh, hoe seer het is verholen,
Hoe dier het eenigh mensch van iemant is bevolen,

Hoe seer het iemant deckt of in het duyster sluyt; -

De waerheyt, lieve vrient! die kijckt ten lesten uyt.

[p. 872]

 

Nederl.

 

De waerheyt die in 't duyster lagh,

 

Die komt met klaerheyt aen den dagh.

 

Al is de leugen schoon bekleet,

 

Sy doet noch haren meester leet.

 

Al is de leugen wonder snel,

 

De waerheyt achter-haeltsc wel.

 

De Leugen staet maer op een been,

 

Gaet, breeckt haer dat, so heefts' er geen.

 

Het komt ten lesten aen den dagh,

 

Wat in de sneeu verholen lagh.

 

Wacht u wel neerstigh van de daet,

 

Soo is'er tegen leugens raet.

 

Het gaet noch heden als het plach:

 

Den lesten is den wijsten dach.

 

Men siet ten lesten aen den stront, wie de mispels gegeten heeft.

 

Dit luyt wat plomp, als vele Hoogduytsche spreucken, maer

 

't heeft echter sijn bescheyt.

 

Men vanght die lieght met rasser spoet,

 

Als men een tragen krepel doet.

 

De Waerheyt heeft den vasten voet,

 

Wanneer de Leugen vallen moet.

 

Daer en is niet verborgen dat niet openbaer sal worden. Marc. 4. 22.

 

Wat quam van liegen,

 

Maer hoe't 'er gaet,

 

Dat sal vervliegen;

 

De waerheyt staet.

 

Spaens.

 

Aunque compuefta la mentida, siempre es vencida.

 

Frans.

 

On prend plus tost un menteur qu'un boiteux.

 

A la parfin vainct verité.

 

Verité aime clarté.

 

Lat.

 

Tenue est mendacium; pellucet, si diligenter inspexeris.

 

Ital.

 

Non nevica tanto in su le cime de monti, che il sole non la diffaccia.

 

Lat.

 

Veritas premitur, non opprimitur.

 

-- Veritas nuuquam latet. Sen. Troad. v. 612.

 

Ital.

 

Il tiempo è padre della verità.

 

Frans.

 

La verité est fille du temps.

Veritas est temporis filia. A. Bell. 12. c. 11.

Frans.

Au dernier sçaura-on qui a mangé le lard.

Ital.

Le bugie hanno le gambe corte.

Quidquid sub terrâ est, in apricum proferet aetas. Horat. 1. Epist. 6.

Spaens.

La mentida no tiene pies.

Frans.

Le mensonge n'a point de pieds.

Spaens.

Antes toman al mentiroso que al coxo.

Frans.

Les femmes sont fortes, mais sur toutes choses verité a tousiours le dessus.

Il n'y a chose tant foit elle celée,

Que le temps ne rende averée.

Veritas pedes habet ad standum, mendacium non habet. Bensire Apophtheg. lib. 1. num. 5. Menander:

Griecx.

Α῍γει δὲ πρòς ϕῶς τὴν ἀλήθειαν χρóνος id. est:

Lat.

In lucis oras protrahit verum dies.
Vid. Erasm. In Adagio.
Tempus omnia revelat.

Seneca de Irdá 2. cap. 22.

Veritatem dies aperit.

A veritate laborare nimis jus saepe ajunt, extingui nunquam. T. Livius lib. 22.

Matth. 10. 26.

Nihil est opertum quod non revelabitur.

Pindarus:

Α‘μέραι δ’ ἐπíλοιποι μάρτυρες σοϕώτατοιid est:

Posteri dies sapientissimi teftes.

Clemens Alexandr. Strom. 1. circe pr.

Χρóνῳ ϰὰιπóνῳτ’ ἀληθὲς ‘εϰλάμψει id est:

Tempore & labore elucescet veritas.

Marselar. Insigni Legat.

Non possum profecto nisi cum die ac sole veritatem, nisi cum nocte ac tenebris mendacium comparare.

Quod verum est, lateat quamvis, aliquando patebit;

Hinc & apud Grajos nomen ἀληθὲς habet. Joh. Owenus.