Men noot geen esel oyt te gast, of hy en draeght'er pack of last.
Man rufft dem Esel nit gen Hoff, er soll dann Sack tragen.
My seyd' een bode gister noen,
Daer ick gingh treden in het groen,
Dat ick te hov' ontboden was,
En daer op scheyd'ick uyt het gras,
En gingh vast kneden in het stof,
En gingh vast treden naer het Hof:
Daer sagh ick eerst veel muylen staen,
Geciert en prachtigh op-gedaen,
Met veêren om den kop geset,
En al haer tuygh geweldigh net:
Hier by soo stont een moedigh peert,
My docht, wel hondert kronen weert,
Dat hadt een sadel op het lijf,
Die stont van gout en peerels stijf:
Maer noch vernam ick even daer
Ses peerden al van eenen haer,
Die pronckten al gelijck een bruyt,
En munten wonder aerdigh uyt,
Een koets te trecken, sonder meer,
't Zy met een juffer of een heer;
Daer in bestont geheel haer werck.
Ick nam hier op mijn oogh-gemerck,
En dacht: hier ben ick wel geraeckt,
Hier word' ick mede groot gemaeckt,
Dewijl dat oock van mijn geslacht
Hier iemant is in 't spel gebracht.
Maer siet, ten leed als geenen tijt,
Daer quam'er een, 't scheen my te spijt,
Die leyde my vier sacken op:
En gaf my doe een harde schop,
En riep, eylaes! 'k en weet niet hoe:
Flucx, esel, nae den meulen toe.
En kijck, daer was mijn hoop gedaen;
Want ick moest flucx daer henen gaen,
Ick moest gaen torsen met verdriet,
En 't Hof en gaf my anders niet.
Ach, seyd' ick, dom en karigh dier!
Wat maeck ick doch? wat doe ick hier?
Men roept geen esel in het Hof,
Of iemant van gelijcke stof,
Om eer, om vreught, of om gemack,
Maer om te dragen eenigh pack.
| |
Dus ghy, die zijt. van myn geslacht,
Schoon datj' in 't Hof eens wort gebracht,
Denckt niet om eer of om gewin,
Beeldt u geen hooge staten in,
Uw hoop is waen, en enckel schijn:
Een esel moet een esel zijn.
Men roept den esel niet te hove, dan als hy wat dragen moet.
Aen den armen wil yder sijn schoen wissen.
De schoonheyt van een hoer,
Een sacke-dragers kracht,
En sijn niet veel geacht.
Mal è invitar l'asino alle nozze, por che' gli convien portar ò legni ò aqua.
Mal faict inviter l'asne aux nopces, car il luy faut porter bois ou l'eau.
Le baton & le sardeau sont pour l'asne. Syr. 33. 25.
Quidquid per asellum expediri potest, vilissimè constat.
Haud facile emergunt quorum virtutibus obstat.
Res angusta domi. - - Juvenal. Sat. 3.
Non est avaritia mihi naturalis: sed deest mihi quo sim liberalis.
| |
Pauper ubique jacet. Ovid. 1. Fast.
Arme leute gehören hinter die thür.
A cavalli magri vanno le mosche.
A chevaux maigres vont les mousches.
An die armuth wil jederman die schuh wischen.
Wo der zann am niedrigsten ist, da wil jederman übersteigen.
Et genus & virtus, nifi cum re, vilior alga est. Horat. 2. Sat. 5.
Curia pauperibus clausa est. Ovid. 1. Fast.
Nil habet infelix paupertas durius in se,
Quam quod ridiculos homines facit. - - - Juvenal. Sat. 3.
Sie de reste hier toe dienende, in 't eerste en derde deel.
|
|
Auteursrechtvrij
