|
| |
| |
| |
| |
De hont die men een been ontneemt, en kent geen vrienden.
Cum canis os rodit, socius quem diligit, odit.
Al is de hont aen u bekent,
En langen tijt aen u gewent,
Al schijnt hy mack en wonder soet,
Soo dat hy u gestadigh groet,
En sachtjens met sijn steertjen slaet,
Soo dickwils als hy voor u staet:
Noch is'et al geen seker werck,
Noch is'et al geen vast gemerck
Van dat het beest u liefde draeght;
Maer als het eens een schenckel knaeght,
En dat ghy naer het hachtjen tast,
Let dan eens, hoe de rekel bast,
Let dan, hoe dat hy van hem bijt,
Vermits hy van u schade lijdt.
Al toont u iemant schoon gelaet,
En geeft u veelal soeten praet,
Ghy, beeldt u efter geensins in
Sijn vaste gunst of staege min,
En acht hem oock geen waren vrient,
Want 't is noch by hem niet verdient:
Maer let eens op een ander tijdt,
Wanneer hy door u schade lijdt,
Let dan eens, in het ongeval,
Hoe dat hy sich gebeeren sal;
Misschien sal dan sijn blijde schijn
Vry anders in het wesen zijn;
Want, vrienden, als men vrienden hoeft,
Dan is'et dat men vrienden proeft.
In 't deylen van 't erf staet de vrientschap stil.
Schade scheyt vrientschap.
't Is quaet een hont een been t'ontnemen.
Neef, soo langh ick geef.
Men kent geen lieden, dan als m'er erf meê beurt.
Den vrient die kent men in der noot,
Den rijcken kent men nae de doot.
A bisogni si conoscon gli amici.
Au besoing voit on 1'amy.
Scilicet nt fulvum spectatur in ignibus aurum,
Tempore sic duro est inspicienda fides. Ovid. 1. Trist. 4.
Amicus certus in re incertâ cernitur. P. Syrus.
Res sua cuigue adhaeret, nec sine sensu avelli potest.
| |
| |
| |
Wat wil men gelt of goet van oude lien begeeren?
De vogel is hy out, hy wil niet uyt de veeren.
Quanto piu l'uccello e vecchio, tanto piu mal volontieri lascia la piuma.
Ick sach eens onse meyt een Dortsen vogel plucken,
En 't viel haer swaer genoegh de pluymen uyt te rucken;
Hoe staet doch, seyd' ick haer, de veêr soo bijster vast?
Sy sprack, tot mijn bericht: het is een ouden gast;
Siet, als de vogel komt tot aen haer leste dagen,
Dan staen de pluymen diep, en vaster alsse plagen;
Soo dat'et menighmael een haestigh mensch gebeurt,
Dat hy de gansche borst, met plucken, open scheurt.
Wel, dacht ick, dit verhael, dat moet my verder strecken,
Ick moet uyt dit bedrijf een goet bedencken trecken,
My dunckt, dat dit geval een lesse geven kan
Of voor een gierigh wijf òf voor een karigh man:
De menschen over al, hoe datse langer leven
Hoe datse taeyer zijn, en minder willen geven:
Ja, schoon dat iemant komt tot aen het duyster graf,
Noch kleeft hy aen het goet, en wilder qualick af.
Wel, ouders, hoort een woort: wanneer uw kinders trouwen,
Het deel dat hun betaemt en dient niet weder-houwen:
En soo ghy dat bestaet, het is een quaet besluyt;
Dus geeft, ey lieve, geeft, ter eeren van de bruyt!
Het over-tolligh goet en kan u geensins baten,
Ghy moet'et al-te-mael in korte stonden laten;
Ick segge daerom noch, ick segge-. vrienden, geeft,
Terwrijlen datje meught, terwijlen datje leeft.
Maer wat tot desen plicht by velen wort gesproken,
Dat is hem, die het seydt, om niet het hooft gebroken;
Men hoort'et sonder smaeck, men leest'et met verdriet,
Want al dat jaren heeft wil uyt de veêren niet.
Niemandt en ontkleedt hem geern, eer hy slapen gaet.
Met enckele veêrtjens pluckt men de vinck kael.
Personne ne se veut despouiller, devant que se coucher.
Plus viatici quaerunt homines, quando minus viae restat.
Quand tous pechez font vieux, 1'avarice est encore jeune.
Tout se diminue en viellesse,
| |
Aliter:
A piuma à piuma fi pela 1'oca.
A goccia à goccia si cava la pietra.
A pasfo à passo si va lontano.
A gotta à gotta il mar si secherebbe.
Posset etiam adagium dici in sencs nimis affixos terrae: sunt enim quidam
qui quo magis senescunt, eo minus conditioni humanae se submittunt.
Ad omnia alia aetate sapimus rectius:
Solum unum hoe vitium affert senectus hominibus,
Attentiores sumus ad rem omnes, quam sat est. Terent. Adelph. 5. 3.
Mihi placet hic illud Augustini: Is solus, inquit ille, nil carum amittit, cui omnia cara sunt in eo qui non amittitur. Et illud ejusdem: Major est peregrinantium timor, minor propinquantium, nullus pervenientium.
| |
d'Eau endormie ne te fie.
Het beeldt kan zijn een man, staende aen d'eene zijde van een water, wenckende eenen, anderen, aen de andere zijde staende, om over le komen; doch die geroepen wert, sulcx weygerende, spreeckt aldus:
Ghy roept my, goede vrient, en hiet my over-komen,
Maer 't heeft, nae dat my dunckt, al reden om te schromen;
'k En sie hier geenen gront: en daer men niet en siet,
En kent de wijste man de rechte bane niet;
Ick mochte met'et been of in de modder sincken,
Dies sou ick, tegen danck, het gront-sop moeten drincken:
Ick mochte blijven staen te midden in den sloot,
Ick mochte blijven staen te midden in den noot.
Ick soude, nae my dunckt, hier wel een stock behoeven,
Daer mocht ick, eer ick gingh, de gronden mede proeven;
Dan nademael ick hier de gronden niet en ken,
Soo dunckt my beter zijn, te blijven daer ick ben.
Ick heb wel eer verstaen, dat in de stille beken
Of slick òf driftigh sant òf sachte moeren steken;
Doch hoe het wesen mach, het stuck is niet te klaer,
En daerom segh ick noch: stil water heeft gevaer.
Sluymende seugen eten wel haren draf.
Stille waters hebben diepe gronden.
Al siet men de lieden, men kent se niet.
Een mensch die niet en spreeckt, een hont die niet en bast,
Daer dient tot aller tijdt ten naeusten op gepast.
Steeckt u in geen gat, of sieter deur.
Ab inquieto saepe fimulatur quies. Sen. Oedip.
Was die augen sehen, betriegt das hertze nicht.
D'un homme qui ne parle, & chien qui n'abboye, garde toy.
Tinea damnum facit, & sonitum non facit.
Stille wasser sein gern tieff.
Do va mas hondo el rio, haze menor ruydo; i.e.
Où le fleuve est plus profond, il fait moins de bruit.
Demissos animo, ac tacitos vitare memento:
Qua flumen placidum est, forsan latet altius unda. Cato.
Dall' acque quiete bisogna guardarsi.
Non ti metter' in dito annello troppo stretto.
Chi non vede il sondo, non passi 1'acqua.
Herbe connue Soit bien venue.
De persona callada Arriedra tu morada.
D'un qui ne dit mot esloigne ta demeure.
De quien pone los ojos en el suelo, no fies tu dinero. i.e.
A celuy qui regarde en terre, ne sie ton argent.
Del acqua mansa te guarda, que la rezia presto se passa. i.e.
De 1'eau paisible garde toy, que la roide passe bien tost.
Pudor impudentem celat, audacem quies. Seneca. Hipp. 119.
Magis metuendi taciturni & lenes, quam feroces & clamatores. Richt. Axiom. Oec. 267.
|
|
Auteursrechtvrij
