|
| |
| |
| |
Spiegel van den voorleden en tegenwoordigen tijt.
Tweede deel.
't Zijn stercke beenen die weelde dragen konnen.
Al sijn mijn beenen sterck, al heb ick jonghe leden,
Al kan ick dagen langh op harde wegen treden,
Noch stae ick niet-te-min op desen tijt verstelt,
Vermits mijn los gestel nu hier dan ginder helt:
En 't is noch even-wel geen swaerte dat ick draghe,
't En is geen wichtigh pack daer van ick heden klaghe;
Het is, gelijck ghy siet, een wispel-tuerigh wijf,
Dat sit, 'k en weet niet hoe, my scherlinx op het lijf.
Sy heeft een seltsaem hooft, vol alderhande grillen,
Sy heeft een dertel hert, en dan oock ronde billen,
Sy krevelt even-staegh, en moet in roere zijn,
De rust is haer verdriet, het stillewesen pijn.
Ick hebbe grooter last voor desen moeten dragen,
'k En vondt noch even-wel geen reden om te klagen;
Want hoe het immer gingh, ick droegh het wichtigh pack,
Ick droegh het daer ick wou, oock sonder ongemack:
Maer dit aelwaerdigh dingh gaet buyten alle reden,
Het ruckt my daer het wil, en druckt my op de leden;
En schoon ick voor my sie, soo veel ick immer kan,
Noch swier ick onder haer gelijck een droncken man.
| |
| |
Maer, Leser, na my dunckt, ghy wenst om eens te weten,
Hoe dat sy, dien ick draegh, in Hollandt is geheten;
Wel hoort'et met een woort: Vrou Weeld' is hare naem,
Tot jock, en enckel spel, en anders niet bequaem.
Sy heeft soo vreemden aert, soo bijster malle kueren,
Geen heldt, geen magtigh reus, en kander onder dueren;
Want krijgtse maer een voet oock op een deftigh man,
't Is hondert tegen een soo hyse voeren kan:
Of weet'er eenigh mensch haer lossen aert te dwingen,
Soo datse niet geheel en magh in 't wilde springen;
Ten gaet'er even-wel niet al gelijck het sou,
De geck wil niet-te-min by wijlen uyt de mou.
Wel, Vrienden, tot besluyt: soo Weelde komt getreden,
Of met een vollen loop naer uwent toe gereden,
Soo grijptse met bescheyt, en houdtse dapper vast;
Want siet, al isse licht, het is een sware last.
Alle diagen kan men dragen,
Als 't vercken vol is, soo stort'et den trogh om.
Als de lammeren sat sijn, soo spelense of slapense,
Aen wel-gevoede-rammen jeucken de hoornen.
Als niet gekomen is tot yet,
Soo en kent yet sijn selven niet.
Wem gluck zu wol will, dem machets zum narren.
Kein schermesser schärfser schirt,
Denn wenn ein bettler edel wird.
Es müssen starcke beine sein, die gute tage mögen tragen.
Dem gluck ift niemand starck genug.
Auff einem vollen bauch stehet ein srölich haupt.
Secundae res etiam sapientuin animos fatigant. Sallust.
Arietibus bene pastis pruriunt cornua.
- Non est durabile semper,
Quand le bas est plein, le haut est puant.
Quand un fol est bien, il n'y se peut tenir.
Force argent, & belle amie,
Fait souvent penser follie.
Τίϰτει τὸ ϰόρος ὕβριν. Theogn.
Ὕ βριϛ ϰόρου μήτηρ. Pindarus.
Il n'y a point d'argent qui se despense plus prodigalemens, que celuy d'une succession recente.
Asperins nihil est humili, cùm surgit in altum:
Cuneta ferit, dum cuncta timet: desaevit in omnes,
Ut se posfe putent: nec bellua tetrior ulla est
Quàm servi rabies in libera colla furentis:
Agnoscit gemitus, & poenae parcere nescit
Quam subijt, dominique memor, quem verberat, odit. Claud. 1. in Eutrop.
El mal tien consorte, y el bien non ay quien le soporte. id est:
Le mal a du confort, & le bien personne peut supporter.
Non è fierezza à la fierezza eguale
D'un humile & vil huomo quando allo sale. id est:
Il n'est orgueil egal à la fierté
D'un povre & vil en honneur exalté.
Periculosa faelicitatis intemperantia est. Senec.
Diu sordidus, repentè dives, mutationem fortunae malè regit. Tacit.
Fortuna nimiùm quem fovet, stultum sacit. P. Syrus.
Quid aliud civiles furores peperit, quam nimia foelicitas? Flor.
Il n'est rien si superbe, qu'un sot de basse condition eslevé à quelque dignité.
Vide multa in hanc rem apud Richt. Axiom. Histor. 33. Oecon.. 95.
Vide & Arabica ad hanc rem Adagia apud Erp. cent. 1. 67.
| |
Wat venus voeght, dat scheyt de klippel.
Ghijs was een jonghe wulp, hy kon geen weelde dragen,
En wou voor al een wijf, en gingh het Fijtjen vragen,
Een spits, een vinnigh dingh, een plaghe voor een huys,
Vry moytjens opgetoyt, maer efter niet te pluys.
Fy wiste, nae den eysch, haer saken wel te drijven,
Fy had een rappe tongh, en konde deftigh kijven:
En 't was genoegh bekent, en 't wert oock Ghijs geseyt,
Maer des al-niet-te-min, hy wou de lieve meyt.
Fy weet de weyger-kunst, en laet den vryer draven,
Fy weet hem op de maet, en nae de kunst te laven;
Fy, des al-niet-te-min, die maeckt een kort besluyt,
Want Ghijs die was een bloet, en Fy die wert de bruyt.
De bruyloft wort geraemt, men noot meest al de vrienden,
Men noot'er boven dat oock dieder niet en dienden;
Het voor-spel mette feest, de eerst' en tweede nacht,
Die worden al gelijck met vreughde door-gebracht:
Maer als de derde Son quam nae de trou geresen,
Doen schoot Ghijs uyt den slaep, en wou de meester wesen:
Daer gingh Fy tegen aen, en yder even kloeck,
Maer Ghijs die bolt te kort, en Fy behout de broeck.
Dies gaet de goede man met neêr-geslagen wangen,
Hy laet sijn moedigh hooft, hy laet sijn ooren hangen,
Hy roept schier even-staegh: Och, waer ick weder vry!
Eerst was'et! Fytje lief: nu is'et niet als: 't Fy!
't Fy, dat ick oyt begon! 't Fy, dat ick immer troude!
Och, waer ick die ick was, ick weet wrat dat ick soude:
't Fy van mijn wrange Fy, en van haer fellen aert!
't Fy van den slimmen dach daer op ick ben gepaert!
Dit roept de droeve Ghijs oock dickmael gansche dagen;
Want hy wort staegh begraeut, en somtijts oock geslagen.
Wel Ghijs! ghy waert niet wijs; want, siet uw sot bedrijf!
Om een lidt wel te doen, soo lijdt het gansche lijf.
Tard est le repentir de tost s'estre embarqué. Ronsard.
Qui en haste se marie, à loifir se repent,
A bonnes nuiets & mauvais jours.
| |
| |
En somtijts eens sijn vrouwe slaet.
|
|
Auteursrechtvrij