Eedt te sweren op de pluymen, dat en zijn maer minne luymen.
Le serment faict sur l'autel de plumes s'en va au vent.
De vryster spreeckt:
Hoe dan, sout ghy my verlaten,
Die ghy eertijts hebt bemint?
Hoe, sout ghy my konnen haten,
Die tot u soo ben gesint?
Neen, ick kan het niet gelooven,
Ick en kan het niet verstaen,
Dat ghy sout mijn eere rooven,
En dan elders minnen gaen.
Hebt ghy my niet menigh-werven,
Even met een rijp beleyt,
Op uw leven, op uw sterven,
Hebt ghy my niet trouw gesworen,
Hooger als ick seggen kan?
Heb ick u niet uyt-verkoren,
Hebt ghy my niet schrift gegeven,
Dat ick, als uw weerde vrou,
Dat ick, al mijn gansche leven,
God en wil het niet gehengen,
Dat ghy sout meyn-eedigh zijn,
Dat ghy my sout willen brengen
Van de blyschap in de pijn.
Maer voor al moet u bewegen
Dese vrucht, uw eygen kint;
Dat heb ick van u verkregen,
Doen ghy tot my waert gesint:
Dat heb ick van u ontfangen,
U ter liefde, beste vrient,
Doen ghy, met een groot verlangen,
Van mijn maeghdom waert gedient:
Doen ghy my eens pleeght te stellen
By de schoonste van het lant:
Doen ghy my eens pleeght te quellen
Siet doch eens sijn gunstigh wesen,
Siet eens, hoe het op u kijckt,
Siet, ghy zijt'er in te lesen,
Siet eens, hoe het u gelijckt.
Wel dan, mach ick iet verwerven,
Eert, die ghy eens hebt gemint;
Anders moet ick hoere sterven,
En uw vrucht een hoere-kint.
| |
De vryer antwoort:
Wat sal dese sloor beginnen?
Wat begeert de slechte duyf?
Kint! gaet elders, wilje minnen;
Ick u trouwen? wat een struyf!
Heb ick met u leggen mallen,
Waert ghy voor een nacht mijn wijf,
Dat en acht ick niet met allen,
Dat en is maer tijt-verdrijf.
Woorden die de vryers spreken
Zijn beleeft en honigh-soet;
Doch ten zijn maer minne-treken
Daer men noyt op achten moet.
Wat de jongmans oyt beloven
Op den autaer van de min,
Dat is metter daet verstoven,
Eeden die de minnaers sweeren
Midden in het sachte bedt,
Zijn veel lichter als de veêren,
Daer en dient niet op gelet;
Kint! die vliegen met de winden,
Lichter als een lichte pluym;
Daerom zijnse niet te vinden,
Want sy smelten, als het schuym.
Heeft de penne wat geschreven,
't Hert en heeft'et niet gevoelt,
't Wort van 't laken uytgewreven,
Als men in het bedde woelt.
Magh ick bidden, hout het briefjen,
Want het u noch dienen kan:
Gaet, ey gaet toch, soete liefjen,
Maeckt'er suycker-huysjens van;
't Suycker sal te passe komen,
Als ghy 't kint sijn papjen koockt:
En het briefjen dient genomen,
Als ghy dan een vyertjen stoockt.
Die een kint by vrijsters telen
Hebben voor haer moeyte niet;
't Is een popj' om meê te spelen,
Voor een die haer maeghdom liet:
't Is de soete maeght geschoncken
Voor haer maeghdelicke bloem;
Sy magh vry daer mede proncken,
Sy magh dragen haren roem,
Sy magh seggen t' haerder eeren,
En vertellen 't alle man,
Datse niet en hoeft te leeren,
Datse nu het ambacht kan.
Wegh dan, Heyl, met al uw klagen,
Wegh met uwen mallen praet;
Noyt en sal my kint behagen,
Daer geen bruyloft voor en gaet.
Nederl. My is onlanghs op dese gelegentheyt een veersjen voorgekomen, dat wat plomp luyt; even-wel met uw verlof, leser, sal ick 't hier setten, vermits het-van goeder hant komt:
Als yemant kackt in sijnen hoet,
't Gaet vast dat hy een dwaesheyt doet;
Maer set hy dien dan op sijn hooft,
Soo acht hem gansch van sin berooft.
Eeden van schippers, ende belosten van vryers, en zijn maer wiut, als de noot over is.
Brieven van lieven zijn met boter besegelt.
Vryers eedt, en minne-klachten,
Moetmen niet als grillen achten.
Yemant met beloften asen,
Is een Hemel voor de dwasen.
Aefjen was een slechte sloor,
Eedt van die mint Is niet als wint.
Wat Venus voeght, dat scheyt de klippel.
Seggen en doen zijn twee.
Venereum jufjurandum non punitur.
Id dicunt, et putant Venerei nepotes.
Serment d'amant jamais continue. Ronsard. Eleg. 28.
E un grand tratto. id est:
Du dict au faict, c'est un grand traiet.
Gereden und halten ist zweyerley.
Schone wort fullen den sack nicht.
Pollicitis dives quilibet esse potest. Ovid. 1. Art.
Paroles de soir sont de coustume
Aussi legers comme la plume.
Propos de soir le vent emporte.
Il est bieu povre qui n'a que promettre.
Ma per matti contentare. id est:
Viel gelöben, und weynig geben,
Macht die narren in freuwden leben.
Beaucoup promettre, et rien tenir.
Faict fols en esperance tenir.
Grand prometteur, petit donneur.
Juravit, fed verè ajunt: perjuria amantum
Aures magnorum non penetrare Deûm.
Nec jurare time. Veneris perjuria venti
Irrita per terras, et freta summa ferunt.
Gratia magna Jovi: vetuit pater ipse valere,
Jurasset cupidè quidquid ineptus amor:
Perque suas impunè sinit Dictynna sagittas
Affirmes, crines perque Minerva suos.
Jupiter, et ventos irrita ferre jubet.
Jupiter ex alto perjuria ridet amantum,
Et jubet AEolios irrita serre Notos.
Per Styga Junoni falso jurare solebat
Jupiter: exemplo nunc savet ipse suo.
|
|
Auteursrechtvrij
