De kanne gaet soo langh te water, totse eens breeckt.
Ick hebbe menighmael, ick hebbe lange dagen
Hier water in geput, hier water in gedragen,
Hier water in gepompt, en weder uyt gedaen:
En tot op heden toe, soo is'et wel gegaen:
Maer hier in dit gewest daer komen raeuwe gasten,
Die my en mijns gelijck niet laten aen te tasten;
En in het naeste dorp daer woont een rauwe jeught,
Daer is dan alle daegh, daer is de wilde vreught;
Ick, weligh uyter aert en tot het spel genegen,
Quam mede by den hoop om soete jock te plegen;
Ick kloste nu en dan twee kruycken tegen een,
Maer 't was te veel bestaen voor soo een weecken steen:
Want onder dit gewoel, een onbesuysde jongen
Komt loopen uyt het dorp, en tegen my gesprongen:
Die stoot te bijster hart, soo dat mijn kruycke leeckt,
Die stoot noch ander-mael, soo dat mijn kruycke breeckt.
Daer liggen nu, eylaes! daer liggen nu de scherven,
Dies moet ick (wat een spijt!) mijn eerste vreughde derven,
Want, boven dat het leet my in de ziele treckt,
Soo word' ick noch, eylaes! van alle man begeckt.
Hier stae ick nu en kijck, met twee beschaemde kaken,
Onseker hoe te doen, of wat te sullen maken;
Ach! waer ick 't ooge keer, of waer ick henen ga,
Daer wijst my al het volck met spitse vingers na.
Koom ick nu weder t'huys, hoe sal mijn moeder kijven!
En soo ick niet en gae, waer sal ick konnen blijven?
Waer sal ick seker zijn? Wel, die mijn schande siet,
O, leert een nutte les, en dat uyt mijn verdriet:
Gespeulen, weest besorght voor uwe water-kruycken,
De beste van den hoop die hebben weecke buycken;
Het is een seker woort, daer oock de reden spreeckt:
De pot gaet na de put tot sy ten lesten breeckt.
| |
Het geytjen loopt soo dickwils in de koolen, tot het eens de vacht laet.
De mugh die om de keerse sweest,
't Is wonder soo die lange leest.
The pot goth so long tho the water, til at last it commeth broken hom.
Tant va la cruche à l'eau, que la hanche y demeure.
Der krug gieng so lang zur bach,
Der krug gehet so lang zum brunnen, bis das er bricht.
Tanto va la secchia al pozzo, che vi lascia il manico.
Consumitur peccando saepius pudor.
Tanto va la capra al caulo, che vi lascia la pelle.
|
|
Auteursrechtvrij
