Een ezel die vrijt, die schopt of smijt.
El amor de los asnos entra a coces y a bocados.
Een ridder uyt het Britten-lant
Gingh dwalen aen de Zeeusche strant,
En hadde (soo het scheen) gesien,
Hoe dat al daer de jonge liên
Haer gaen vermaken aen de zee,
Niet verre buyten Ziericksee:
Hy sagh het als een selsaem dingh,
Dat vry wat uyt de regel gingh;
En daerom heeft hy 't ons vertelt,
Gelijck hier onder is gestelt:
Ick quam eens treden op de strant,
Daer ick veel jonge lieden vant,
Ick sagh'er ses of seven paer,
Den eenen hier, den genen daer,
Maer boven al soo was'er twee
Die gingen veerdigh na de zee,
Een yeder had een jonge maeght,
Die hy tot in het water draeght:
En of de vrijster vreese kreegh,
Ja, schier van anghst ter neder seegh,
Oock hem met bleecke lippen badt,
Noch gingh hy dieper in het nat,
Tot dat het water wert gesien
Tot aen, ja, boven hare kniên:
En noch is 't niet genoegh gedaen,
Het moest'er vry wat holder gaen;
Ten lesten neemt de losse quant
En giet oock water metter hant,
Juyst als Diana voortijts plagh,
Als sy Acteon by haer sagh:
Hy goot het water hier en daer
Tot in haer schoon gekrinckelt haer,
Soo clat, het geen eerst geestigh stont,
Geleeck een natten waterhont.
Ten lesten, als de joncker sagh,
Dat hy niet hooger op en magh,
Soo keert hy weder naer het droogh,
Want hy sagh tranen in haer oogh;
Maer stracx soo loopt hy van de strant,
En treckt haer naer het mulle zant:
Hy leyt haer op een hoogen duyn,
En rolt dan van een steile kruyn,
Tot onder in het lage dal,
En daer eens weder even mal:
| |
Hy sout haer in het gulle zant,
En stroit het stof aen alle kant:
Hy laet niet af, doe datse wijckt,
Soo datse naeu een mensch gelijckt.
Ick sagh daer by een oude vrou,
Die vraeghd' ick wat dit seggen woû,
En wat de vrijster had gedaen,
Om dit zoo uit te moeten staen:
Of sy oock yemant hadt misseyt,
Dat sy in 't water wert geleyt;
Of dat sy van een dollen hont
Haer in het lijf gebeten vont.
Het wijf verklaerde, dat'er niet
Van 't een of 't ander was geschiet;
Maer (sprack sy) hoort eens wat het zy,
En sit een weynigh nevens my:
Het is een wijse van het lant,
Dat yemant, in sijn eersten brant,
Ontrent den soeten Meye-tijt,
Met vrijsters in de duynen rijt:
En is'er dan een geestigh dier
Hem oorsaeck van sijn eerste vyer,
Soo gaet hy dus met haer te werck,
En al op seker oogh-gemerck;
Ghy, hoort doch waerom dit geschiet:
Het is, vermits hy daer uyt siet
Hoe sich een jonge vrijster heeft,
Als hy soo seltsaem met haer leeft,
Of sy oock dan een jonghman viert,
Dan ofse luy en leelick tiert:
En of haer eertijts soet gestel
Verandert in een norts geswel.
En als het eens is uyt-gemalt,
Dan let hy, hoe sy hem bevalt,
En of hy vorder dient te gaen,
Dan of sijn vryen heeft gedaen.
Wat dunckt u doch van dese wijs?
Voorwaer, sy dunckt my wat te vijs,
Seyd' ick, en gingh 't na mijnen sin,
Ick noemde dit een esel-min;
Want als dit onbelompen beest,
Ontrent sijn ongesouten geest,
Sijn eerste minne-stuypen voelt,
Dan is'et dat'et bijster woelt:
Het vlieght in haest het veulen toe,
Het brijst en bijt, men weet uiet hoe;
Het schuymbeckt door onstuymigh bloet,
Het slaet geduerigh met den voet;
Het baert en springht aen alle kant,
Juyst als de vryer aen de strant.
Wel nu, ghy die noch heden vrijt,
Maeckt dat ghy vry wat heuscher zijt:
Laet menschen, esels in verstant,
Ontdecken haren minne-brant
Door raeu, door plomp en vreemt gelaet,
Dat uyt den peyl van reden gaet.
Ghy, denckt dat in de soete pijn
Niet beter is als heus te zijn;
Want Venus-kint is moeder-naeckt,
't En dient maer sachtjens aen-geraeckt.
Dit sprack de ridder al-te-mael,
En 't luyde wèl in sijne tael;
Dan of het hier wèl is geseyt
Dat dient wat naeder overleyt:
Wat my belanght, ick vind'er wat
Dat dienstigh is te zijn gevat.
Als een hout yemant troetelt, soo maeckt hy hem beslickt.
Als een ezel yemant lief-koost, soo schopt hy hem blaeuwe leden.
Van ezels en heeft men niet als veesten en voetslagen.
L'amonr des asnes commence, par morsures et ruades.
Les amours des gens rustiques se font à coups de poings;
car ils sont accoustumez de dire:
De pierres s'entre-ruent.
La coz de la yegua no haze mal al potro.
Coup de pied de jument ne saict mal au povlain.
Malo me Galatca petit lasciva puella,
Et fugit ad salices, et se cupit antè videri. Virgil.
Rustiens est, si quem rusticus urit amor. Vulg.
Te tuus iste rigor, positique sine arte capilli,
Et levis egregio pulvis in cre decet:
Quemque vocant alij vultum rigidumque trucemque,
Pro rigido, Phaedrâ judice, fortis erit. Ovid. Epist. Phoedr.
Expressit hoe in Polyphemi crudis amoribus Ovid. Metam. lib. XIV. ubi inter caetera
Polyphemum ita loquentem introducit:
Certe ego me novi, liquidaeque in imagine vidi
Nuper aquae, placuitque mihi mea forma videnti.
Aspice sim quantus; non hoc est corpore major
Juppiter in coelo (nam vos narrare soletis
Nescio quem regnare Jovem): coma plurima torvos
Prominet in vultus, humerosque, ut lucus, obumbrat.
Nec mea quod duris horrent densissima setis
Corpora turpe puta; turpis fine frondibus arbor,
Turpis equus, nisi colla jubae slaventia velent,
Pluma tegit volucres, ovibus sua lana decori est:
Bavba viros, hirtaeque decent in corpore setae.
Unum est in mediâ lumen mihi fronte, sed instar
Dona ipsius amatoria oequè cruda:
Inveni geminos qui tecum ludere possint
Villosae catulos in summis montibus ursae.
|
|
Auteursrechtvrij
