Aen den waerden, eerw aerden en hooghgeleekden D. Philips van Lansbergen, op zijn boeck van 't gebruijck des astrolabiums.
Geluckigh is de mensch die op der aerden leeft,
En des al niet-te-min tot in den Hemel sweeft;
Geluckigh is de mensch, die, schoon met vlees omvangen,
En blijft noch aen het vlees noch aen de werelt hangen;
Geluckigh is de mensch, die in dit jammerdal
Gevoelt, wat eens de mensch hier namaels wesen sal!
Wat leggen wy gestaêgh hier in het stof en woelen,
En soecken onsen troost in dese lage poelen?
De ziel, die niet en sterft, en kan niet stille staen.
En kan niet zijn vernoeght met dingen die vergaen.
Wel op dan, mijn gemoet! soeckt elders uw vermaken,
En stelt my nimmermeer uw troost in aertsche saken;
Maer gaet integendeel en brenght uw gantsche kracht
Tot uw vernieuden geest, die op den hemel wacht.
Gaet met een innigh hert geduerigh overmercken,
Gaet, weeght met alle vlijt des Heeren wonderwercken;
Prent die, mijn waertste deel! prent die in uw gemoet,
En stijght geduerigh op, tot aen het hooghste goet.
Wie naer den Hemel tracht, moet van den Hemel spreken,
Moet naer den Hemel gaen, ja door den Hemel breken,
Moet stijgen met den geest soo verr' hy immer kan,
Daer noyt en is gegaen het oogh van eenigh man.
Lansbergen, lieve vrient! dit hebt ghy waergenomen,
Dit hebt ghy metter daet nu lange na gekomen;
Ick sie, o waerde man! ick die u lange ken,
Den Hemel in uw ziel, den Hemel in uw pen:
Uw wesen, uw bedrijf, uw schriften, uw gedachten,
Die leeren al gelijck ons naer den Hemel trachten;
Dit is uw gantsche wit, uw eenigh ooghgemerck,
Ten goede van den Staet, ten goede van de Kerck.
Dit boeck is mijn getuygh, een boeck van grooter waerden,
Het toont ons in der daet den Hemel op der aerden.
|
|
Auteursrechtvrij