Gedicht, ter eere van den eerwaerden, hooghgeleerden, en wijtberoemden D. Philips van Lansbergen, op desselfs boeck van 't gebruyck des astronomischen en geometrischen quadrants.
Vernuftigh menschenbreyn, by Godes hant geschapen,
Niet om, gelijck een swijn, hier eeckels op te rapen;
Maer hooger van bedrijf, en beter dingen waert,
Verhest uw edlen geest; wat hanght ghy naer der aert?
Het onbesuysde vee gaet met den hals gebogen,
Gaet wroeten in het slick: ghy, hooger opgetogen,
Siet voor u regelrecht, siet voor uw oogen staen,
Des daeghs de gulde Son, des nachts de silvre Maen:
Het sorgelijcke gout, de wens van alle volcken,
Schuylt verre van het licht in onderaertsche kolcken,
Met schrick en slick bedeckt, versegelt in de nacht,
Waer onder menigh mensch van ramp en damp versmacht;
De Son integendeel, en al de groote lichten,
Doen haren vasten loop, recht boven ons gesichten;
Daer wort des menschen geest van Gode toe geverght,
Dewijl hy 't een ontdeckt en 't ander ons verberght.
Ghy siet van alle kant, ghy siet den Hemel open,
Dat is uw rechte wit, daer zijt ghy toe geropen:
Want soo ghy door de kunst dit wonder kunt verstaen,
Ghy sult met grooter lust tot uwen Schepper gaen:
Welaen dan, edel dier! van hooger geest gedreven,
Gebruyckt dit hantgetuygh, in desen boeck beschreven;
En als ghy metter daet de vruchten hebt gesmaeckt,
Geeft prijs, soo 't u betaemt, aen die het heeft gemaeckt.
Lansbergen, diep verstant! Hipparche deser eeuwen!
O licht van onse kunst, en Thales van de Zeeuwen!
Die met een hoogen geest tot aen de Sterren rijst,
En God hier in sijn Woort, en in den Hemel wijst;
Die door dit eygen tuygh komt op het nauwst te weten,
Hoe dat èn Son en Maen èn 't Aertrijck is te meten;
Soo dat door uw vernuft een ieder lichaem staet
Beschreven naer de kunst, juyst op sijn eygen maet.
Lansbergen, waerde vrient! die, met een soet vermaken,
Ons van der aerde leyt, en doet den Hemel raken;
Men prijs' of laeck' uw werck, men spreeck' of swyge stil,
Men acht' uw kloecke vont gelijck de fame wil,
| |
Ghy dient, hoe dat het gae, van my te sijn gepresen,
Want na ghy uwe kunst en gunst my hebt bewesen,
Soo voel ick metter daet, dat ick des Heeren werck,
Met gants een ander oogh, als eerstmael, overmerck;
Want telckens als de slaep van my is wegh-gevlogen,
Hef ick mijn oogen op, en worde dan bewogen
Aldus te roepen uyt: o glans! o helle schijn!
Hoe groot, o groot gebouw! moet niet uw Schepper sijn!
|
|
Auteursrechtvrij