Lof-gedicht, op de gedenckwaerdige nationale synode, gehouden tot Dordrecht anno 1618 ende 1619.
Als Christi weerde leer was in haer teere jaren,
En dat men eerst begost de volcken te verklaren
Des hemels nieu verbont, des Heeren goeden wil,
Ontstont in d' eerste kerck een kerckelijck verschil:
Den desen was gesint de menschen te besnijden,
Den genen woud' het volck van 't oude jock bevrijden;
Elck bracht zijn reden by, tot dat den nieuwen twist,
Door oordeel van de kerck ten laetsten wert geslist.
Het oordeel van de kerck in kerkelijcke saken,
Op Godes woord gegront, is om een eynd te maken
Van dwalingh in de leer, die nu en dan ontstaet,
Als 's menschen swack vernuft sich hier of daer ontgaet.
Toen nu des Heeren woort soo verre was gekomen,
Dat d'overheyt des lants 't geloof had aengenomen,
Quam Arrius ter baen, en storte lancx om meer,
Door Constantini rijck, sijn ongesonde leer.
De Keyser dacht voor al van sijnen plicht te wesen,
Te vanden Christi bruyt, haer wonden te genesen,
Beroept daerom, tot rust der kercken in 't gemeen,
De dienaers van het woort te Nicen al by een;
Hy selfs, een van 't getal, komt sitten in 't gerichte.
Hier wert de nieuwe leer gehangen in 't gewichte,
En na dat langen tijdt op alles was gelet,
Bleef Christus die hy was, en Arrius verset.
Een kerckelick besluyt van t'saem-gevoeghde stemmen,
By d'overheydt versocht, kan warre-geesten temmen,
Is 't richt-snoer van 't vernuft, den rechten bant van all's,
Waer onder eygen-sin moet buygen haren hals.
Daer is onlanghs geleên een tuymel-geest gevlogen
In 't midden van het land, die heeft daer uyt-gespogen
Verwarringh diep-gesocht, een dochter van de nacht
Die ons vereenight lant in tweedracht heeft gebracht:
De vrient twist met sijn vrient, de broeder met sijn broeder,
De vader met den soon, de dochter met de moeder;
De staet helt naer het sweert, de kercke naer den ban,
Het gansche lant dat swiert gelijck een droncken man.
De vaders van het lant, de kercke-voedster-heeren
Sijn neerstigh in de weer om ongemack te keeren;
Men raet-slaeght alle daegh, men soeckt aen elcken kant,
Wat dat'er dient gedaen, tot ruste van het lant.
't Heeft uw manhasfigh hart, Nassouschen helt! verdroten,
Ons vader-lant te sien van allen kant beschoten
Met pijlen van de twist, ons lieve vaderlant,
Voor 't welk 't Nassausche bloet sich dickmael heeft verpant;
Ghy gaet daerom gestaegh in uw' ervaren sinnen
Beramen, hoe men mocht den wrevel-moet verwinnen;
Uw hart is staegh beducht, uw geest is ongerust,
Hoe dit ontsteken vyer mocht werden uyt-geblust.
Men vint ten lesten goet den raet van alle kercken,
In eenen raet vervat, hier op te laten wercken;
Hier toe wert, door uw hulp, bequaemen tijt beraemt,
D'uytschrijvingh wert gedaen, de plaetse wert genaemt:
Daer Dordrecht leyt om-ringht met vierderley rivieren,
Die om haer hooge vest met versche stroomen swieren,
Een Eylandt en een stadt; daer is het open velt
By d'overheyt voor elck tot t'samen-komst gestelt.
Hier hebben sich voor eerst in goet getal gevonden
Die onsen vryen staet heeft in haer plaets gesonden,
Vol weerdigheyt en glants, vol trouwe, vol bescheyt,
Op dat door hun bestier de sake wiert beleyt.
Terstont vloeyt herwaerts aen, uyt veelderhande landen,
Een segen-rijcke beeck van wonderbaer verstanden,
Vol van een hoogen geest, vol goddelijker kracht,
Vol helder licht, bequaem te schijnen in den nacht.
Soo haest als yeder was aen dese plaets getreden,
Den aenvangh van het werck is vasten en gebeden,
Ten eynde Godes Geest, gesegen uyt de locht,
Op yeders hert en tongh sijn segen storten mocht.
Gods woort, Gods suyver woort, geen menschelijcke vonden,
Is salf, en heylsaem kruyt voor kerckelijcke wonden;
Daer op wert hier gebouwt, dat stelt men hier alleen
Tot eenen vasten gront, en onbesweken steen.
Men heeft by een gesien de bloem van alle landen,
Die niet en zijn geboeyt met Pauselijcke banden,
Het mergh van kloeck vernuft, de keest van diepe leer,
Des aertrijck edel zout, des werelts licht en eer.
| |
Hier brenght een yeder voort al wat hy heeft van binnen,
De gaven van sijn geest, de schatten van sijn sinnen,
Den rijck-dom van sijn hert, de vruchten van sijn mont,
En wat'er oyt een mensch in 's menschen boesem vont.
Wanneer men op hun beurt hoort spreken al de Vaders,
Wat voor een wonder-kracht ontsluyt des herten aders,
En dringht in ons gemoet! Gods lof sy hoogh vermeit,
Die in sijn weerde Kerck al sulcke lichten stelt!
Wie dat hier komt ontrent, siet als een beke vloeyen
Van honigh-soete tael, voelt in sijn herte gloeyen
Een ongewoonlijck vyer, een geestelijcken brant,
Voelt als een helder licht op-gaen in sijn verstant.
Ghy moest nu, mijn vernust, hier werden aengedreven
De Vaders elck by naem haer eygen lof te geven,
Maer neen, ten magh niet zijn: ghy moet haest swijgen stil,
Door faute van de plaets, en niet van goeden wil.
Nu Vaders zijt gegroet! den Staet van dese landen
Prijst uwe trouwe daet, en biet u danckbaer handen,
Wenscht, dat dit goede werck magh doen alsulcken vrucht,
Dat twist en swarte nijt magh tijden op de vlucht:
Wenscht, als met eene stem, dat al des lants gemoeden,
Niet als een sachten geest en liefde mogen voeden,
Wenscht, als met eene stem, dat over al voortaen
Een broederlijcke gunst by yeder magh ontstaen.
Nu Vaders zijt gegroet! de herders van de kercken
Verlangen om te sien de vrucht van uwe wercken;
Verlangen om te sien, Gods vyant tot een spijt,
De Nederlantsche kerck van wrevel-moet bevrijt.
Nu Vaders zijt gegroet! wy loven uwe daden,
Wy sien in uw besluyt een teycken van genaden,
De stilte van het volck, een vriendelijcken bant,
De haven van de rust, de vrede van het lant.
En evenwel nochtans (vergeest ons dese reden),
En evenwel soo is het slot van ons gebeden,
Dat God sijn heyligh werck alsoo hier laet gediên,
Dat wy in desen stant u hier niet meer en sien.
|
|
Auteursrechtvrij