Klaegh-liedt van een jonge dochter, t'haren onschult, met een lasterlijcke rugh-sprake bekladt.
Stemme: Que me sont, etc., of: Cessez mortels, etc.
Hoe bangh is my, o lieve God!
Wat droefheyt komt mijn hert bestoken!
Ick ben geworden yders spot,
Mijn goede naem die is gebroken!
Dat ick eens hiel mijn beste schat,
Wort nu een gecx-maer door de stat.
Wanneer ick aen de deure stae,
Of over strate koom getreden,
Men wijst my schier met vingers nae,
En ick en wist niet eens de reden;
Maer gister heb ick eerst verstaen,
Waerom my smaet wert aengedaen:
Daer wort gemorapelt over al,
Dat ick mijn eer heb laten rooven,
En siet, het schendigh ongeval
Dat wil men over-al gelooven;
Het schijnt men weet het gansch bescheyt,
En 't wort'er klaerlijck by geseyt.
O valsche tongen, vol fenijn!
Waer uyt hebt ghy dit gif gesogen?
't Is sonder daet, en sonder schijn,
Al wat op my is uytgespogen;
O klappers, wie ghy wesen meught,
Ghy schent den glans van mijne jeught.
Eylaes! wat is een jonge maeght,
Als sy, gegeesselt van de tongen,
Wort door een boosen klap geplaeght,
En in haer goeden naem besprongen?
Al is haer eere niet geroost,
Noch wort het quaetste wel gelooft.
Maer ghy, o God! die 't al doorsiet,
Die hert en nieren komt doorgronden,
Ghy weet, dat noyt en is geschiet,
Al wat de vuyle laster-monden
Gaen stroyen door het gansche lant,
Tot nadeel van mijn beste pant.
Ghy weet, dat ick onschuldigh ben,
En noyt de schennis heb bedreven;
Ghy weet, dat ick geen man en ken,
Dien ick mijn eer heb wegh gegeven;
Ghy weet, dat ick een reyne schoot
Beware voor mijn bed-genoot.
Geeft dat, gelijck een dageraet,
Mijn onschult sich magh openbaren,
En dat mijn leven metter daet
Mijn eerbaer herte magh verklaren;
Op dat ick eens ter rechter tijt
Van schande mochte sijn bevrijt.
Ick sal terwijl, in droeve pijn,
Tot u, mijn God! geduerigh schreven;
Ick sal den Heere stille zijn,
Want sijnen troost wil ick verbeyen;
Het ancker van een reyn gemoet,
Is staegh (maer hier ten hooghsten) goet.
| |
Doch soo ghy, des al niet-te-min,
Mijn ziel door schande wilt beproeven,
Soo stort my uwen zegen in,
En laet my niet te seer bedroeven,
Maer stijft mijn herte met gedult,
Dat ick magh lijden sonder schult.
Ick weet, hier namaels komt een tijt,
Dan sult ghy, Heer, eens rechter wesen,
En niet de tongh vol wrange spijt,
Die tegens my nu is geresen;
Dan sal het komen aen den dagh,
Al wat'er oyt in 't duyster lagh.
Maer ghy, vergeeft hem, die het doet,
En geeft hem voortaen beter sinnen,
En soo ick hier nu lijden moet,
Soo laet my namaels troost gewinnen;
Dit hoop ick, Heer, dit stel ick vast,
En daer op draegh ick desen last.
|
|
Auteursrechtvrij