Alle de werken. Deel 1

Klaegh-liet van Susanna, als sy van de boeven beschuldight wert van overspel.

Stemme: Ha! que le ciel est. contraire à ma vie.

Aenhoort, o God! aenhoort mijn droeve klachten,

Aenhoort mijn stem en siet mijn tranen aen;

Ghy kent alleen mijn hert en mijn gedachten,

En wat ick oit voor desen heb gedaen:

'k En was niet geyl oock in mijn eerste jeught,

Maer heb my staegh ge-eygent aen de deught,

Die was mijn hooghste vreught.

Maer even-wel soo ben ick hier gevangen,

En wort, eylaes! van overspel beticht;

Ick stae en sucht met tranen op de wangen,

Ick wort beschimpt van menigh dertel wicht;

Ick wort in smaet den Rechter voorgestelt,

En, of schoon my geen schuldigh hert en quelt,

Het vonnis is gevelt.

O goet gemoet, wat zijt ghy voor een zegen,

Wanneer de mensch in swarigheyt geraeckt!

Ghy zijt voorwaer een licht op onse wegen,

Dat in den druck de sinnen vrolick maeckt.

Dus, schoon ick stae bespot als buyten eer,

En dat men roept: daer is geen hope meer!

Noch hoop ick op den Heer.

Nu, weerde vrient! die God my heeft gegeven,

En dien ick acht en voor mijn hoeder ken,

Slaet vry een oogh op al mijn vorigh leven,

Ghy sult'et sien, dat ick onschuldigh ben.

Als ghy my naemt had ick een suyver lijf,

[p. 623]

 

En toen ter tijt wert ick een eerbaer wijf,

 

En soo is 't dat ick blijf.

 

 

 

Ick sie het klaer, ghy houdt my voor onschuldigh,

 

En smelt van druck in dit mijn ongeval;

 

Maer even-wel en weest niet onverduldigh,

 

Denckt dat het God ten lesten rechten sal;

 

Want als lucht, zee, en aerde sal vergaen,

 

Dan sal ick reyn, en helder als de maen,

 

Voor mijnen Rechter staen.

 

 

 

Dan sal mijn trou aen al de werelt blijcken,

 

Tot mijner eer, en schande van den nijt;

 

Dan sal de smaet en al de spotters wijcken,

 

De waerheyt is een dochter van de tijt;

 

Dan sult ghy sien aen mijn vernieude siel,

 

Hoe dat ick my eens in de werelt hiel,

 

En noyt in schande viel.

 

 

 

Eerweerde man, ick wil u God bevelen,

 

En aen uw gunst ons soet en eenigh kint;

 

God heeft ons dat te samen laten telen,

 

Ick bid u, vrient, dat ghy het doch bemint:

 

Het is voorwaer, het is uw eygen zaet,

 

Het is een vrucht, die onsen echten staet

 

Aen u te pande laet.

 

 

 

Nu God, mijn heyl! al moet ick heden sterven,

 

Ick ben getroost van mijnen lesten dagh;

 

Laet my alleen maer dese gunst verwerven,

 

Dat na mijn doot mijn onschult blijcken magh!

 

Ick, schoon alree verwesen by het Hof,

 

Of wel mijn bloet sal vlieten in het stof,

 

Wil melden Uwen lof.