Alle de werken. Deel 1

[p. 593]

Vervolgh op het voorgaende.

Het is maer een kleyne tijt,
Die'er tusschen beyden lijt,
Amaril quam in de stadt,
Daerse voor een schilder sat,
Daer terstont een geestigh quant,
Ras en kunstigh van der hant,
Teyckent veerdigh haer gelaet,
Soo als dat hier boven staet,
Teyckent, met een kloecke streeck,
Dat'et haer in als geleeck:
Doch de schilder deed'er by
(Want het staet de geesten vry),
Hoese met haer veêltjen speelt,
Hoese met haer keeltjen queelt,
Hoe haer lach en wesen valt,
Alsse by de vryers malt.

Maer, schier op de versche daet,

Phyllis weet'et op een draet,
Phyllis had het achterhaelt,
Waer het beelt is afgemaelt;
Dies, soo haest als sy het vont,
Daer het voor de winckel stont,
Namse krijt, en van ter zy
Schreefser dese veersen by:

[p. 594]

 

‘Harders, dit is Amaril,

 

Noyt geset en nimmer stil,

 

Altijt besich met een liet,

 

Somtijts op een harders riet,

 

Somtijts op haer vryers veêl,

 

Somtijts met haer eygen keel;

 

Hoe het gaet en hoe het zy,

 

Altijt los, en even bly,

 

Altijt ick en weet niet hoe,

 

Want sy lacht een yeder toe.

 

Vraeghje nu, wat Amaril

 

Met dit wesen seggen wil?

 

Vrinden, wat ick gissen kan,

 

Seker, 't meysje wil een man,

 

't Meysje wenst te zijn de bruyt,

 

't Siet haer als ten oogen uyt;

 

Koomt dan vryers, koomt ter baen,

 

Want de vrijster wilder aen.’

 

Als dit veersje was gestelt,

 

Phyllis maeckt haer naer het velt,

 

Sy gaet vrolijck uyt de stadt,

 

Mits zy dat geschreven hadt.

 

Thyrsis quam dien eygen dagh,

 

Daer hy dit geschrifte sagh,

 

Dies soo wert hy bijster gram,

 

Want, hy wist van waer het quam;

 

Flucx dan, eer naer huys te gaen,

 

Stelt hy dit bezyden aen:

 

‘Al die hier dit beelt aensiet,

 

En gelooft het by-schrift niet,

 

Want, al is 't van witten krijt,

 

't Koomt geheel uyt swarte nijt:

 

Twee gesint op een alleen,

 

Zijn twee honden aen een been,

 

Zijn twee vrouwen op een slot,

 

Zijn twee hanen in een kot,

 

Zijn twee kraeyen op een tack,

 

Zijn twee swijnen aen een back,

 

Zijn twee princen in een rijck,

 

Daerom staense noyt gelijck.

 

Dan men segge, soo men wil,

 

Prijs of smaet van Amaril,

 

Hoort, wat ick hier seggen kan:

 

Wilse my, sy heeft een man.’

 

Siet, wie mint, heeft goet gehoor:

 

Het komt Amaril ter oor,

 

Al wat Phyllis heeft bestaen,

 

Al wat Thyrsis heeft gedaen,

 

Al wat Phyllis, in de stadt,

 

Op haer beelt geschreven had;

 

Sy ontset haer niet te seer,

 

Doch soo strijtse voor haer eer;

 

Want sy laet, van stonden aen,

 

Oock een veersken henen gaen,

 

Datse, met een heusche groet,

 

Aen den schilder geven doet;

 

Want het ineysje, datse sont,

 

Seyde met een soete mont:

 

‘Isser plaetse, lieve vrient,

 

Set dit veersjen daer het dient,

 

Set'et op het aerdigh beelt,

 

Dat daer op een veêlrjen speelt,

 

Op het beelt van Amaril,

 

Die het eens verdienen wil,

 

Die het eens vergelden sal,

 

Met een bloemtjen uyt het dal,

 

Of een uyt-gelesen roos,

 

Diese voor de beste koos,

 

Of een appel met een blos,

 

Of een schoonen druyven-tros,

 

Of een ander boomgewas,

 

Datse voor het schoonste las;

 

Dat alleen niet dienstigh is

 

Om te setten op den dis,

 

Of te nutten met den mont,

 

Maer dat ghy oock brengen kont,

 

Door de konste van 't pinceel,

 

In een aerdigh tafereel;

 

Dat alsdan de steetsche liên,

 

Voor een wonder sullen sien;

 

Of, indien ghy beter acht

 

Iet gevangen op de jacht,

 

Lieve macker, segt'et vry,

 

Lieve schilder, segt'et my,

 

Ghy sult hebben metter daet,

 

Wat u wel te sinne staet.

 

Ghy sult krijgen, sooje wilt,

 

Of een haes, of ander wildt,

 

Of voor eerst een goet konijn,

 

Eer de hasen tijdigh zijn,

 

Of misschien een jongh patrijs,

 

Eerst gesprongen uyt het rijs,

 

Of een mees, of schoone vinck,

 

Geelder als een gouden rinck,

 

Maer oock elders duyster grau,

 

Elders weder hemels-blau,

 

Elders root, en elders wit,

 

Vry geen wilt-braet voor het spit,

 

Maer bequaem te zijn gestelt

 

Midden in een aerdigh velt,

 

Daer een schilder, met verstant,

 

Toont de gaven van het lant,

 

Toont een opgetogen geest,

 

Menigh vogel, menigh beest,

 

Dat òf aen der heyden springht,

 

Of ontrent de bossen singht,

 

Of ontrent de beecken queelt,

 

Of oock in het water speelt.

 

Amarillis hout'et vast,

 

Dat een rustigh schilders gast,

 

Is hy van de rechte kunst,

 

Rekent voor een meerder gunst,

 

Ingevall' een schoone maeght

 

Hem een kleyne gifte draeght,

 

Dan wanneer hem eenigh gelt

 

By een ander wort getelt;

 

Want de schoonheyt boven al

 

Is de schilders liefgetal.’

 

Dit beviel den schilder wel,

 

Want het is een hups gesel,

 

Die met soo een minne-strijt

 

Uytermaten was verblijt;

 

Hy nam dan het veersjen aen,

 

En hy latet heden gaen,

 

Voor een gunstigh minne-pant,

 

Aen een vrijster van het lant,

 

Aen een vrijster die hy mint,

 

Die hy wonder heeft gesint:

 

Geestigh Aeltje, neemt'et aen,

 

Want het is om u gedaen:

 

 

 

‘Phyllis segge watse wil,

 

Echter blijf ick Amaril,

 

Echter ben ick over al

 

Aengenaem en lief-getal;

 

Ben ick vry en bly van sin,

 

Ick ben eerbaer niet-te-min;

 

Dus, of Phyllis sit en sucht,

 

En of Thyrsis staet en krucht,

 

Ick en voel geen minne-pijn:

 

Vrijsters moeten vrolijck zijn.’