Via rosa est.
(Het leven een bloem.)
Het roosje kinders, datje siet,
En dat soo rooden knopjen biet;
Dat is een schoon, een bly gewas,
Maer al te vluchtigh, al te ras;
Het is gelijck uw teere jeught,
Dat is te seggen korte vreught:
Geen dagh hier opter aerden daelt,
Geen son hier in de werelt straelt,
Of 't mist gedurigh dit en gint
Daerom de plucker dat bemint;
Het gaet te niet, terwijl het groeyt,
Het wort verlept, oock als het bloeyt,
En, schoon het dunckt ons wonder eêl,
Sijn trosje wort een dorre steel.
Siet vrijsters, met den snellen tijt,
Die staegh en ongevoelick glijt,
Soo worden blonde vlechten grijs,
Soo worden blyde sinnen vijs,
Soo worden roode lippen blaeu,
Soo worden schoone wangen graeu,
Soo worden rappe beenen stram,
Soo worden vlugge voeten tam,
Soo worden vette leden schrael;
Daer leyt de schoonheyt t' eenemael,
Daer komt de rimpel in het vel;
Ach, wegh is dan het minne-spel!
Ons leven neemt allencxen af,
Wy gaen gedurigh naer het graf,
En even met dit eygen woort
Soo gaen ons snelle dagen voort.
Siet, maeght of vryer, wieje sijt,
Uw bloemken is van korten tijt.
Vita Rosa est; duin surgit, abit: breve tempus utrique est:
Hei mihi! Lux partem quaeque decoris habet.
Viventes morimur, morientes vivimus; iugens
Portio mors vitae portio vita necis:
Labitur orta dies, et, dum venit, hora recedit;
Quid fugiam mortem? me mea vita sugit;
Protinus incipiam non mobilis esse movendo,
Et vix dum coepi vivere, vita fugit:
Nos miseros vitae quid de brevitate queramur?
Dum queror, hoc ipso tempore vita fugit.
|
|
Auteursrechtvrij
