|
| |
| |
| |
| |
Tibi mors, mihi vita.
Dat hier verstickt, daer verquickt.
Hoe vreemt speelt Venus wicht byna in alle menschen!
Al wat my niet en wil, dat plach ick eer te wenschen:
Els loopt het puytjen na dat veerdigh henen vliet,
En die haer altijt volght en wil de kleuter niet;
Sy grijpt het beesjen op, en siet, het moet'er sterven,
En ick, die hierom bidt, en kan het niet verwerven.
Ey geeft ons, soete min, dat yder een behaeght,
Geeft daer een vuyle poel, en hier eene schoone maeght.
| |
Onder vrientschaps schijn, het quaetste fenijn.
Van wraer, ô teere maeght, van waer soo loose treken?
Waer is u goede trou, u soeten aert geweken?
Ghy biet dit kleyne dier u vrientschap, soo het schijnt,
Maer 'k sie, hoe dat het beest door uwe jonst verdwijnt.
Geen hont bijt eer hy bast, geen huys valt sonder kraken;
Waer druypte sonder wolck oyt regen op de daken?
't Is anders metten mensch: Hoe seer hy iemant groet,
't Is dickmael enckel moort al wat sijn herte broet.
| |
Jacob. I. 9.
Een broeder die vernedert is, roeme in sijn hoogheyt, en die rijck is, roeme in sijne vernederinge; want hy sal als een bloeme des gras vergaen.
Een kicker in het werm sal in der haest versticken,
Een kiecken in het werm sal in der haest verquicken;
Siet, als de gulde son doet haren ommeganck,
Een bloem geeft soeter reuck, een krenge vuyler stanck.
Soo God den boosen plaeght, hy sal den hemel trotsen,
En stijgen in de lucht, gelijck de steyle rotsen;
Als God den vromen straft, hy leyt hem in het stof:
Siet, dat den eenen doot, daer leeft een ander of.
| |
| |
't Is 't alderschadelijckste bedrogh, dat onder het decksel van vrientschap weet in te sluypen. 't Vergif is aen niemant beter in te geven, als aen die gene die het selve voor een gences-dranck aennemen. Van openbare vyanden is te wachten; maer wat raet tegens dese, die met een gedaente van vrientschap vermomt ons aenkomen? 't Was licht voor Alexander de seste, Paus wesende, en vrientschap veynsende, Pieter de Medicis te bedriegen, sonderlinge dewyle van hem geschreven wert, dat hy noyt en dede, 't gene dat hy seyde, en van den Valentiner, dat hy noyt en seyde, 't gene hy dede. Dit is een sorgelijcken hoop, geboren tot verderf van 't menschelijck geslachte: en evenwel derf Machiavel wel seggen, dat de Princen van zijnen tijt, die door veynsen aen andere het hooft hebben weten te verbinden, best gevaren zijn. 't Is raes, Machiavel. Hoe veel beter spreeckt Plato! Trouwe (seyt hy) is 't grontstuck van 't borgerlijck leven: maer het bedrogh loont eyndelijck sijnen meester.
Den gesonden, seyt den Medecijn, is alle dinck gesont: den goeden, seyt den Christen, is alles goet. Die wil, dat hem niet quaedts over en kome, die maecke dat'er niet quaets in sijnen boesem en woone. Die wenscht, dat hem niet als goet en soude bejegenen, die drage sorge, dat hy selfs al voren goet zy. Niet dat men hier door verstaen moet, dat den Godsaligen niet als voorspoet en vermaeckelijckheyt van Gode toe wert geschickt: maer veel eer dat alles, beyde goet en quaet, bitter en soet, den Godsaligen ten goede behulpich is, en eyndelijck t' sijnen goede uytvalt, naer de troostelijcke leere Pauli Rom. 8. 28. Het quaet (seyt Molinaeus) dat hun overkomt, gewert hun tot goet, haer lichamelijcke armoede gedijt haer tot geestelijcken rijckdom: hun ballinckschappen tot afsonderinge des werelts, 't afsetten van haer stalen brengtse naerder tot God, hun vyanden zijn haer geneesmeesters, en dryvense tot meerder vreese Gods; de lichamelijcke sieckten zijn hun geestelijcke genesingen; eyntlijck, de doot selfs is hun een inganck tot het leven. Een en het selve vyer, seyt Augustinus, doet het gout blincken, en de stoppelen roocken: eenen vlegel morselt het stroo, en suyvert het kooren. Een en de selve straffe beproeft, en reynight de Godsalige: verwoest daerentegens en verstroyt de goddeloose, enz.
| |
Tibi mors, mihi vita.
Ludis in humanis, lascive Çupido, medullis;
Arbitrium proprii nullus amoris habet.
Nos quod amat, fugimus; quod nos fugit, istud amamus:
Dura proco, ranam sponte puella fovet.
Triste gelu dominae mihi mors; tibi, rana, calores:
Mors tua, vita mihi: mors mea, vita tibi.
Te juvat ora lacu, me virginis ore rigari;
Ergo tibi cedant stagna, puella mihi.
| |
A l'un support, a l'autre la mort.
Ce que n'est que doulenr au corps de la grenouille,
Gentile Margotton, me doucement chatouille:
Prens moy pour ton mignon: c'est caresser en vain
Un tel qui n'a plaisir en ta courtoise main.
| |
Inimicus amicum simulans, inimicissimus.
Una fovetque necatque manus, num virginis hoc est?
Perfida sit, fidei quae modo pignus erat?
Praevia sunt flammae, sunt praevia signa ruinae,
Ante nec offendit, quàm latret, ore canis.
At perimit, dum muleet homo, ridendo minatur;
Blanda salutantis dextera virus habet.
Quis vigil, aut sapiens humana pericula vitet,
Cum nullam hic faciant praevia signa fidem?
| |
Le pire tour, soubz pretext d'amour.
Cruelle doucement tu couves la grenouille,
Mais ceste traistre main d'un meurte, las! te souille.
O l'homme malrusé! en tout qu'il faict il ment,
Menace quand il rit et tue en caressant.
| |
Bonis, nil nisi bona.
Si foveas, tepido crescet tibi pullus in ovo,
Squallida, si soveas, ra a calore perit:
Mors ranae ca'or est; pulloque fovere, favere est:
Quod juvat hune, illi tristia fata lulit.
Exitium peperit res prospera saepe nefandis,
Fausta Deum clamant fata favere piis:
Dum punis, Deus alme, malos, perit impia plebes;
Adjuvat, affligit dum tua dextra, bonos.
| |
Eccelesiast. 8. 5. Le coeur du sage cognoist le temps et le moyen qu'on doit tenir. car en tout affaire il y a temps et le moyen pour s'y conduire, autrement mal sur mal tombe sur l'homme.
Qui couve le poussin le sauve, la grenouille
Jamais se trouve bieu, si non qua t on la mouille:
Iey est bonne et là mortelle la chaleur.
Ce, dont le juste vit, mourir faict le pecheur.
| |
Inimicus amicum simulans, inimicissimus.
Fraus illa longè acerrima et maximè nocua, quae bonae fidei aut amicitiae specie sese insinuat. Multos ea perdidit olim et nunc, exemplornmque plena omnia. Illud insigne, apud Guicciardinum, Petri Medicaei, inquam, simulatione et actu Alexandri sexti miserè circumscripti, de quo hoc tantùm dicam, eum eodem auctore et ipsis verbis: era nato commune proverbio, nella corte di Roma, ch'il Papa non faceva mai quello che diceva et il Valentino non diceva mai cio che faceva. - Periculosum, me hercule, genus hominum, natum exitio generis humani. Audacter Machiavellus, in saeculi dedeens: si vede per experienza (inquit) ne nostri tempi, Principi haver fatto grandi cose, che della fede hanno tenuto poco conto, et che hanro saputo con astutia aggirare i cervelli de gli homini, et a quello, che ha saputo meglio usare la volpe, é meglio successo. Falleris Machiavelle. Platonem audiamus qui fidem sundamentum societatis humanae, perfidiam verò ejusdem pestem esse dixit? et Ciceronem, majores eum qui socium sefellisset, inquit ille, in virorum bonormn numero, habendum non putarunt.
| |
plin. lib. 31. 2.
Periculosiores sunt soutes, qui lympidis aquis blandientes, oculis tamen perniciem afferunt: minus formidandi, qui ipsa specie testantur aquas esse fugiendas: ita difficilius vitanlur mala, quae boni praetextu fallunt.
| |
diog. Laërt.
Nullae sunt occultiores insidiae, quam hae quae latent in simulatione ofsicii, aut in aliquo necessitudinis nomine. Nam eum qui palam est adversarius, sacilè cavendo vitare potes. Trajanus equus ideò fefe lit; quia formam Minervae mentitus est.
| |
Bonis, nil nisi bona.
Sanis, ajunt Medici, omnia sana. Bonis, ajunt Christiani, omnia bona. Si, ut nihil mali tibi eveniat cupis: ut nihil mali in te resideat, eura. Si ut omnia bona tibi contingant optes: ut ipse bonus sis, operam da. Non eo tamen haec referri velim, quasi Deus nihil nisi laeta ac îecunda piis immittere soleat: Sed potius quod Deum amantibus ac à Deo amatis omnia in bonum adjumento sint, ex sententia Paul. Rom. 8. 28. Leur maux (inquit Mo inaeus) leur devienent biens. leur pauvreté corporelle leur est une Deité spirituelle; leurs bannissements leur sont fuites de monde; leurs esloignements des honneurs, leur est un aprochement de Dieu; leurs ennemis sont leurs medecins et les obligent à craindre Dieu; les maladies corporelles, leurs sont cures spirituelles; leur mort en sin leur est une entrée en la vie. - Finiamus ergo cum
| |
august. de Civit. Dei lib. 41. 8.
Sicut in uno igne aurum rutilat et palea fumat, sub eadem tribula stipulae comminuuntur, frumenta purgantur; nec ideo cum oleo amurca confunditur, quia eodem praeli pondere exprimitur: ita una eademque vis irruens bonos probat, purifical, eliquat: malos damnat, vastat et exterminat; unde in eâdem afflictione mali Deum deteftantur et blasphemant: boni antem precantur et laudant: tantum interest ne qua ia, sed qualis quisque patiatur. Non pari modo exagitatum, et exhalat horribiliter coenum: et suaviter fragrat unguentum.
Hane volo, quae non vult; illam, quae vult ego nolo:
Hane amo, quae me odit: contra hane, quae me amat, odi.
| |
omdius amor. eleg. 19.
Quod lieet, ingratum est; quod non licet, acrius urit:
Quod sequitur, fugio, quod sugit, ipse sequor.
|
|
Auteursrechtvrij
