|
| |
| |
| |
| |
Dominae, quo me vocat, aura.
Naer haer waeyen, moet ick draeyen.
Hoe heersch is Venus kint! het doet ons, rechte slaven,
Juyst soo Me Juffrouw wil, nu hier dan elders draven;
Wy weenen alsse schreyt, al zijn wy schoon gerust;
Wy lachen alsse jockt, oock tegen onsen lust.
Wy zijn tot inde ziel ten dienste van de vrouwen:
Ach! wat een vryer doet, is niet als fali-vouwen;
En wie van onse jeught dit ambacht niet en kan,
Die is in Venus school een onbedreven man.
| |
Werwaerts god wil.
Wie staegh het hooft verdraeyt nae dat de winden blasen,
Die plaghmen over al te tellen met de dwasen;
Maer die in tegendeel wil horten tegen God,
Verschilt van 't eerste quaet gelijck als dul en sot.
Maeckt deught van noot, ô mensch, ten baet geen tegenstreven;
Waer ons den hemel drijft, daer moetmen henen sweven:
Te schicken sijn bedrijf, na God de werelt leyt,
Al is 't verandering, het is gestadigheyt.
| |
Psalm 119. 165.
Groote vrede hebbense die uwe wet liefhebben.
De weerhaen staet en swiert, hy kan niet staende blijven,
Hy laet hem van de lucht geduerigh omme-drijven:
Maer als hy eenmael treft den rechten hemel-wint,
Soo is 't, dat sijn gedwael ten lesten ruste vint.
Gaet suckelt, ydel hert, door alle werelts hoecken,
Doorgront al watter is, doorsnuffelt alle boecken,
Uw' dorst is even groot, uw' honger ongeblust;
In God, in God alleen daer is de ware lust.
| |
| |
Siet wel toe, dat ghy geen dingen bedwongen en doet, seyt Seneca: want niet den genen die iemant gehoorsaem is, maer wel den genen die tegens zijn danck yet doet, is ongeluckigh. 't Is geraden, als de saken haer nae ons niet schicken en willen, dat wy ons schicken nae de saken. Ons en kan niet moeyelijck vallen, soo wy 't geerne doen. Gewilligen arbeyt was noyt pijn: gewilligen last woegh noyt swaer. Al ons voornemen dient gebogen te werden na de voorvallende gelegentheyt. En gelijck men in 't verkeer-bert (seyt Plato) na den loop van de steenen de schyven moet uytsetten, en sijn spel aenleggen; alsoo moet onsen handel en doen na den loop onses levens beleyt, en t'elcken, over nieuwe voorvallen, nieuwe raetslagen genomen werden. Sich na den tijt te voegen, dat is: de noot plaetse te geven, is wijse luyden werck; want noot en is niet t' outwijcken, dan met te willen datse ons gebiet. 't Is billick, ô mensche, dat'et dy behage, dat Gode behaeght heeft.
De naelde van het zee-compas en staet niet stille, ten zy die gedraeyt zy op de noort-sterre. Daer en is geen ruste voor het menschelijck gemoet, ten zy het selve sich vast op God stelle. Want noch den glans van hooge staten, noch overvloet van rijckdom, noch het geruchte van een loffelijcken naem onder den menschen, en kan ons de ware gerustigheyt des gemoets aenbrengen. En hier toe schijnen selfs natuerlijcke redenen te dienen. De ziele des menschen, als eeuwigh en oneyndigh zijnde, en kan in dese tijdelijcke ende bepaelde dingen geen ruste vinden. Voelen wy niet yder in ons selfs; soo wanneer wy midden in de wellusten deses werelts swemmen, en dat ons dan voorkomt de bedenckinge, dat dit alles niet en is als enckelen roock, die op een oogenblick verdwijnt; dat wy als een walginge en tegenheyt krijgen van alle dat wy sien en hooren? Na tijdelijcke wellust is den mensche gemeenlijck altijt swaermoedigh, als oordeelende, dat, gelijck dese voorleden blyschap haest is voorby gegaen, dat oock alle andere die noch aenstaende souden mogen zijn, van gelijcken niet lange en sullen dueren. Insgelijcx sien wy dagelijcx dat ons den troost der menschen dan meest ontgaet, als wy, in den uytersten noot, meest troost van doen hebben. Wie, dit bedenckende, en sal niet een kleynachtinge aenkomen van alles, wat hier vermakelijck schijnt te wesen? Wie (segg'ick) en sal sijnen geest niet verheffen, om na te sporen den gever van de ware vreughde, aen wiens rechterhant is blijdtschap ter volheyt in eeuwigheyt, gelijck den Psalmist seyt Psal. 16. 11.
Ons ziel, een licht dat eeuwigh schijnt,
En vint geen rust in 't geen verdwijnt.
| |
Dominae quo me vocat aura.
Ad dominae nutum levis exagitatur amator,
Quoque puella solet vergere, vergit amans:
Non volucris summâ quae vertitur aenea turre
Promptius aërias itque reditque vias.
Rideat illa, movet tristi miser ore cachinnos;
Ploret, amans laetas proluit imbre genas.
Nos miseros! agimur vacuo ludibria coelo,
Abripit aura vagos, aura redire jubet.
| |
Ou que spire, me tire.
Les inalhenreux amant! comme une gyrouette,
Tu tournes Ça et la, voluble et sans arreste;
Bien que te soit escheu un bien sacheux humeur,
Encor saut il former à l'advenant ton coeur.
| |
Quo nos numen agit.
Perpetuo varians mens est inimica quieti,
Sint procul in gyrum quos levis anra rapit.
At nunquam varians mens est inimica saluti,
Ah valeant, quibus est pectora nata silex.
Mutandum est cum sata jubent, quid stulte lacessis
Astra? gigantaeus quo tibi fastus abit?
Quo te cunque polus vocat, hâc, mortalis, eundum est,
Vertere consilium, nec levis esse, potes.
| |
Changer propos est du vray sage,
En temps et lieu le droit usage,
A tous les accisdens le sage coeur se tronsse,
Allons, amys, allons, où que le ciel nous pousse:
D'opiniastre coeur n'est que facheux tourment,
On peut changer d'advis et demeurer constant.
| |
In domino quies.
Nulla quies volucri quae turrihus eminet altis,
Ni teneat rectam, coelitus acta, viam.
Quaerimus in tenebris tranquilli pectoris arcem;
Et, malè, diversum quisque capessit iter.
Hic sibi divitias proponit, et alter honores;
Ille voluptati credit inesse bonum.
Fallimur heu! statio Deus est, Deus una quietis,
Nou alibi placidae commoda mentis erunt.
| |
Pseaum 73. 28. Quant a moi, d'approcher de dieu c'est mon bien.
C'est en vain que cerchons repos par mer, par terre;
Nos passions, helas! nous sont par la tout guerre;
Du monde les plaisirs sont tous trempez en fiel,
C'est donc le seul plaisir se conformer au ciel.
| |
Quo nos numen agit.
Danda est opera, ex consilio Senecae, ne quid inviti faciamus: nec enim qui jusfus aliquid sacit, miser est; sed qui invitus. Animum itaque sic componamus, ut, quidquid res exigit, id velimus. Nil grave, quod sponte ferimus. Ni durum, quod sponte sacimus. Ut igitur acerbitates multas ac molestias evitemns, consilia ad eventus ac tempora flectenda sunt. Oportet enim, tanquam in talorum jacta, ad id quod ceciderit, res suas accommodare, inquit Plato, et quocunque modo ratio id optimum esse dixerit. Tempori enim cedere, ait Cicero, id est necessitati parere, semper sapientis habitum est. Ultimum enim ac maximum telum necessitas, nec aliud ejus effugium est, quam velle quod ipsa cogit. AEquum est, mi homo, ut tibi placeat, quidquid Deo placuerit. Concludamus, et dicamus cum poëta Periand. per Auson:
Faxis ut libeat, quod est necesse.
| |
terent. Hec.
Istud est sapere, qui ubicunque opus sit, animum possis flectere.
Nate deâ quo fata trahunt retrahuntque sequamur.
| |
plut. in Lacon.
Leotychilas à quodam, quafi minus constans esset, notatus, mutor, inquit, fed pro temporum ratione, non ut vos. Prudentis enim est, pro re ratâ mutare consilia; sine causâ autem subinde alium fieri, inconstantiae vitium est.
| |
In domino quies.
Index magneticus nusquam censistit, nisi septentrionem versus sese moverit, ac in sidus illud polare aciem fixerit. Nusquam animo humano quies, nisi in Deo. Nec enim aut honorum splendor, aut opnm abundantia, aut samae pruritus veram animi tranquillitatem cuiquam praestiterit. Ejusque rei vel naturalis ratio haec redditur: anima insinita atque acterna, in rebus finitis hisce ac momentaneis, ac cum ipsa symbolum nullum habentibus, solatium ac requiem qui inveniat? Nonne unicuique nostrûm, inter medias saepe voluptates, cum succurrit quàm fluxa, quàm futilis sit ista delectatio, quam brevi desitura, nausea statim oboritur, ac taedium omnium, quas hic videmus atque audimus, blanditiarum? torpemus utique plerumque post gaudia, et recordatione praeteritorum, sutura ejusdem generis pariter vana. non absre, judicamus. Videmus enim ab omni mortali solatio prorsus nos destitui, cum maxime solatio indigere nos facit extrema necessitas. Haec cogitanti, cui, precor, non excidat quidquid id est deliciarum, quod humana promittit imbecillitas; quis non esferatur ad veri gaudii auctorein Deum, in cujus dextra delectationum plenitudo?
Matth. 11. 29. Venite ad me, omnes qui laboratis, et invenietis requiem animabus vestris.
Pseaum. 73. Quel autre ay je au ciel? Or n'ay je prins plaisir en la terre qu'en toi?
| |
3 Esdr. 4. 22. et 31. Oportet vos scire mulieres in vos imperia exercere.
cicero: Quain miserè servit! Cui mulier impevat, cui leges imponit, praescribit, jubet, vetat quod videtur: qui nihil imperanti negare potest, nil recusare: poscit, dandum est; ejicit, abeundum; vocat, veniendum; minatur, extimescendum.
Imponit leges vultibus illa tuis.
|
|
Auteursrechtvrij
