|
| |
| |
| |
| |
Fumo pascuntur amantes.
Van roock werd' ick gevoedt.
Men hout, dat Venus kint meynt handel aen te grijpen,
Het veylt tabak te koop, en menig hondert pijpen.
Roock is sijn kramery, roock is sijn beste vont,
Roock schiet hem uyt de neus, roock berst hem uyt de mont;
Roock sweeft hem om het oogh, soo datse beyde weenen,
En noch is 't al vermaeck, gelijck de vryers meenen;
Roock is sijn gantsche rijck, roock is sijn beste goet
't Is roock, 't is enckel roock, al wat den minnaer voedt.
| |
Fy! die roock eet, en beter weet.
De Salamander leeft alleen uyt schrale winden,
De Krekel weet haer aes ontrent den dauw te vinden.
Matroos gebruykt taback, die licht daer henen schiet;
Maer die in hoven leeft, eet roock en anders niet.
Wat is doch hoofsche gunst? een wasem haest verdwenen,
Sy rijft gelijck een damp, en gaet dan weder henen,
Als iet dat noyt en was. Gesellen, zijdy wijs,
Laet Princen haren roock, en eet gemeene spijs.
| |
1 Timoth. VI. 8.
Kost en kleederen hebbende, wy sullen ons daer mede laten genoegen.
Al heeft Matroos alleen een pijp taback gedroncken,
Hy krijgt een vrolick hert al waer hem wijn geschoncken;
De Krekel eet den dau, de Salamander wint;
't Is vreemt, waer menigh dier sijn dranck en eten vint.
Wil iemant met bescheyt de reden plaetse geven,
Men hoeft geen groote kost, om wel te mogen leven;
Ghy daerom, wieje zijt, die wenst te sijn gerust,
En eyst geen meerder goet, maer bidt om minder lust.
| |
| |
Den damp, die de meester tabackblasers, met door den anderen spelende swieren, in de lucht weten uyt te wasemen, schijnt aen de omstanders voor 't eerste vry iet sonderlings en vermaeckelycks te wesen; maer kort daer nae drijft de selve een stanck in de neus, en tranen uyt den oogen. Dit soude misschien niet qualycken passen op soodanige hoofsche streken, die nu en dan in den schijn wel so wat aensienlyck, en oock vriendelick haer laten aensien; doch eyndelick in der daet niet alleenlyck ydel en beuzelachtigh, maer oock gantsch schadelyck werden bevonden. In de Hoven (seydt'er een geslepen Hovelingh) werdt men dickwils (om te beter om den thuyn geleydt te werden) in 't openbaer ten hooghsten gepresen, en middelertijdt op het vinnighste in 't heymelyck bedrogen en vermaeckt: in voegen, dat men, hoe nauw men oock op sijn stuck letten mach, eyndelyck evenwel selfs met schijn van vereeringe, deerlyck werdt mishandelt. De Vos plach den Haes in 't bywesen van den Leeuw wel somwijlen feer te prijzen, maer dien lof wiert daer op alleenlyck genomen, dat den Haes kort en smakelyck van vleesch was. Hoe den armen Haes soodanigh prijsen bekomen kan, is by yder een lichtelijck te dencken.
Dat zijn streken, dat zijn rancken;
Die in Princen hoven wancken.
Ick hebbe menichmael, als een sonderlingh werck van Godes goedigheyt, in mijn selfs overleydt de bysondere maniere van voetsel, die des selfs milde hant, yder na sijn gelegentheydt, bescheydlijck uytdeelt. Wie en siet'er niet met een verwonderende vermakelyckheydt hier een Landman van sijn ploegh, daer een Ambachtsman van sijn handtwerck aflaten, en een stuck kasenbroot, ofte andere slechte spijse in de hant nemen, en daer van niet alleenlyck soo meugelyck eten, als of den smaeck van alle leckerny daer in verborgen lage; maer selfs veel beter ghehart daer van opstaen, als dese, die van alle kostelycke spijse de volheyt voor hun hebbende gehadt, door het opspannen van haren buyck, beyde kelder en spinde haer ampt schijnen ontnomen te hebben. Wie en siet'er niet, met gelijcke bedenckinge, der schameler luyden kinderkens dunnekens gekleet, met harde kost gespijst, rondom een konden heert genoechlicken spelen, ofte vet en wel gedaen daer henen springen, daer middelertijdt de kinderen van de rijcke luyden, met groote kost en sorge sachtjens en wermkens opgetogen, als ondergeblevene quelebalcxkens deerlyck op den hals werden heen gedragen? Moeten wy, dit siende, met vollen monde niet seggen, dat den mensche alleen uyt den broode niet en leeft, maar uyt, en van de rijcke hant Godes? en 't selve alsoo zijnde, waerom soo seer op den mont gepast, anders dan om de wormen een vetter aes voor te leggen? De bedenckinge des doodts, gelijckse andere gebreken inbindt, soo kan se oock stichtelyck gebruyckt werden tot betoominge van de gulsigheyt.
| |
Fumos vendit amor.
Aerio de rore trahunt alimenta cicadae,
Fntilis aura tibi dat, salamandra, cibum.
Nautica plebs avido tabaci bibit ore vaporem,
Nostra, levi fumo, pectora nutrit Amor.
Mira puer Veneris vasto promittit hiatu:
At si perspicias singula, fumus erit:
Fumus amans, et fumus amor, mens fumus amicae est,
Et speciem sumi, quidquid amamus, habet.
| |
Amant ton heur, n'est que vapeur.
A l'amoureux esprit la grace de sa dame
Rapporte sa vigeur, saict revenir son ame:
Des dames la faveur n'est que fumée et vent,
De rien, que des vapeurs, se donc nourrit l'amant.
| |
Aula vapor levis est, fumi venduntur in aula.
Stellio semper hians ventis nutritur, et aurâ;
Collegit è liquido rore ci ada cibum.
Ore trahit fumum tabaci, quem naribus efflat,
Nauta, procellofum dum mare lintre secat.
Aula vapore suis alimenta clientibus affert:
O miseros! procerum futilis umbra, favor.
Aula vale, mihi cau la placet, nemorumque recessus:
Cultor ego hîc sanctae rusticitatis ero.
| |
Mieux mestier, qu'esprevier.
Le matelot est gay, quand du tabacq peut prendre,
Et le sumeux brouillard attire jusqu'au coeur;
De l'air se resiouit et paist la Salamandre,
Pour tous le courtisan ne vit que de vapeur.
| |
Sapientis facilis victus.
Nautica plebs titubat, credas mera vina bibisse;
Quodque bibit, tabaci nil nisi fumus erat.
Stellio se ventis, se rore cicada faginat;
Nec minus in silvis hic salit, illa canit.
Quam modico contenta cibo mens aequa quiescit!
Rapa triumphales pavet adusta viros.
Non augenda tibi res, sed minuenda cupido est,
Deliciis animum si saturare velis.
| |
Coeur content, grand talent.
Le Matelot est gay beuvant de la fumée,
La Sauterelle au bois se paist de la rosée,
Ton coeur, ton soible corps sera tost assouvi;
Les déreglés desirs si tu mets en oubli.
| |
Aula vapor.
Fumus, quem excitant ii, qui hyoscyamo Peruviano (tabacum vocant) utuutur, gyris ortuosis in aërem emissus, spectauti ut magnum ac delectabile aliquid prius quidem in oculos incurrit, mox tamen propius astanti foedum odorem incutit, lachrymas excutit. Hoc aulicae vitae artibus non ineptè fortasse aliquis per similitudinem applicet; in quâ multa specie amica et magnifica, re non futilia modò, sed noxia interveniunt. Saepe ibi aliquis palam laudatus (quo incautior decipiatur) secretis criminationibus insamis, licet omnia caveat, tamen per ornamenta ferietur, inquit Tacitus, artium aulicarum minimè ignarus. Enixè leporem à vulpeculâ coram leone laudatum, reseruut sabulae, sed à teneris ac lautis ipsius carnibus, quae praeconia trepido animali mox in perniciem cessere. Talis
Bené ergo
| |
| |
lips. lib. 2 Civil. doct. ex tacit. 3 Annal.
Ancipitem omnem potentiam in aulâ esse, multi ibi speciem magis in amicitiâ Principis, quàm vim retinent.
| |
Natura paucis contenta.
Saepe, ut stupendum divinae providentiae opus, tacitus mecum miratus sum diversam alimentorum rationem, quam Deus, pro re natâ, mortalibus dispensat. Non rarò operi rustico aut mechanico intentum aliquem, non minori delectatione, quam stupore, intuitus sum atrum panem cum additameuto vilis alicujus obsonii vorantem tantamque, imo longe majorem, non dico voluptatem inde percipere, verum etiam multo validiorem à frugali isto prandio consurgere, atque inflatus aliquis et se vix capiens venter, ab innumeris gulae irratamentis redire solet. Nonne indies videmus tenuiorum liberos contra injuriam aëris fatis malè instructos, parco insuper victu nutritos, pingues esse ac nitidos; lautiorum contrà silios molliter, et cum curâ, habitos, dubiae plerumque valetudinis, cùm medicorum pharmacis indies conflictari? Haec contemplatus, quis non exclamet, non pane sed Dei potentiâ vivere hominem? et proptereà superflnum esse, tanto apparatu corpusculum hoe saginare, cui enim id bono, nisi ut mox vermes pinguiori escâ pascamus?
| |
bern. de Cons.
Si, quod naturae satis est, replere indigentiam velis, nihil est quod fortunae affluentiam petas: pancis minimisque uatura contenta est, cujus satietatem, si superfluis velis urgere, aut injucundum, quod infuderis, fiet, aut noxium.
Prov. 27. 7. A l'ame qui a saim, toute chose amere est douce.
| |
cicebo pro m. coel.
Amores et deliciae maturè, et celeriter deflorescunt.
| |
daniël heyns.
Omnia speramus, promissaque vana sovemus
Molliter: et saciles ad nova vota sumus.
Interea totum paupertas possidet aevum,
Caecaque volvendo somnia, vita perit.
|
|
Auteursrechtvrij
