Zedighe sinne-belden ghetrocken uyt den on-gheschreven boeck van den aerdt der schepselen

[p. 302]

99. Sinne-beldt.

Den Rijcken sterft, en wordt met pracht,
En groot geluyd' ter aerdt gebracht.

Godt heeft het vast gestelt, dat jeder mensch moet sterven
En naer het lichaem eens sal 't leven moeten derven:

Maer heeft hem, niet wanneer, hy sterven sal, geseyt;

Om dat de doodt hem noyt sou vinden on-bereyt,

Die nimmer op den tijdt gestelt, sich laet bewegen,
En niemant, noch met macht noch wijsheyt kan daer tegen.

Daer was een moedigh helt, die op sijn sterckheyt stont,

Die trots was op sijn gelt, en sich noch jeudich vont,

Ge-eert van al het volck, daer 't minst' van sijn gedachten
Was, dat hy daetelijck sou sterven, oft versmachten

Door een caterne, die hem vallen sou op 't hert:

Waer door hy levende en doodt schiert' saemen wert.

[p. 303]

 

Waer doen sijn ziel vervloogh? dat laet ick ander gissen,

 

En die sijn leven kent, die vonnist sonder missen.

 

Maer dat dit Sinne-beldt wilt leeren, is de pracht,

 

Daer'tlichaems-wormen-aes, wort mé ter aerd' gebracht.

 

De baer die wordt verciert, het cruys van goude laecken,

 

Het kleedt van swerdt fluweel, den rouw die is te maecken,

 

De waepens in't penceel, het volck is op de been,

 

Om 't lijck te volgen met was-lichten on-gemeen:

 

Dit sagh een' armen mensch; en riep: ô armen rijcken,

 

Die soo veel kost moet doen, om 't lichaem doen te lijcken,

 

Dat rotten moet met stanck: ick acht meer mijn geluck,

 

Dat ick, voor niet ter aerd', kan raecken uyt den druck.

Verclaeringh op het selve.

DEsen armen had wel groot gelijck sich geluckiger te achten als den hooveerdighen rijcken, die met het weynich dat hy had te vrede zijnde, niet meer en behoefde noch en begheerde, daer hy den begérelijcken en on-versaeden rijcken verr' in te boven ging die oock in sijnen over-vloedt noyt segghen kost: het is ghenoch, die oock naer dat hy ghestorven was sijn trotsche pracht noch wilde bethoonen, daer hy niet over en liet als een vuyl stinckende rot lichaem het welck sijn vrienden die hem ten hooghsten beminden, in hun huys selver niet gedoogen souden langer te vernachten, maer doen uyt-draegen als een rotte prije, om van soo eenen stinckenden vrient ont-slaegen te zijn. Daer hy meer deught ende eer soude ghehadt hebben, had hy sijn ziel verciert in sijn leven met aelmoessen ende wercken van deughden, als die naer sijn doodt noch meer te besmeuren met de ijdele ende kostelijcke pracht voor de wereldt, om het vuyl doodt lichaem doen uyt te voeren en te begraeven. ô Dwaese menschen die rijck zijn! Wat on-kost en doen zy niet, om

[p. 304]

in d'aerde te rotten, daer ick armen man licht voor niet oft kleynen kost sal geraecken? Ick en wil niet tegen staen, dat eenen af-gestorven eerelijck naer sijnen staet begraeven wordt, maer ick en prijse noch de beproeve niet de al te groote pracht en on-kost in de uyt-vaerden der rijcken, daer sulck eenen toe-loop is met was-licht flambeeuwen, met het groot gheluydt der klocken, met waepens, schilden en open helm, die zy somweylen noyt ghedraeghen hebben noch op het hooft gehadt, alles meer dienende tot voor-deel vande levende met luttel baet aen de af-lijvige, waer mede met het geluydt sijn geheugenisse vervlieght inde vergetentheyt ende met het lichaem in de aerde begraven wordt. Daer en tusschen soo is het godt-vruchtig den af-gestorven in sijn begraeffenisse by te woonen, om sijnen vriendt te vereeren en voor sijn ziel te bidden gelijck de rede vereyscht, en oock van eenige on-redelijcke schepsels door hunnen in-geboren aerdt bewesen wordt: gelijck ons Plutarchus betuyght seggende: ^(a) dat het onder-vonden is in de Mirkens dat zy hunne af-gestorven mirkens begraeven ende andere die van hun gevolgh niet en zijn daer toe te lijck nooden en naer de begraeffenis jun bedancken comen eer zy van een scheyden. Het is dan loffelijck met een Kerckelijcke sonder al te groote pompe, eerlijck begraeven te worden, en dat men meer in sijn doodt-bedde besorght magh wesen als voor een prachtigh uyt-vaert voor het lichaem, dat de ziel moght zaeligh zijn: Volghende daer in de daedt van Diogenes, die ghevraeght zijnde: wie hem begraeven sal daer hy noch knecht noch meysens hadde? seyde daer voor niet besorght te zijn, vermidts daer licht jemandt sal wesen, om vanden stanck ont-slaegen te zijn, die dat doen sal.

(a) de Industria Animalium.