Zedighe sinne-belden ghetrocken uyt den on-gheschreven boeck van den aerdt der schepselen

[p. 281]

92. Sinne-beldt.

Die in het jaegen van een' haes,
Beschaedight sich, is hy niet dwaes?

NOyt sach ick dwaeser daet, als naer den haes te jaegen,
Die om soo kleyn gewin soo groote schaede draegen:

Den haes die vluchten wilt, springht over hegh en haegh

En door den jaeger wordt vervolght, om het behaegh,

Dat hy nemt in de jaeght: en wordt den haes gevangen?
En dat hy heeft verscheurt sijn kleedt van meer belangen

Als hondert haesen zijn? dat acht hy niet met al,

Die dese ijdel jaght daer om niet laeten sal

't Is hem genoch dat hy de glori' heeft van jaegen,
En 't on-gemack met schae, wilt hy gewillich draegen,

Als hy maer vanght den lof van meester inde jacht:

En daer om inde jacht van Iaegers wordt geacht.

[p. 282]

 

Dat wilt ons Sinne-beldt tot zede-leer voor-stellen,

 

Dat een ijdel saeck soo dier ons niet mach gellen,

 

Om 't lichaem en de ziel te scheuren op een jacht,

 

Van ijdel glori, die niet weerdich is geacht:

 

Ghelijck een Pharizé, die door een maeger vasten,

 

Oock sijn gesontheydt wilt met bidden over-lasten:

 

Op dat hy soo vereert van al het volck sou zijn

 

Voor heylich, al is 't schijn, behaelt niet sonder pijn.

 

ô Dwaes! die 't lichaem self doet ijdelijck bederven,

 

En op schijn-heylicheydt de ziel oock t' saem doet sterven:

 

Is d'ijdel glori' u soo kostelijcken schadt,

 

Dat gy daer voor tot loon maer enckel windt en vat?

Breeder uyt-legginghe.

VOor seker, het was wel een groote dwaesheydt, sulcken swaerigheydt te onder-staen, dat jemant sich door vasten, langh bidden, en waecken sich sal uyt-mergelen en dat om geen ander eynde, als om eenen wint oft vliegen te vanghen van ijdel glorie, ut videantur ab hominibus; om vande menschen gesien te zijn ende voor heylich ghepresen te worden: een dier jacht om een haeske van kleynder weerde te vanghen, door bossen heggehen en haeghen den heelen dagh te loopen, sijn kleederen te verscheuren, sich selven te quetsen, ende meer-maels door het vasten niet sekerder vanghende dan grooten honger, ende alsoo aen lichaem ende ziel sich te beschaedighen. On-sprekelijcke sotheydt! daer en on-brekender geen, die noyt haes op de taefel krijghen, die tot dien eynde knechten en honden moeten onder-houden ende luege bracken met broodt moeten op-voeden, daer-men veel armen mede sou connen

[p. 283]

spijsen: is dan wel een haesken, ick segh de ijdele glorie, soo veel weerdt, om daer voor sijn goedt, sijn gesontheydt, ja dat meer is, sijn lichaem ende ziele te bederven: Qui de bonis &c. die voor het goedt dat hy doet, versoeckt den loff der menschen die stelt te koop een saeck van hoogher weerde voor eenen slechten prijs, seght den H. Gregorius, en dat voor den tijdt: Wilden zy eer en glorie becomen van Godt en allen de menschen? dat zy wat gedults nemen, en den tijdt van vergelding af-wachten, zy souden glorieus worden voor een eeuwigheydt: maer zy slechten de kinderen die de vruchten af-trecken eer zy rijp zijn oft als het spreeck-woordt heeft: Sy éten hun kóreken groen, het welck, soo zy lieten rijpen, souden daer van hunnen voor-raedt konnen op doen voor den heelen Winter. Ende wat is de ijdel-glorie anders? dan gelijck Alexandrinus seght: Eenen geschilderden droom. En wie sal willen geloof geven aen de schilderij van sijnen droom? die soo bedrieghelijck en licht verdwenen is, den loff der menschen, die niet meerder en is als ghelijck den H. Augustinus leert;^(a) met mensche tongen brekelijcke blijdschappen te bouwen. Het is dan een dwaesheydt de glorie te soecken by menschen, die niemandt die waer is gevonden heeft, en diese soeckt, met soecken noch eer zy ghevonden is, al reeds vervlogen is.

(a) Aug. Epist. 16.