Zedighe sinne-belden ghetrocken uyt den on-gheschreven boeck van den aerdt der schepselen
(1694)–Joannes à Castro–
Auteursrechtvrij
[pagina 278]
| |
91. Sinne-beldt. Den Boer sal licht bedrogen zijn,
Die 't valsch juweel acht om den schijn.
DOen eenen plompen Boer eens hadde wel-gevaeren,
Op eenen mert-dach in 't vercoopen van sijn waeren,
En had wel gelt gemaeckt: en als in sijn geluck
Geboren, vondt daer toe, soo 't scheen, een kost'lijck stuck,
Een diamante boot, die in het slijck gevallen,
Al daer gevonden wierdt, door 't licht van't glansch brallen
Van haer gesteent': dit soo den boer besach,
Bracht haestich het juweel met vreuchden aen den dach,
En keerde soo naer huys verblijdt in volle vreuchden,
En riep terstondt sijn Vrouw', die hy oock seer verheuchde,
En seyde, lieve Vrouw, gy zijt nu rijck geheel,
Al had gy anders niet, als dit soo rijck juweel,
| |
[pagina 279]
| |
Dat ick gevonden heb, en wil het gaen verkoopen,
En tot den Iuwelier, soo haestich henen loopen,
En vraegen tot wat prijs, dit stuck wel gellen mach?
Den juwelier als hy d'on-nooselheydt aen-sach
Van desen slechten boer, niet sonder lacchen, seyde:
Oft hy voor hondert pondt daer af wel wilde scheyde?
Het waer wel soo veel weert, dat het niet valsch en waer,
Maer 't is alleen bedroch, om 't sijn te boetsen naer.
Doen stont den boer en sagh, en liet den moet heel sincken.
Dit leert ons 't Sinne-beldt, dat men niet aen het blincken
Oft schijnen van de Waer, soo geen geloof en geeft
Den schijn bedriegen kan, aen 't wesen dat zy heeft.
| |
Achter-volgh op het selve.DEsen onnooselen Boer en keerde soo vreughdigh niet naer huys als hy ghekomen was, nu hy vernam dat hy bedroghen was door het valsch juweel dat van geene weerde was, ende soo noch niet rijck ghenoech was om den vléghel in het dack te steken: ten zijn dan al geen Kockx die lange messen draegen: noch gout dat blinckt, noch heylich dat heyligh schijnt, noch oock juweelen diemen daer voor uyt-wendigh draeght. 't Gheviel dan, datter jemandt op een schoon en waerachtigh juweel verlieft waer: ende den juwelier ghevraeght, wat het gelden moest: het welck hy weerdeerde op hondert pondt: ende den kooper soude antwoorden, vriendt ick laet u het juweel, maer ick ben verlieft op den glans alleen van het selven, die ick alleen wil koopen, wat sal ick u voor dien alleen gheven? Soude hy hem niet met recht uyt-maecken en als eenen geck wegh jaeghen, die den toe-val wilde koopen sonder de substantie, die sonder mirakel noyt | |
[pagina 280]
| |
konnen ghescheyden zijn? Soo doet den Hypocryt oft schijn-heylighen, die sich genoeght met den schijn van heyligheydt die hem niet heylich kan maecken maer hem en andere bedrieght. Iemandt, die wijs is, kan noch wel sich voor een sot gelaeten, maer eenen die sot en dul is en kan sich niet voor eenen wijsen uyt-geven. David spelde eens den uyt-sinnigen geck voor den Koningh Achis, die daer om-ghestoort seyde: Ga naar voetnoot(a) hebt gy-lieden eenen dwaesen mensch ghesien? waerom dien tot my ghebrocht, on-breken ons uyt-sinnighe? op dat desen sijn furie sou spelen in mijn tegenwoordigheydt? Dit kan eenen uyt-sinnighen, die dat maeckt. Maer dat eenen sot oft nar in alles sou konden den wijsen spelen, dat waer on-moghelijck. Die waerachtigh sot is, sal wel licht het sotken in de mouw' konnen houden, maer ten sal daer niet langh konnen besloten blijven oft het salder haest uyt-springen: den wolf kan sich in een schaeps-vel voor het schaep wel uyt-gheven, maer hy en kan sijn pooten en ooren niet bedecken: soo kan men eenen boer met eenen kladbeke voor eenen diament bedrieghen maer niet eenen juwelier, die in de kennisse van ghesteente wel hervaeren is; en in geval dat het soo waer, dat eenen hypocryt door sijn schijn-heyligheydt uyt-wendigh de menschen kan bedriegen, maer ten is niet licht manck te gaen voor den wel-sienden. ick segh, voor Godt, die het binnenste van ons hert door-siet ende den grondt van ons gepeysen kent. |
|