Zedighe sinne-belden ghetrocken uyt den on-gheschreven boeck van den aerdt der schepselen

[p. 275]

90. Sinne-beldt.

Den Blixem kan een sweert soo slaen,
Dat 'tsweert smilt, en de scheed' blijft staen.

DE vinnicheyt van 'tvier met al haer krachtich wercken
Is in den Blixem 't meest' met wonder aen te mercken.

Wie sou gelooven, dat dit schietend'-slinger-vier,

Met een verhólen kracht, can vatten een rappier

Van 't vinnich stael gesmeedt, in eene scheed' gesteken
En daer in smilten doet, oock sonder die te bréken?

Soo dat een' Krijghs-man, die bereydt tot vechten stondt,

Den deghen trecken sou, niet in sijn vuyst en vondt

Als het gevest alleen, de lemmer was vervloghen,
En vondt sich, tot sijn leedt, soo waepen-loos bedroghen;

Als hem den vyandt dus te moedigher aen-viel,

En van hem d'over-handt schier sonder moeyt' behiel.

[p. 276]

 

Dit is 't bedroch, dat ons staet daeg'lijckx aen te schouwen,

 

Dat hier dit Sinne-beldt ons wilt voor d'oogen houwen;

 

Daer soo veel lemmers sijn met scheeden over-deckt,

 

Die gy door 't blixems-vier niet meer heel uyt en treckt:

 

't Sijn zielen die gy noch in 't lichaem meynt te woonen,

 

Die inde scheede sich van 't lichaem wel verthoonen:

 

Maer zijn door 't helsche vier van binnen soo ont-zielt,

 

Gelijck door blixem 't stael wordt in de scheed' vernielt.

 

Al schijnt het lichaem wel geheel noch in sijn wesen,

 

En gaet en staet en roert in 't leven als voor desen:

 

Soo voert gy oock den naem van leven inden schijn,

 

VVeet dat ghy levende, oock soo gedoodt kont zijn.

Voort-gangh op het selve.

DE heylighe menschen en zijn niet meer besorght als voor hun inwendighe heylicheyt ende wel gesteltenisse van hunne zielen, om die wel te voeden met de levendich-maeckende spijse van Godts gratie, die den duyvel met alle neerstigheyt soeckt te on-trecken, om die van gebreck te doen sterven, oft door sijn blixem-vier van boosheydt te verslinden: soo dat hy selver den blixem is, ghelijck ons Lucas seght: ^(a) Vidi Sathanam ficat fulgur &c. Ick heb Sathanam van den Hemel gesien vallende als den blixem. Den aerdt van den blixem is dat hy een sweert kan doen smilten inde scheede, blijvende de scheede in haer gheheel, oft het gelt inde borse doen smilten al ist dat zy on-beschaedight blijft: alsoo kan oock den duyvel als eenen blixem met sijn sonde-vier de ziel vernielen al is dat het lichaem levendigh en on-gheschent schijnt te leven, ghelijck den Apostel schreef aen Timot. ^(b) Dat een Weduwe die in

(a) Luc. 10.

(b) 1. Timot. 5.

[p. 277]

weelde is, levende doodt is. Den mensch die bestaet uyt twee deelen te wéten de ziel en het lichaem die hy met sorge wel moet bewaeren; maer den rechtveerdigen is meer besorgt voor de ziel als voor het lichaem, weynig achtende dat het lichaem wat versmalt wordt door oeffeninge van boet-veerdigheyt om haer weelde te dempen, als maer de ziel vet worden magh in de over-vloedigheydt van Godts gratie, die haer levend'-maeckende spijse is: soo leert ons den Apostel: ^(a) Qui autem sunt Christi &c. Wie Christo toe-behooren, hebben hun vleesch gecruyst met de gebreken en quaede lusten ^(b) soo dat al de glorie van de dochter des Koninghs van binnen gelegen is, daer de dochters des duyvels niet en sorghen noch voor het wel zijn, noch voor het schoon ciercel des ziels van binnen, die hun genoegen alleen met het lichaem wel te koesten ende van buyten sinnelijck te cieren, gelijck David seght ^(c) Hunne Dochters wel op-geschickt, geciert inde ronde naer de gelijckenisse van den Tempel. O! droefheydt die met bloedige traenen niet genoch kan beweent worden, dat onder een verciert lichaem, oock daer u ziel van binnen in doodt is, al hebt gy den naem dat ghy leeft, maer zijt levende doodt: want ghelijck het lichaem sterft, soo s'aen den levensgeest met den uyt-gangh des ziels vertreckt: soo wordt oock de ziel ont-gheest, soo zy van Godts gratie af-scheydt ende vervlieght: dat Godt aen de ziel is, dat is de ziel aen 't lichaem.

(a) Gal. 5.

(b) Psalm. 44.

(c) (c)Psalm. 143.