Zedighe sinne-belden ghetrocken uyt den on-gheschreven boeck van den aerdt der schepselen

[p. 139]

47. Sinne-beldt.

Als 't huys van uwen nae-buer brandt,
Dan doet gy 't meest' den weder-standt.

ICk die door brant-storm lest was uyt mijn bed gesprongen
Om te vernemen, waer het brande seer gedwongen:

'tWelck ick licht wirdt gewaer, als ick 'tvier op sagh gaen

En mijn gebuermans huys in volle vlam sagh staen:

Ick dan ten huysen uyt, om by-standt te bekomen,
Eer dat den fellen brandt meer kracht hadt aen-genomen:

Want ick het naeste was, gelégen onder-windt,

En't vier door heete locht, licht aen-vat al wat 't vindt.

Sa mannen staet my by, brenght waeter en wilt gieten,
En doet de spuyten met geweldt hun waeter schieten

Al datmen niet en kan aen-raecken met de handt:

Ach! helpt my uyt 't gevaer van mijnen besten pandt,

[p. 140]

 

't WElck my bederven sal, soo Godt ons niet wildt spaeren

 

In 't voordt-gaen van het vier, en ons daer van bewaeren,

 

O Mensch! een ander vier wordt door dit Beldt verstaen,

 

Waer toe meer sorgh en ernst tot blussen moet gedaen.

 

Wy zijnde huysen self, gemaeckt van leeme-wanden,

 

En neven-een ghestelt, bequaem om licht te branden.

 

Wy sien, dat onder ons een huysken hier en daer

 

In brandt is: dat ons stelt in't uytterste gevaer;

 

De locht heet door het vier, met voncken over-vallen,

 

Den windt verbreydt de vlam; en niemandt van ons allen

 

Peyst op sijn leemen huys, dat licht in brandt kan gaen;

 

Om 't vier met alle macht en hulp te weder-staen.

Vermeerderingh op hetselve.

SEer wel seyde sekeren Poët, Tunc tua res agitur, paries dum proximus ardet, dat is gheseydt.

VVordt ghy 't vier naest u deur ghewaer:

Dan loopt u saeck in groot ghevaer.

Soo dat het wonder is, dat men soo sterck inden weer moet zijn, om den brandt van sijn gebuer-mans huys te blussen, als om syn eygen: want het vier van sulck eenen aerdt is, dat het sich soo langh sal verbreyden als het brandt-houdt kan aen-randen. Doch uyt den aerdt van het lichaemelijck vier, wilt ons dit Sinne-beldt aen-wijsen een vier ghevaerelijcker, dat sich vinnigher en meerder kan verbreyden, wordt het niet teghen ghestaen en tijdelijck gheblust, te weten het quaedt vier van boosheydt van onsen even-naesten, daer wy als ghebueren aen-gheheght zijn ende mede verkeeren. Wat slaept ghy dan ô mensch als ghy het leemen-huys van uwen naesten in 't vier van boosheyt

[p. 141]

siet branden, doet ghy geen ghewelt om het selve te blussen met het waeter van berispinghe? ghedooght ghy dat het vier sich sal verspreyden soo naer in u geselschap? meynt ghy dat u huysken brandt-vry is, ende niet ghebouwt vande selve stof? dat waer soo veel moghelijck als dat het bequaem brand-hout, op het vier ghestockt, niet branden sal: alsoo en kan eenen mensch onder het quaedt gheselschap niet vry van boosheydt vol-herden: 't is al te vaste Sententie van David: ^(a) Met den verkeerden, wordt ghy verkeerdt. Seght ghy dat ghy sijn quaedt vier niet en kont dempen; verlaet hem dan: want dat voor-deel hebben de bezielde leeme huysen, dat zy verroerelijck zijn ende niet grondt-vast en zijn als de ghemetselde, die moeten blijven staen in het ghevaer vanden brandt. Wilt ghy dan deughdelijck zijn en blijven? schouwt het gheselschap der boosen, daer en is niet dat soo seer beschaedight, als den eenen mensch aen den anderen: het vier en sal soo licht niet aen-vatten het droogh brandt-hout, als de boosheydt de ghemoederen der menschen: want het is soo vande natuer ghestelt, dat soo dick-maels den goeden sich met den quaeden vervoeght, dat uyt den goeden den quaeden niet sal verbetert worden, maer wel in teghen-deel: want het quaedt cruypt voort als den kancker.

(a) Psalm. 17.