Zedighe sinne-belden ghetrocken uyt den on-gheschreven boeck van den aerdt der schepselen

[p. 103]

35. Sinne-beldt.

Een Moeder wieght haer Kindt in rust
Want 't roeren weckt den slaepens-lust.

DE vroedige Natuer, hout saecken veel verhólen,
Die zy meer aen'tgebruyck, als kennis heeft bevólen.

Vraeght eens een moeder af; als't kint niet swijgen wilt,

Hoe dat het inde wiegh met wieghen wordt ghestilt?

Daer wel in teghen-deel dat wagg'len schijnt t'on-stellen,
En 't Kindt meer schreeuwen sal door 'ton-gerustich quellen?

Zy segghen sal: hoe 't komt; de reen en weet ick niet,

Maer dat het soo ghebeurt, men voor sijn ooghen siet:

En dat is my genoech, en voorts moet ick niet wéten,
Als dat ick ben gerust als 't wight heeft uyt-ghecréten:

Want die kort is van stof, en voedt een suyg'linck op,

Die leert geduldich zijn, oft werrich zijn van kop,

[p. 104]

 

Soo men geen wiegh en vondt om't kindt in slaep te wiegen.

 

Dat wicht dan raeckt tot rust door't schudden, kan niet liegen;

 

Om dat de dompen van de maegh naer 't hooft op-slaen

 

Al waer de herssenen van 't kindt, die ijdel staen

 

Door't schreeuwen en gekrijt, het hooft wat doen beswaeren

 

En d'ooghskens vallen toe, om met de slaep te paeren.

 

Dit is dat de Natuer, uyt haeren aerdt ons leert,

 

Maer die verstandt heeft, licht dit tot de zeden keert.

 

Godt wieght ons maer tot rust, als hy ons laet beroeren,

 

En niet tot on-ghedult door quellingh laet vervoeren:

 

Is't dat ons hersenen, als dan niet ijdel zijn;

 

Soo is ons d'onrust rust, oock sonder quael en pijn.

Voort-gangh op het selve.

DEn aerdt der kinderen geeft ons hier een zedighe lesse, die de bedaeghde mannen tot hun voor-deel wel moghen ont-houden, die al zijn zy grijs gebaert sich somtijdts ergher thoonen als self de besnotte wichters die crijten en sich on-stellen en dickmaels niet en wéten, waerom, oft wel om een beusel-mert die zy begéren en terstont niet en krijghen naer hunnen sin. Waer door de Moeder het hooft ghebroken wordt, ende het kint niet stillen kan als met de wiegh. Laet ons dan vande gebaerde kinderen spreken diemen soo ont-rust siet in hunne sinnelijcke begeerten, nu woelen zy en sorgen, nu crijten zy en begéren, en tieren tot vechtens toe om te bekomen dat zy sinnelijck soecken: soo dat het noodigh is, soude Godt sijne rust genieten (by manier van seggen) dat hy die inde wiegh slaet ende met het schocken hun slaep wieght, en alsoo hun doen vergheten hunne ijdele begheerten die hun soo on-gerust maeckten. Daer en is inde wereldt geen eynde vande begeerlijckheyt, en daer zy de over-

[p. 105]

handt heeft daer en kan gheen ruste wesen: Wat is 't dan dat de wereldt soo doet woelen? als de begeerlijckheydt daer zy schier vol van is en anders niet en heeft gelijck Joannes seght: ^(a) Al dat in de werelt is, oft het is begeerlijckheydt des vleesch oft begeerlijckheydt der ooghen, oft hooveerdigheydt des levens; waer door alle den on-schick ende on-rust voort-komt: soo dat het ghenoch waer, dat de menschen malkanderen moeyelijck vielen, maer het is te veel Godt selver te ont-rusten; en daer in thoonen wy ons kinderen te zijn, dat alwaer ons begeerte d'oogh op-slaet, van ons terstont betracht wordt als jet van weerde, en niet en is als kinder-beuselingh, een belleken, een fluytje, een claeterken &c. met een woordt een groote ijdelheydt. Siet waer toe ghestiert worden alle onse sorghen, aerbeyt ende ghevaeren om te bekomen jet dat in dit leven hoogh ende verheven schijnt, in eenen oogen-blick verdwijnt, jae niet en is. En daerom wordt het groot geacht, om dat het naer dit leven voor eeuwigh eenen grooten niet is. Hier thoont Godt dat hy ons als eene Moeder haer kindt, bemindt, als wy hem soo lastigh vallen alleen om speel-popperije, als wy daer door souden vergéten ons Vaderlijck erf-deel dat hy ons als dan met sieckte, quellingen ende verlies soo wieght, dat daer door de dompen vande goddelijcke gratien moghen op-slaen naer ons ijdel herssenen met verstandt, die ons licht sullen doen rusten inde begeerte van al de wereldtsche ijdelheydt, ende soo inden slaep trecken: die als wy sullen ont-waecken ende heel wacker worden, als dan wijsselijck verstaen sullen, dat alles dat why inde wereldt groot-achtende waeren, daer wy om soo on-stelt en on-gerust met schreeuwen en tieren waeren, claerlijck dan sullen sien, dat het maer ijdelheden was.

(a) 1. Io. 2.