Zedighe sinne-belden ghetrocken uyt den on-gheschreven boeck van den aerdt der schepselen

[p. 13]

V. Sinne-beldt.

De graenen die de Kloeck-hin vindt
Sijn voor haer Kixkens, die sy mindt.

EEn saeck hoe slecht sy is, verworpen en verlègen,
Kan wel uyt haeren aerdt, ons bot verstant bewègen

Tot d' alerderhooghste leer, die ons tot zaligheydt,

(soo wy die volgen naer) het sekerste geleydt.

Niemandt kan zaeligh zijn, oft hy moet Godt beminnen,
Noch sonder liefde, kan van God, den zégen winnen,

Noyt waere liefde wordt gegront op eygen baet;

Maer die op gunstigheydt tot den beminden staet.

Waer toe dit Sinne-beldt een seker proef kan geven,
Als wy aen-mercken, hoe een Klock-hin wordt gedreven

Tot haere Kixkens, door de liefde die haer doet

On-trecken sich haer aes, en hun daer mède voedt:

[p. 14]

 

Soo can een vruchtbaer die ons leeren sonder sprèken,

 

En thoonen uyt den aerdt; hoe verr' wy af-gewèken

 

Van waere liefde sijn, daer van de menschen al,

 

Seer quaelijck jemandt is, die Godt puer minnen sal,

 

En niet op eygen baet in sijnen dienst sal lèven:

 

Daer Godt uyt enckel liefd' sich willich heeft begèven

 

Geheel tot onsen dienst, en sich geleken heeft

 

Aen eene Klock-hin, die haer Kixkens voedtsel geeft,

 

En onder 't pluymen-dack beschermt van haere vlogels,

 

Om daer bevrijdt te sijn, voor 't rooven van clamp-vogels.

 

Leert dan de suyver liefd', die in 't gedierte woont,

 

En u, van Christus self, tot wéer-liefd' wordt bethoont.

Voort-gangh op het selve.

BEthoont hebbende hoe de in-gheborentheydt der on-redelijckcke Schepsels door 't gewicht van hunne natuer (met een meerder ghewelt niet wéer-houden) waer hunnen rust-plaets gedwongen worden: alleen den mensch die redelijck is daer teghen-staet; soo hy niet met beloften van grooten loon daer toe ghelockt ende getrocken wordt. 't Is al te schandich dat den mensch door de beesten self stommelinghs moet vermaent worden tot een suyver liefde, en die te sien in sijnen Heer en Godt, die ons soo puer bemindt, dat hy daerom den eer-tytel voert vande liefde selver in haere wesentheyt. naer het getuygen van Joannes: ^(b) Godt is de liefde, en waer dit niet genoegh om de liefde te beminnen? Wat kander meerder sijn? Waer 't datter anders niet geleert en wierdt door den H. Geest inde gheheele H. Schriftuer, als dat Godt de liefde is? het sou ghenoechsaem

(b) (a)Ioan. 4. cap.

[p. 15]

wesen om tot alle wetenschappen te komen; den H. Bonaventuraen wilde geen ander Biblioteek gebruyken. Sy leert met een kort Sermoon maer weyt-loopigh in het verstandt: dese leeringh is haest geseyt, maer wilt ghyse tellen? Sy is maer een: weeght ghy haer weerde? Sy is on-weerderelijck, want sy weeght teghen Godt op, die met de liefde een is, en selver de liefde is, de eenige rust-plaets van den mensch, ^(a) en die in de liefde blijft, die blijft in Godt en Godt in hem. Wat wéer-houdt ons dan van sulcken liefde, daer Godt selver uyt sijnen aerdt van liefde, niet wéer-houden is geweest van ons te beminnen sonder eenigh op-sicht van vergeldinge, en ons soo te beminnen, dat hy oock sijnen eenighen Soon ons tot eene slach-offerande voor onse sonden gegeven heeft; soo dat geene Moeder haere kinderen soo lief heeft konnen hebben; het welck hy sich beklaegde onder de figuer van eene Klock-hinne: segghende tot sijn volck: ^(b) Ierusalem, Ierusalem, hoe dickmaels heb ik u Kinderen willen vergaederen gelijck eene hinne vergaerdert haere Kieckenen onder haere vloghens, en ghy en hebt niet ghewildt. En sullen wy dan soo af-keerigh zijn van Godts weder-liefde, dat wy door gebodt moeten daer toe ghenoodt-saeckt wesen? Waer 't dat Godt my sijne liefde wilde verbieden: dat waer on-verdraegelijcker als self de helle, die wy met réde moeten schroomen, want boven de pijnen des viers, sal de verdoemde, 't meeste pijnigen, dat sy door wan-hôpe Godt sullen haeten, en sich verscheuren van spijt, siende dat sy soo licht den Hemel konden door liefde bekomen.

(a) Ioan. supra.

(b) Matth. 23.