De on-ghemaskerde liefde des hemels
(1686)–Joannes à Castro–
Auteursrechtvrij
[pagina 205]
| |
Op-schrift.Met branden gaet een keers te niet.
Sulx aen een Minnaer oock gheschiet.
Schriftuer. { Semet ipsum exinanivit, Formam servi accipiens. | |
[pagina 206]
| |
14. Beweegh-redene.Datmen Godt moet minnen, om dat hy sijnen Soon ons ghegeven heeft tot me-ghesel, door sijne mensch-wordinghe. DOen Amnon Davids Soon, door blinde liefd' vervallen,
VVou met sijn Suster self, in geylen lust eens mallen,
En geenen middel sagh te komen tot 't geniet,
Van sijnen vuylen wensch; bestierf schier door 't verdriet,Ga naar voetnoot+
En als de sneeuw verdwijnt door 't heet sich Sonne-schijnen:
Soo scheen hy door dit vier van liefde te verdwijnen.
VVaerom dat Ionadab, hem siende soo ont-stelt;
Hem seyde: seght my Prins, zijt vry, seght wat u quelt?
VVat hebt ghy Koninghs Soon, dat u de kaecken smallen,
Het aen-sicht, soo verbleeckt, de oogen in-doet vallen,
En soo vermaegert wordt, en in u self vergaet?
VVat let u, Geeft my rêen, van soo een terigh quaedt?
ô Vrindt hebt ghy verstandt? moet ghy my sulx af-vraegen?
En kent ghy niet mijn quael, on-lijd'lijck te verdraegen?
En siet ghy niet mijn hert gestockt door 't minne-vier,
En on-geblust, hier wordt, als een slach-offer-dier,
Geslaegen op d' Altaer, van on-geduldigh minnen:
Soo dat ick moet vergaen: om dat ick heb mijn sinnen,
Geheght op 't schoon gelaet van Thamar, die mijn hert,
Soo seer onsteken heeft; dat het vernietight werdt?
En vraeght my dan niet meer: wat my komt te on-breken,
Ick min, en 't is genoch, om in dêes quael te steken.
Dit vier genochsaem is, tot 't pijnelijck verniel,
Van mijne crachten al, en 't scheyden van mijn Ziel.
Doch waer toe dit verhael van vleeschlijcke lusten,
Die op de geyle min, alleen van Venus rusten:
| |
[pagina 207]
| |
Die niet en brengen voorts, als quellingh inden geest,
En die een red' lijck mensch, her-vormen in een beest?
Dan soo 't lichaemelijck, wel kan een op-sicht geven,
Aen 't gen' dat geest'lijck is: soo heb ick dit beschreven:
Op dat wy souden sien, en kennen liefdens cracht;
Die, als sy Godd'lijck was, Godt self ten onder-bracht.
Siet hier een hemels Prins', den Soon van Godt den Vaeder,
Self Godt, en vanden Al den Schepper en bewaerder:
Hoe kan hy meerder zijn in weerdigheydt van staet;
Als dat hy is een' Prins, die 't al te boven-gaet?
Nu siet den selven eens vernietight in sijn wesen,
Kranck, machte-loos, tot ons ter aerde af-geresen
Bekleet met eenen sack van onse sterflijckheydt,
Die hier in eenen stal verselt met beesten leyt.
En vraeght hem; seght my Prins; hoe light ghy hier verlegen,
Vermaegert, uyt-geteert? wat macht kan u bewegen
Tot de verworpentheydt, van menschelijcken staet,
Die vol elende is, en op-gehoopt van smaedt?
Zijt ghy een hemels Prins? waerom wilt ghy vertijden,
Vw' eer en weerdicheydt, en daer toe laster lijden,
Daer ghy den hooghsten zijt en niet met Godt verschilt,
Vernedert u tot knecht, en knechten dienen wilt.
Wel seght hy: siet ghy niet, wat my heeft nêer-geslaegen?
Kent ghy mijn quael dan niet, dat ghy my sulx komt vraegen?
Siet ghy niet dat ick brand', in liefdens vinnigh vier,
Dat my aen 't hert gestoockt, en my verslindt al-hier,
Vernielt mijn weerdigheyt, mijn macht werpt onder voeten,
Mijn schoonheydt af-geteert, doet my ter aerde vroeten;
Als eenen naeckten worm? de liefde heeft die cracht,
Alleen om dat ick min: geen ander antwoordt wacht:
Als dat ick minnaer ben: soo ghy in meer gevallen,
My hong'righ, crach-teloos, oft kranck, oft boven allen,
Met laster en met smaedt, my over laeden siet:
Weet dat het om de liefd' van Thamar, my geschiedet.
| |
[pagina 208]
| |
't Is Thamar mijn vrindin, mijn suster, mijn verkoren,
Mijn alder liefste Bruydt; waerom ick hier geboren,
Ligh op het hoy en stroy, in een' verworpen stal,
Met kommer en gebreck die Heerscher ben van al.
't Is Thamar, 't is u Ziel ô mensch! die met de banden,
Van liefde weder bouwt de macht van mijne handen,
De liefde heeft my hier in doecxkens vast gehecht,
De liefde tegen Godt, hier met verwinningh vecht:
De liefd' van meer gewelt houwt Godt hier self gevangen,
En doet hem door gebreck, tot onder-standt verlangen,
En bidden met geween ô Liefdens groot gewelt!
Die den al-moghenden hier macht'loos heeft gestelt.
Laet nu den ouderdom den zegen-prael uyt-blaesen,
Van liefdens wonder macht: houwt op't zijn vise-vaesen,
Al wat de Faem daer van, roem-ruchtigh heeft verhaelt,
Wat dient daer, naer het feyt van Hercules getaelt?
Die door de liefdens cracht vervallen op de vrouwen,
Wordt selver soo vervrouwt, dat hy sich gaet ont-houwen,
Met sijn Omphalis, self gekleedt in vrouw-gewaet,
Werpt af sijn leeuw-huydt, en sijne knos verlaet,
Laet sincken sijnen moedt, en tot veel meerder schanden,
Nemt als een ander wijf, den spin-rock by de handen.
Swijght sulcken beusel-mert, en wat daer meer geschiet,
Oft meer geschieden sal; ten is soo wonder niet,
Als dat d'al-mogentheydt, aen liefdens macht moet wijcken,
En machte-loos het zeyl moet, voor een ander srijcken,
Dit was den minne-vondt, die verr' te boven gaet,
Al't menschelijck verstandt; die Godt alleen verstaet,
Die self de liefde is: om tot ons doen te komen,
Sijn eeuwigh VVvoort, het welck heeft menscheyt aen-genomen.
Op dat hy mensch, gelijck aen menschen soude zijn,
En met hun handelen in waerheydt, niet in schijn;
Maer als een ander mensch, aen-sienelijck van wesen,
En door sijn soet gelaet in schoonheydt uyt-gelesen:
| |
[pagina 209]
| |
En dit wel alder-meest, om ons in onsen noodt,
Met sijn vergoten bloedt, te lossen vande doodt.
Maer 't was oock liefde-werck, om dat hy door't verkeeren,
Met menschen als een mensch, de menschen soude leeren:
Dat hy gekomen was uyt liefde in dit dal,
In kennelijck gelaet; om soo in dit geval,
Noch meer te zijn bekent, wanneer het soude blijcken:
Dat hy in menschen aerdt, aen menschen sou gelijcken,
Hy had sijn wesen wel in onse Ziel gedruckt,
Waer in de weder-liefd' niet wel en was geluckt,
Eer't on-geschaepen Woort ons vleesch had aen-genomen:
En daer in kleyn ghenoegh van menschen had bekomen:
Die sinnelijck niet licht bevatten, hoe den geest,
Moet wercken door 't verstandt on-eygen aen een beest,
Die niet betrachten kan, dan dat sy met de sinnen,
Alleen bevroeden magh, en sienelijck beminnen.
Doch even soo den mensch meer naer't gevoelen gaet;
Om dat, verborgen mèer, den geest, als 't lichaem staet:
Soo heeft Godt hem gelijck aen 't lichaem willen wesen,
En zijn, sijn' me-gesel dat hy niet was voor desen,
En soo aen hem gelijck, en kennelijck voor-geset,
Hy meer bemindt sou zijn, als inde oude Wet.
Vermidts de liefde niet wel kan te saemen binden.
Dat sy ghescheyden hier sal onder een bevinden:
Daer was groot onder-scheyt, hier voor-tijts tusschen Godt
En den verworpen mensch: Godt wijs was, en hy bot:
Godt suyver geest, hy aerdts: Godt eeuwigh, hy van duren
On-staedigh, die Godt kan van stondt tot stondt vervuren:
Godt is on-sterffelijck, en hy al levend' sterft:
Godt rijck is, en hy arm, die meerder niet be-erft,
Dan dat Godts mildicheydt hem toe-staet om te leven:
En boven allen dat; Godt heeft hem willen geven,
Vyt on-gemete liefd', sijn alder-liefste kindt,
En daer voor niet en eyscht, als dat hy weder-bemindt.
| |
[pagina 210]
| |
ô Liefde on-gehoort en niet om uyt-te spreken!
Ghy, zijnde die ghy zijt, nemt aen al de ghebreken,
Van onsen broosen aerdt, door u behaegh'lijck Kindt,
En van den mensch niet vraeght, dan dat hy u bemindt.
ô! Groote minne-konst, dat Godt nemt sijn behaegen,
Om als een ander mensch, elenden te verdraegen,
En wort soo, met ons, mensch, en een goet-hertigh Kint,
En eyscht geen and'ren loon, als datmen hem bemindt.
ô Wonder liefdens-plicht! dat Godt nemt zijn genoegen,
Om sich in's Moeder schoot met rust en lust te voegen.
En aen haer soete borst, te suygen als een Kindt,
En wilt van ons niet meer, als datmen hem benindt.
ô Liefd, segh ick noch eens! wie heeft hier niet van wonder,
Dat ghy de Godtheydt self, soo moedigh brenght ten onder,
Dat hy geboren wordt, gelijck een spraek'loos Kindt?
VVie isser soo versteent, dat hy u niet bemindt?
VVel aen dan, ick u min. en ick sal u betrachten,
Ter weyl ghy minn'lijck zijt; om u niet af te wachten
Gewaepent met den schrick van u verbolgentheydt,
Oft met gerechte straf den boosen toe-bereydt,
'k En vind hier inden stal het minst' niet om te schouwen,
Noch geen om standigheydt, die my kan weder houwen
Den toe-gangh tot dit Kindt, den stal heel open leyt,
Het Kindt gebonden is, en van elende schreyt.
'k En sien hier niet als hoy en stroy en Cribb' en beesten,
D'om-staenders zijn verselt met al de hemels geesten,
Hier vind' ick Ioseph en Maria Moeder maeght,
Met eene Herders-rey, die haere gift op-draeght,
Aen't nieu geboren kindt, met vreught en soete sangen:
ô Mensch! waerom getoeft? waerom niet met verlangen,
Gespoedt naer dien stal, daer ghy niet vreesen meught?
Daer u de liefde, sal doen smilten inde vreught,
Als ghy Godt uws gelijck, aldaer sult mogen groeten,
Die selver, daer soo leght, om voor u schult te boeten?
| |
[pagina 211]
| |
En vreest niet voor een Kindt dat daer leyt spraecke-loos,
Draeght hem u liefde op: al waert ghy noch soo boos:
Ghy vint hem hier als mensch; maer uyt sijn wonder wercken,
Sult gy hem meêr dan mensch, maer t'saemen Godt aen-mercken.
Daer niet als honigh vloeydt, uyt sijnen lieven mondt,
De handen zegen rijck, met 't hert door liefd' gewondt.
Waer-om dan dwaesen mensch, en sult ghy niet beminnen,
Den minnelijcksten mensch der menschen, en soo winnen,
Oock sonder wisselingh van gelt u Saeligheydt,
Te koop, schier als om niet (gelijck. Ioannes seyt)
Wy hebben hem gesien (en loopt ghy noch verloren)Ga naar voetnoot+
Als 's Vaeders liefsten Soon, den eenigen geboren,
Vol van genaeden, en met waerheydt op-gevult:
Soo ghy hem niet en mindt? ghy selver hebt de schult,
| |
Aen-spraeck.GOedt-hertighe Theosima, ick en twijfel niet, oft de voorighe Beweegh-redene, sal u bewoghen hebben; was het niet om gheheel in 't vier te blaecken? 't was ghenochsaem, om verwermt, en het naeste toe-ghestelt te werden, om vier en vlam te vatten. Theosima. 't Is waer Vaeder; maer soo langh het hout noch groen is, soo vat het quaelijck vier: ick hadde wel ghewenscht, in het minne-vier te branden, konde ick maer mijn hert af-trecken van het begeerelijck vier, ick segghe, vande heb-sucht van het tijdelijck goedt, daermen het lichaem moet mede onder-houwen. Paedagogus, Teer kindt! als ghy zijt, soo ick hoor, noch weynigh in het geestelijck hervaeren, ende seer kleyn van geloof: heeft dan de waerheyt | |
[pagina 212]
| |
u niet ontslagen van 't over-tolligh sorgen als sy ons seyt: soeckt dan voor al het rijck Godts en sijne rechtverdigheydt, ende dese dinghen sullen u toe-gheworpen worden.Ga naar voetnoot+ Ont-last u dan van sorghen, ende siet uwen Saeligh-maecker, de selve behoeftigheydt oock aennemende met onse ghebreckelijcke natuer, heeft sijnen rijckdom gestelt in d'alder-hooghste armoedeGa naar voetnoot+: soo dat, daer de vogels des hemels hunne nesten hebben, ende de aerdtsche beesten hunne holen; den Sone des mensche, als hy soude geboren worden, in dese wereldt, niet en hadde, daer hy sijn hooft soude nêer-leggen, non crat ei locus in diversorio, hy en vondt nergens plaets inde herbergeGa naar voetnoot+: soo dat hy ghenoodtsaeckt was, de beesten hunnen stal ende cribbe te ont-leenen, soude hy hier ergens mogen schuylen. Lief kindt: stelt sulcken ydele sorge wat vande handt, die het hemels wilt betrachten, en wilt met u verstande wat dieper bevroeden, de over-groote wel-daedt aen ons gheschiet door de mensch-wordinghe Christi om daer door beter sijne liefde te bekomen. Soo, seyde den H. Chrisologus, wilde hy geboren zijn, die wilde bemindt zijnGa naar voetnoot+, te weten in eenen stal verworpen onder de beesten, en die als eenen maghtighen verheven Koningh, konde verschijnen, heeft liever gehadt te komen, als eenen knecht oytmoedigh ende minnelijck, verkiesende daer toe eenen verworpen stal: wat segh ick verworpen stal? neen neen, maer eerder eenen neer-ghebooghden hemel van allen kanten open om ons den toe-gangh niet te beletten tot de hemelsche vreughden: is het dan niet weerdigh dat wy ons woon-plaets verkiesen in den stal? soo wy minnaers zijn, 't is onsen hemel: want soo den hemel is eene | |
[pagina 213]
| |
plaetse daer de Enghelsche Chooraelen met soete stemmen lof-sangh singhen aen den alderhooghsten; waerom en sal desen stal,van gelijcken geenen hemel zijn, al-waer, inde ronde van het cribbeken eene groote schaere der Enghelen den loff-sangh singhen van glorie. Gloria in excelsis Dei &c. Glorie sy Godt inden alderhooghsten &c.Ga naar voetnoot+. Is het saecken dat den hemel de plaetse is van alle vreughden; waer om sal desen stal minder den hemel moghen gheseyt worden, al waer, Maria de Moeder, Ioseph ende de Herders sich verheugen inde blijschap hun aen-gedient vanden Enghel: siet ick verkondighe u lieden eene groote blijschap die aen alle volckeren sal sijn?Ga naar voetnoot+ Is het saecken dan, dat den hemel is de plaetse alwaer de on-eyndige schoonheydt, sijn aensicht verthoont aen d'Engelen en de saeligen? 't en sal dan gheenen verleghen stal wesen, inden welcken Godt een kindt gheworden, sich verthoont, en onder dit kindts-gelaet sijn glorie ende bermhertigheyt uyt-deylt: soo veel dan my belanght, 'k en wilde met mijn ghedachten nerghens beter verkeeren, als in den stal: oft, om beter geseyt, in den hemel, daer hy van sijne Moeder is neer gheleyt in eene cribbe seer oytmoedigh, met bequaemen toe-gangh voor een jder; al waer hy vande liefde ghevanghen, gebonden leyt sonder eenige trotsheyt van Majesteyt, die den toe-gangher moght verschricken: daer en is niet dat een verheven hert meer kan veroytmoedighen, de maghtighe hoogheydt vernederen, de strafheydt breken, ende af-worpen de Majesteyt, als de liefde: want de liefde en kent geene weerdigheyt: is het saecken dat oock de Koningen van dese werelt, al zijn sy selver maer aerdt-wormen, ghelijck aen d'andere menschen, soo sy verheven | |
[pagina 214]
| |
staen op hunnen throon, toe-gherust in hun Koninghlijck ghewaet, soo af-schijnen in weerdigheydt en Majesteydt, dat sy hunne toe-ganghers doen schricken en van benouwtheydt hunne spraeck doen weer-houwen: soo dat sy in dat gheval, noodigh hebben hun versoeck Schriftelijck over te geven: wat sou het wesen dat wy tot Godt moesten komen voor den throon van glorie daer selver de Enghelen des licht voor schudden en beven?Ga naar voetnoot+ is't dat alleen de schaduwe van sijne Majesteyt, doen hy, hier voer-tijdts in't landt der Philistijnen, inde Arcke, besloten schuylde hen sulck eenen schrick aen-dede, dat sy riepen: wie sal mogen staen inde tegen-woordigheydt van desen heyligen Godt ende Heer? maer nu een minnaer gheworden zijnde, vervallen op het menschelijck gheslacht: de liefde heeft hem af geworpen tot den staet, daer ter werelt geenen verworpender kan bedocht worden, gheleyt in een cribbe in den stal der beesten; dat is d'uyt-muntende wel-daedt, die de gheestelijeke Bruydt van haeren beminden was versoeckende: wie sal my, seyde hy, vergunnen, dat ick u mijnen Broeder suygende de borsten van mijne Moeder, magh buyten vinden, ende u minnelijck soenen?Ga naar voetnoot+ ach mijnen alderliefsten, die inden setel van uwe Majesteydt, soo verr' van my af-gheleghen, in maght en glorie zijt glimmende, wiens teghen-woordigheydt ick niet en kan met voeten ghenaecken, daer selver de hemelsche Colomnen voor dreunen: wie sal my gheven, dat ick u op d'aerde mijns ghelijck, mijn broeder, een suygelinck hanghende aen de borsten van u alder-liefste Moeder, magh om-helsen, ende soete kussiens in-drucken, en u mondt aen mondt als aen een kintje, ghetrouwelijck toespreken? | |
[pagina 215]
| |
ô wat gheluck! de redene dan, dat hy sich heeft in eenen verworpen stal, als een suyghelingh sonder pracht laeten vinden, is niet alleen gheweest onse Saeligheydt; maer op dat wy af-legghende alle vreese, hem souden met betrouwen naerderen: want niemandt sal vermeyt zijn, een suygende en weenende kindt by te komen, ô Hemel aen-ghenaem! ô praelstal vande liefde! ô Adel-huys van Iesus ô fonteyne duysent-mael wenschelijcker als de waeteren uyt den borre-put van Bethleem, naer de welcken DavidGa naar voetnoot+, soo dorstigh was wesende. Ach lieven Iesu! uyt u springhen de waeteren des levens, en soo wie dit sal drincken, en sal niet meer dorstigh zijn, en leven inder eeuwigheydt. ô Bethleem! ô geboorte-plaets der liefde! Ghy zijt het broodt-huys, waer de Engelen gevoedt, on-sterffelijck leven. Ach Bethlehemsche Schuere; wat een terve zijt ghy bewaerende tot voedtsel van d'uyt-verkoren! ô Iesu! ô kintje! ô liefde! Ghy onder de stroy-aëderen van u Cribbe, zijt eene aër, verr' overtreffende de schoonheydt ende vol-heydt der seven Pharaonischen aëren. Ghy zijt den tervenschoof staende inden Acker van dese werelt, duysent-mael rijcker ende weerdigher, als dien van Ioseph, voor den welcken de schooven van sijne broeders moesten ter aerde buygen: want voor u, sittende op den schoodt uws Moeders, moeten al de hemelsche, aerdtsche ende helsche knieën buyghen. In desen hemelschen stal hoortmen de liefde singen, niet sonder wonder; want al die daer binnen zijn komen overeen, met stemmen en maet-slach in een soet musijck: al wat de herders segghen tot malcanderen, en Ioseph tot de herders; al dat de En- | |
[pagina 216]
| |
gels boodtschappen en singen, dat Maria de Moeder bevroedt ende uyt-boesemt, en den kleynen Godt der liefde is weenende; en is niet als een hermonie der liefde uyt het stalleken, met den wèergalm gheslaeghen aen de ooren van ons hert, die ghestaedigh is roepende; dat wy de liefde souden lief hebben. Wat dunckt u Theosima, hebt ghy noch geene vlogels om der waerts te vliegen? Theosima. Wee my! Vaeder, dat ick geenen atent ben, om tot den hemelschen Arent te vliegen, maer verblijde ick my, dat hy sijnen nest, niet inde hooghde, maer in de leeghde ghestelt heeft, daer wy licht onsen toe-gangh moghen hebben, om met de herders verselt, tot hem te trecken doch niet om met hun terstondt, wegh te gaen, dan wel om te verblijven tot onsen on-uyt-sprekelijcken troost. Wel aen dan, met uwen oorlof, wil ick sonder toeven daer naer toe-loopen. Paedagogus: Soo doet mijn Dochter; maer weet, dat desen vryen toe-gangh tot hem, niet alleen en is om ons te troosten maer oock om ons een voor-beldt te wesen, hoe-daenigh wy moeten verkeeren onder onse me-ghesellen, hoe oytmoedigh hoe sacht-sinnigh, hoe arm van gheest, hoe on-vermoeyt in den arebeydt: op dat ghy dan niet sout moghen claeghen en segghen: ô Heere, hoe wilt ghy, dat ick sal oytmoedigh zijn, en geren veracht zijn om uwe liefde; daer gy u eer en glorie soo bejvert, dat ghy oock de Enghelen, die u daer in wilde te kort doen, als eenen blixem hebt afgheslaghen tot den af-grondt der helle. Ghy wilt dat ick sacht-moedigh verghevende ben aen alle mijne vyanden oft die my leet doen, daer ghy den eer-tijtel voert vanden vrekende Heer en GodtGa naar voetnoot+, die | |
[pagina 217]
| |
als eenen Leeuw op-gehist wordt in gramschap, die niemandt magh weder-staen. Ghy eyscht van my de armoede, die soo rijck zijt, dat ghy segghen moeght, den cirkel des wereldts is mijn.Ga naar voetnoot+ Ghy versoeckt van my dagh en nacht te aerebeyden, die met sulcken glorie rust inden hemel: Heer, dit is soo veel, als oft ghy my wilde doen vliegen daer ick vlogelloos ben. Hebt wat ghedult, en aen-merckt hoe dat Godt, dat schoon suyver papier van de menschelijckheydt ter handt ghenomen heeft, ick segh den Persoon van sijnen Goddelijcken Soon, ende daer in gheschildert heeft allen de deughden ende vol-maecktheden die ons noodigh waeren; en claeght niet meer, dat Godt hooghmoedigh, schrickelijck, maghtigh en rijck is ende in het ghenoeghen van sijne glorie is rustende, maer laet u haestigh vinden in den open stal, daer sult ghy stof vinden, van alle de deughden die u noodigh zijn, ten vollen uyt ghedruckt in het kleyne kindt Iesu die u sal dienen tot een exemplaer, om die naer te volghen en te betrachten. | |
Betrachtinghe.O! Wat spijt komt my verwijten,
En my int gemoedt nu bijten,
Dat ick niet ben te gemoedt,
Snel geloopen, tot de Moeder,
En tot Ioseph den behoeder,
Daer sy om te baeren spoedt,
En socht herbergh met verlangen:
| |
[pagina 218]
| |
Maer sy nergens werdt ontfangen,
Om te baeren met ghemack:
Maer verstooten en verlegen,
Niemandt was haer toe-genegen,
Die haer jonde plaets oft dack.
Wel waer heb ick dan geseten?
Hoe heb ick my soo vergeten,
Dat ick niet en heb betracht,
Haer te bidden, en te vraegen,
Dat sy sou, naer haer behaegen,
Om haer vrucht, soo seer verwacht,
In mijn hert te komen baeren,
Liever dan in veel gevaeren,
Van een' open, slechten stal,
Daer van alle kant de winden,
Hen met sturen kouw' bevinden:
En het kindt doen hinder aen?
Ach had hy mijn hert verkoren,
Om daer in te zijn geboren,
'k Had al sijn gerief gedaen,
Doch misschien heeft hy niet willen,
My, in dit mijn wenschen stillen:
Maer gesocht groot on-gemack.
Hy die self van 's hemels .geesten,
Wordt aen-beden, woont met beesten,
En becleedt met eenen sack.
Van ons sterffelijcke broosheydt,
Om te decken al ons boosheydt,
Slecht versien, half naeckt en bloodt:
Soo dat hy van kouw moet beven,
| |
[pagina 219]
| |
En tot weenen sich begeven,
Door gebreckelijcken noodt,
Iesu, dat kost ghy verhoeden,
Soo ghy u hadt laten voeden,
Van u Minners, in mijn hert,
Daer geen, on-rust is door 't raesen,
Daer geen kouwe winden blaesen,
Daer ghy niet gequelt en werdt
Van gebreck, dat u doet weenen,
Daer ghy selver moet ont-leenen,
't Goedt van u te leen gedaen,
Aen de menschen on-genaedigh,
En in liefde on-gestaedigh,
Die in noodt u, laeten staen.
Neen ô Iesu! wilt vertrouwen,
(Wout ghy u by my onthouwen)
Dat ick u aen-dienen sal,
Al mijn midd'len, en oock derven,
Wat ick heb oft kan beerven,
Tot behoef in dit geval.
Neen! ô Minnaer 't zijn u vonden,
Ghy wilt anders zijn gebonden,
Aen mijn hert door liefdens bandt.
Ghy wilt nu by my niet woonen,
Om dat ghy my sout bethoonen,
Hoe u vier van liefde brandt:
Als ghy self in my wilt leven;
Midts dat ick my wèer sal geven
Heel aen u, door liefdens vondt.
Ach! ick wensch: mocht het maer wesen,
| |
[pagina 220]
| |
Dat ick uyt mijn self geresen,
Eens in u verslonden stondt?
|
