De on-ghemaskerde liefde des hemels
(1686)–Joannes à Castro–
Auteursrechtvrij
[pagina 80]
| |
Op-schrift.
Het waeter uyt de Zee genomen,
Kan buyten Zee, geen rust bekomen.
Schriftuer. { Ad loca unde exceunt flumina, revertuntur, ut iterum fluant. | |
[pagina 81]
| |
6. Beweegh-redene.Men moet Godt beminnen, om dat hy het centrum oft de rust-plaets is, van onse Ziel. AL dat geschaepen is, door drift van al sijn crachten,
Vyt in-geboren aert, moet tot sijn rust-plaets trachten.
Den steen heeft sijn gewicht, dat hem tot leeghte dringht,
Het vier, in tegen-deel, sich altijdts op-waerts dwinght,
Het waeter dat van aerdt, moet on-gestaedigh vlotten,
Soo 't in sich selven niet wilt sticken en verrotten;
Heeft even wel den drift, om in sijn rust te zijn,
Als 't uyt sijns moeders schoot, door heeten sonne schijn,
In deeltjens kleyn gelicht, en inde locht verheven,
Wordt eene duyst're wolck, door winden voort gedreven
On seker hier en daer; tot dat een kouwer locht,
Doet weer te saemen staen, het op-getrocken voght,
Dat in een' regen dauw', door swaerte nêer moet steygen,
En soo gevallen, soeckt, om ergens rust te krijgen,
Tot dat het vloeyende, een' beke heeft gemaeckt,
En soo, met meerder hulp, tot een Rivier geraeckt.
Nu zijnde een Rivier, met menigh slinger-keeren,
Die d'ander beecxkens noch, met toe-loop doen vermeeren:
Als dan met groot gewelt, altijdt on-rustigh vloeydt,
En tot haer moeder wêerde Zee, seer driftigh spoeydt,
Die haere rust-plaets is: ô on-geschaepen wesen!
Die my geschaepen hebt, en in-gestort voor desen,
Een redelijcke Ziel, gevormt self naer u belt:
Moet ick niet zijn beschaemt; daer alles met gewelt,
Sijn rust-plaets sijn betracht, vandaer het is gekomen,
Ghy mijne rust-plaets zijt, en vvord' u afgenomen,
Oft door een slecht belet, tot u niet raecken magh,
Die meer naer d'eydelheydt, als naer de vvaerheyt sagh?
Ick ben ô Godt! uyt u, als uyt een' zee getogen,
En door u heete liefd', ten hemel op gevloogen,
| |
[pagina 82]
| |
Ghesuyvert door den geest, en van het swaer gewicht,
Dat my de aerde gaf, ontslaegen en gelicht:
Maer doen ick door den windt, als eene wolck gedreven,
My in het kouwt gewest des werelts, moest begeven.
ô Heer! siet mijnen geest, vergroft en heel beswaert,
In liefde seer verkouwt, verviel wêer tot de aerdt,
Maer waerom niet getracht (gelijck de waeters vloeyen,
Door in geboren drift, om naer de zee te spoeyen;
Die altijdt driftigh zijn, soo langh sy niet met lust,
In hunnen moeders schoot, genieten volle rust)
Dat wy naer uwen schoot, als onse zee oock haecken;
Om in de rust-plaets eens van onse Ziel te raecken,
Midts onder hunnen drift, en de genegentheydt,
Des redelijcken mensch, is groote onder-scheydt,
Sy doen noodtsaeckelijk, en hebben geen verkiesen,
Dat hun den drift toe praemt (al souden sy verliesen,
Hun goedt oft leven self) dat moet van hun gedaen;
Maer met den vryen mensch, en moet het soo niet gaen:
Want hy wordt nergens toe, door blinden drift gedreven,
Die aen de rede plaets, door sijn verstandt kan geven,
Met oordeel van het goedt; om dat te nemen aen,
Met kennis van het quaedt; om dat te laeten staen.
Al sietmen menigh mensch, berooft schier van sijn rede,
Die met het schijn-goedt hier licht leven sou in vrede,
En daerom sucht en ducht, bekommert dagh en nacht,
Midts sonder arebeydt, dat niet en wordt betracht.
ô Rede-loosen mensch! ghy soeckt wel dier te koopen,
Een waer, die u verlaet, en licht u sal oont-loopen:
Volght ghy dan die u vlucht? mindt ghy die u behaet?
Wilt ghy dat u niet wilt? eert ghy die u versmaedt?
En als ghy 't al bekomt: ten sal u niet versaeden;
Maer wel met druck des geest, en lasten over-laeden,
Die ghy niet draegen kont: zijt ghy dan soo verblindt,
Dat ghy di on-rust self van uwe Ziel bemindt?
| |
[pagina 83]
| |
En soo veel slaeven moet, om 't goedt van bitter lusten,
Om d'eer, om d'ijdelheydt, die ons gemoedt ont-rusten?
Ey! werpt die packen af, en hoort uws Herders stem,Ga naar voetnoot+
Die d'over-laedenen soo minn'lijck roept tot hem.
Die u vermaecken wilt, en rust des herte geven:
Op dat ghy heel ont-last hier kommer-loos sout leven,
Soo wilde David eens gerust zijn, in sijn hert,
Doen hy soo ruste-loos, al-om bekommert werdt,
En wel bespeuren kost, dat onder gulde croonen,
Oock scherpe distelen, en doorens konnen woonen,
Van sorgen sonder eyndt, van kommer en verdriet,
Dat aen't gecroonde hooft meer-mael den schepter biedt:
Ick sal dan (seyde hy) gerust eens mogen slaepen,
En in den vrede self, al mijn genoegen raepen:Ga naar voetnoot+
Omdat ick sonderlingh vanGodt in hop' gestelt,
Verachten magh al 't gen' my in't gemoet hier quelt:
Doch 't heeft sijn swaerigheydt; hoe datmen sal bekomen
Den vrede in sich self, die ons soo werdt benomen,
In d'on-gestaedigheydt van's werelts woelend' goedt,
Dat menigh hert ont-rust, bedroeft, en suchten doet?
Oft seght my werelts mensch hebt ghy het selven vonden,
Als ghy in 't eydel goedt, begeerigh zijt verslonden?
Zijt ghy als dan vol-daen? eylaes! 't is verr' van daer,
Hoe datmen meerder heeft, hoe datmen wordt gewaer,
Dat in begeerte noyt ons hert sal konnen rusten.
Maer oft ghy had den wensch van al u geyle lusten,
Sout ghy dan in het self, te vre zijn en vol-daen?
Ey neen, den vuylen lust, wilt altijdt voorder gaen.
En oft ghy waert in staet van hooge eer verheven,
Sout ghy dan zijn gerust, en in het selve leven?
Neen, sout ghy seggen, ick en wil niet boven my,
Dat jemandt, meer dan ick, uyt-steckt in heerschappy.
Wel seght my David dan, waer dat ghy hebt gevonden,
Den vrede in sich self, doen ghy waert aen-gebonden,
| |
[pagina 84]
| |
Al d'ongestaedigheydt, van al het hoffs-gewoel?
Misschien waert ghy ont-geest, oft sin'-loos van't gevoel?
Neen seyt hy, maer alleen, ick voeghde my naer 't willen,
Van Godt, die mijn gemoedt genochsaem heeft doen stillen;
Daer heb ick, heel vol-daen, gaen rusten in 't gemoedt.
Die door de liefde is alleen in Godt te vinden,
Daer die van 't tijdelijck gewilligh sich ont-binden,
En soecken Godt alleen, de rust-plaets van hun hert,
't Welck hier met vrè geloont, daer naer met glori' wert,
Soeckt Godt dan en ghy hebt den vrede self gevonden,
Maer zijt alleen aen hem, en nergens aen gebonden:
Want hoe gy't leert of went, waer dat gy soeckt oft niet,
Ghy sult niet buyten Godt, jet vinden, dan verdriet.
| |
Aen-spraekePaedagogus, Goedt-willighe Theosima. Ick heb u uyt de voor-gaende Beweegh-redene voor-ghestelt de over-een komste en gelijckenisse van uwe ziel aen de on-gheschaepene Godtheydt, die door drij-voudigheydt van Persoonen, in haere Eenheydt on-ghescheyden bestaet, ghelijck oock uwe Ziele maer een, en on-scheydelijck is, hoe wel drij-voudich in haer crachten; In welcke Ziele ick oock bespeure een drij-voudige betrachtinge, die uyt-vloeyt, uyt haere crachten,waer van d'eerste is haer begeerte, de tweede de rede, en de derde, haere gramschap oft beter (voor soo veel de gramschap ghemeynelijck in het quaet genomen wort, om dat sy meer-mael den mensch uyt eenen verblinden drift buyten de rede is vervoerende) een kloeck-moedigheydt magh gheseyt worden. De begeerte des Ziels tracht tot het goedt, haere rede, | |
[pagina 85]
| |
tot de waerheydt, haer gram oft moedigheyt tot al dat lastigh oft ghevaerelijck is. Aen merckt nu eens van ghelijcken, hoe dat uwe Ziele, door dese crachten, om selver, de alder-heyligste Drijvuldigheyt, waer van sy de ghelijckenisse voert, te betrachten, gedreven wordt. De goedtheyt wort vande H. Vaeders toe ge-eygent aen den H. Geest: ende daer toe wordt gestuert onse ziel-cracht van begeerte. De waerheyt komt den Sone Godts toe, en is het eynde van ons ziels redelijckheydt: Den Vader, die de Majesteydt, maght ende alle glorie eyghentlijck toe komt: treckt oock tot hem de moedigheydt van onse ziel. Wilt ghy nu verstaen wat gevolgh dit heeft? Hier uyt sult ghy nu bevatten de grondt-redene, waer uyt het komt dat eenen mensch, hier noyt op dese wereldt kan rusten in sijn begeerte, oock al had hy de heele werelt in sijn besit, noch en sou hy niet seggen, sufficit het is ghenoch ick ben versaedt: want soo langh dese drij ziels crachten weer-houwen zijn uyt den centrum oft rust-plaets van hunnen in-ghedruckten drift, 't is on-moghelijck dat de Ziel sal heel versaedt wesen, en in haere begeerte sal konnen seggen met David: in pace in id ipsum dormiam & requiscam. In vrede in het selve sal ick slaepen en rusten.Ga naar voetnoot+ Want als dan sullen wy tot rust komen, als wy jet sullen vinden boven het welck wy anders niet meer sullen begeren en soecken: dit en kan anders niet wesen dan Godt alleen, want buyten hem sal altijdt noch jet on-breken, dat gy noch soecken sult, en soo en sult ghy niet rusten: de beste rust is met den Alderbesten, ghelijck ons den H. Augustinus van sich selven betuyght segghende: hoc tantum scio, quia male mihi est praeter te, non solum extra me sed & in me- | |
[pagina 86]
| |
ipso.Ga naar voetnoot+ Lieven Godt seght hy, dat weet ick alleen, dat het my sonder u quaelijck is, niet alleen buyten my, maer oock in mijn selven: neemt in acht dat hy seght sonder u, als oft hy wilde segghen, dat waer het saecken dat ick besat de heele werelt met al dat daer binnen is, en ick waer sonder u, van u door sonden gescheyden, ten konde my al-te-mael niet vernoeghen noch dienen als tot een meerder quaedt, last ende on-rust. En hoe moght dit a1-te-mael vol-doen dat het on-geoeffent volck van dese wereldt, soo verheft op den tijtel van goedt, dat de fortuyn hun bedriegelijck aen-dient? daer sy soo naer trachten, daer geenen arebeydt toe ghespaert en wordt, gheene kosten ontsien, geene sorgen te veel, geene verned'ringh soo verworpen, die sy niet onder-staen, om het vier uyt de asschen te haelen, met een woordt, al dat moghelijck is wordt aen-gevat, om het goedt vande wanckele fortuyn te vatten; en al is het, dat sy jet bekomen hebben, daetelijck het hooft op-steken, vol van op-geblaesentheydt nu d'asschen niet meer willen kennen, daer sy het vier hebben uyt-gehaelt; 't zijn al maer wint-blaesen, daer moet maer eenen spel-steeck van een kleyn mis-noegen, als sy jemandt anders van hooger geluck en meer als sy vande fortuyn begunsticht sien: als dan trecken sy hun in, den op-spannen windt vervlieght, sy laeten 't hooft hangen, waerom? om dat sy niet vol-daen zijn in hun begeerte. Onse Ziels begeerte ghelijck sy met de forme van Godts on-gemetentheydt gevormt is, is al te veel houwende om van het gemete goedt op-gevult te worden, om dat daer gheen over-een-komingh is tusschen het vat en het ghene bevat | |
[pagina 87]
| |
wordt. Het kleedt van Zacheus wie sal dat aen de lenderen passen van Goliath? noch eenen Reusen schoen kan niet met een voetje van een naentje gevult worden: al dat aerts is, is kleyn als eenen dwergh: de begeerte des Ziels is groot als eenen Reus, daer om en kan met haer niemandt over een komen als hy alleen van den welcken David seght: exultavit ut gigas ad currrendum viam, hy heeft sich verheught als eenen Reus om den vvegh te beloopen.Ga naar voetnoot+ Den schoot vande Zee, soo hy waer uyt gedrooght, die en waer met een druppel nats oft twee niet te vullen; sal dan den on-gemeten schoot van onse Ziele, bequaem, om de heele Godtheydt te besluyten, van een druppelken zeems van lusten, oft een klontje aerdts oft wat ydele windt konnen vervult worden? ick bid u behertight eens de leeringh vanden H. Augustinus ende ghy sult by hervaerentheydt bevinden dat hy de waerheydt leert als hy seyt Vae animae audaci, quae speravit, si à te recessisset, se aliquid melius habituram: vveè! sulcken Ziele, die soo vermeten is, dat sy van u vvaer gescheyden, jet beters sou hopen te bekomen.Ga naar voetnoot+ En waer om dat Augustine? beproeft eens seght hy: versa & reversa in tergum & in latera & in ventrem: dura sunt omnia, & tu solus requies: keert het en herkeert het, op den ruggen op de sijden, op den buyck, 't is al hert, en ghy alleen zijt de ruste: al wat de fortuyn sal aen-dienen 't zijn beddens met steenen en doorens op-geschudt, daer ons begeerte noyt sal op rusten: al wat ons aen-genaems vanden geylen lust aen-gepresen wordt, al wat de hooveerdigheydt verhevens voor-stelt, oft de giericheydt oyt sal betrachten, 't is al te weynigh om aen ons Ziels begheerte te vol-doen; want al dat minder is als Godt, is haer te luttel; 't is alleen Godt die haer | |
[pagina 88]
| |
kan vervullen en haer, in haere begeerte te doen rusten. Ick beken naer den eten is den slaep aen-genaem ghelijck oock naer den arebeydt, de ruste: jder een is uyt den aerdt de rust soeckende als een goedt hem dienelijck, en om die te bekomen siet men alles hier in't roeren Amant requiem, seyt Augustinus, sive piae animae sive iniquae, sid an perveniant &c: Sy beminnen de ruste 't sy dat sy goede oft quaede Zielen zijn maer oft sy sullen bekomen, dat sy beminnen, dat en is aen vele niet bekent.Ga naar voetnoot+ Ia selver de grove on-bezielde swaer lichaemen en eyschen oock anders niet, door hun ghewicht, als dat de zielen door hunne liefdens betrachten: want ghelijck een lichaem soo langh om hoogh oft om leegh ghedreven wordt door sijn ghewicht, tot dat het sijne rust-plaets kan aen-doen: soo siet ghy dat het ghewicht van de olie soo het in de locht ghestelt wordt, neder sal sincken, maer onder het waeter ghedruckt sal trachten boven te swemmen: Alsoo oock onse zielen tot het gene sy minnen daer worden sy toe gedreven, om geene andere redene, als om aldaer te rusten, 't Is waer, veele dinghen behaegen de Ziele: door het lichaem, daer sy aen- gebonden is, maer, sy en zijn noch eeuw-durigh, noch van langen standt, en daerom soo vervuylen sy meer de Ziele ende overlasten de selve, soo dat haeren in-gheboren drift tot het hemels wort neer-gedruckt ter aerde, en van sijne rust-plaets weer-houwen. Vermidts dan dat de redelijcke Ziel, haer ghenoeghen gheheel in Godt heeft, alwaer sy haere sekere, waere ende eeuw-durighe ruste vindt, die sy, buyten Godt in andere geschaepene dingen soeckt, en niet en kan vinden; om dat Godt den centrum | |
[pagina 89]
| |
oft rust-plaets van de Ziel alleen is, in den welcken sy als in eene plaets, van Godt haer toe-geschickt, haer rust moet nemen, buyten de welcke sy niet en vindt als elenden ende quellinghe des gheest. Vraeght ghy waerom? De rede is, seght Augustinus: quia minus ordinata, inquieta sunt; ordinentur, & quiescant; om dat, al dat on-schickt is, is on-rust, schickt het en 't sal gherust zijnGa naar voetnoot+: den schick in alle dinghen bestaet inde liefdens als ghewichten, waer van den selven heyligen Leeraer seght; pondus autem est impetus quidem cuiusque rei velut conantis ad locum suum, het ghewicht van alle dinghen, en is niet anders als eenen drift waer door het tracht om tot sijne plaets te raeckenGa naar voetnoot+, en alsoo wordte het vier ende locht om hoogh ghedreven, de aerde en 't waeter om leegh door hunnen eyghen drift: ghelijck hy oock op een ander plaets van sijn eygen selven is beleydende: amor meus pondus meum, eo feror quocumque feror.Ga naar voetnoot+ Waer uyt volght, dat soo onse liefde Godt waer betrachtende, soo soude sy bekomen de plaetse, die haer toe-geschickt is om te rusten: maer soo sy haer stiert tot iet dat buyten Godt is, soo verkeert sy den schick van Godt ghestelt, soo wordt sy beroert ende blijft ont-rust; waer't dat wy beesten waeren wy souden een vleeschelijck leven, en al dat sinnelijck is beminnen, dat waer ons een genochsaem goedt, daer souden wy wel mede zijn, en wy en souden niet anders versoecken: waer't dat wy boomen waeren wy souden oock on-ghevoelijck beminnen, om dat den in-gheboren drift schijnt te vereyschen al dat kan dienen tot overvloedighe vruchtbaerheyt. Waer 't dat wy steenen oft jet anders on-besielt waeren, ons en soude niet on-breken den drift tot onse toe-gheschickte plaetsen om te rusten: ghelijck dan het ghewicht van | |
[pagina 90]
| |
liefdens-drift de lichaemen daer sy toe gheschickt zijn, oft door swaerte om leegh, oft door lichtigheyt, om hoogh; soo worden onse Zielen ghedreven door hunne liefdens, daer sy ghedreven worden tot Godt soo sy minnen de ruste, oft jet buyten Godt, dat hun niet en sal vol-doen, ende vervolgens, daer in noyt sullen de ruste bekomen. Hier om dan soo worden die on-ghestaedighe Zielen, die inde woelende zee van dese werelt soo on-gherust leven vanden Propheet Micheas seer wel vermaent, als hy tot hun seyt: Surgite & ite, quia non habetis hic requiem. Staet op en gaet, vvant gy lien en hebt hier geene ruste.Ga naar voetnoot+ Wat rust kander wesen in eene zee met soo veel vloeden ende strijdighe winden altijdt woelende, selden sonder tempeest? daer en is hier geene veyligher haeve om te rusten dan Godt selver: In haerete illi, seyt Augustinus: qui fecit vos, state in eo & stabitis &c: wilt gy vast geankert zijn? Steunt op Godt die u ghemaeckt heeft, ende ghy sult staen &c.Ga naar voetnoot+ En geen gevaer van het werelts tempeest onder-worpen zijn. Verdoolde zielen waer henen 't is al-om rou, scherp, en herdt, waer wilt gylien wesen, door wegen soo grobbeligh, soo moeyelijck, daer ghylien swaerigheydt en arebeyt sult vinden sonder ruste? soeckt ghylien ruste? soeckse daerse te vinden is; 't is te vergeefs buyten Godt gesocht, dat in hem alleen ghevonden wordt: 't waer een schande dat wy ons vande Heydenen lieten beschaemen: hoort eenen van die, die spreken alleen uyt het licht vande natuer: hoort Platonem,Ga naar voetnoot+ met reden divinus dat is Goddelijck toe-ghenaemt die soo wel van Godt heeft weten te schrijven en te leeren. Qui bene natus est, seght hy, & qui amator est disciplinarum, non haerebit &c. Die welgheboren is ende de goede | |
[pagina 91]
| |
zeden bemint, die en sal sich niet aen-hecten, aen het gene het ghemeyn volck, sich vervvondert, 't vvelck ons niet en versaedt; maer vervoordert sich sonder vermoeytheyt, om te om-helsen, en sich te vereenighen met het waerachtigh wesen dat Godt is, ende soo sal hy waerachtigh leven, gevoedt worden ende versaedt. Met een woort hy sal waerachtigh rusten. Dit sy dan u lesse ô Theosima tot u betrachtingh, dat ghy moet verstaen, dat ghy u selven afscheydt van Godts liefde, soo dickmaels als ghy vervalt met liefde op jet dat Godt niet en is, noch om Godt gemindt wort. Laet u liefde al om swieren buyten Godt, niet en sal u ontmoeten als bitterheydt, ende dat het alder-bitterste is, naer dat uwe liefde van Godt ghescheyden, aen de ydelheydt sal aen-gheheght gheweest hebben, als dan u Ziel van het lichaem eens sal komen te scheyden, dat de leste scheydingh sal wesen, dan sult gy eerst te laet verstaen dat, u Ieremias sal verwijten: Ga naar voetnoot+Scito & vide, quia malum & amarum est, reliquisse te Dominum Deum tuum. Weet en siet hoe quaet en bitter dat het is, uwen Heer ende Godt verlaten te hebben. Theosima, ô Vaeder, dat verwijt, snijdt my als een sweert door mijne Ziel. Ick vertrouw' dat Godt my ghenaedigh sal wesen door sijnen zegen, dat ick hem noyt sal verlaten. | |
Betrachtinghe.'t Lichaem. SEght, mijn Ziel, waer sijt ghy henen?
Waer sijt ghy van my verdwenen?
Oft wel seght, waer sijt ghy dan?
Wijst my, waer ick u kan vinden?
| |
[pagina 92]
| |
Waer ghy rust? oft by wat vrinden?
En oft ick daer komen kan?
Ick weet wel, dat ghy gedreven
Door de liefd', u hebt begeven,
Daer ghy inde liefde leeft,
En aldaer meer wordt bevonden,
Als by my, aen u gebonden,
Daer ghy my het leven geeft.
Doch soo ghy wilt naer belieften,
Volgen d'in-geboren driften:
Volght niet blindt, naer mijnen lust,
Tegen reden en betaemen,
Daer de geesten sich voor schaemen,
Daer een' geest niet in en rust.
Maer ghy moght misschien wel claegen,
Dat ghy lastigh, moet verdraegen
't Lichaem, dat den geest beswaert:
Waer door ghy, niet kont begeren,
't Welck u d'on-rust af sal weren;
Om 't gewicht van sijnen aerdt.
Soo dat ghy wel eer sout vraegen,
Om daer van te zijn ont-slaegen;
Dat u doet soo groot belet,
Dat 't verstandt u niet kan lichten,
Om te schouwen, de gewichten,
Die den blinden wil u set.
Dat den steen moet blijven hangen,
Tegen aerdt als een' gevangen,
En niet, tot sijn rust-plaets gaet
Is, omdat hy wordt weer-houwen,
| |
[pagina 93]
| |
En 't beletsel niet kan schouwen,
Dat hem altijdt tegen-staet,
Ziel.
Wie is, die my meer kan letten?
Als ghy selver, die my wetten
Stelt, naer uwen aerdtschen sin:
Soo ick my door u, laet blinden,
Die met u geen' vrè sou vinden,
Als ick maer het hemels min:
Gaen ick dan met u verloren?
Beter waer dy niet geboren;
Om dat ghy met on-gedult,
My belet in Godt te rusten
En on-treckt my 's hemels lusten,
En verdoemt my, door u schult.
Ach heb ick u dan verloren
Die van Godt wel waert verkoren,
Tot een' aen-ghenaeme Bruydt?
Maer ghy hadt meer moeten letten,
Op des vyandts slach en netten
Die bedrieg'lijck hanghen uyt;
Daer toe sal hy niet versuijmen,
Maer seer ernstigh blijven luymen,
Op den slach der Zielen-vangh:
Daer wordt ghy met lust verhangen,
Daer wordt ghy met list gevangen,
Daer blijft ghy in duyvels dwangh.
Lich.
Ghy en hebt niet veel te seggen,
Om de schult op my te leggen,
Ick ben aerdts, er d'aerd' betracht:
Ghy sijt geest, die wordt gedreven
| |
[pagina 94]
| |
Tot het hemels, om te leven,
Niet naer mijnen sin oft pracht:
Ghy verlicht zijt, ick een' blinde,
Die alhier geen rust en vinde,
Ten sy dat ghy my geleyt.
Ick en kan u rust niet stooren,
Soo ghy niet, naer my wilt hooren,
En mijn quae geneghentheydt
Inne-volgen: maer met reden,
Moest ghy self, tot goede zeden,
My bedwinghen, en tot goedt;
Want ick u moet onder-daen zijn,
En ghehoorsaem aen't vermaen zijn,
Lichaem.
Dat gh'aen my niet doen en moet.
Keert dan weer en gaet niet dolen,
Dat ghy my, niet wordt ont-stolen;
Sonder u en kan ick niet,
Laet u liefde niet vervueren,
Op het wanckel goedt van dueren:
Ziel.
Dat ons t'saem brenght in't verdriet.
Ick sal dan voort-aen my voegen,
In't gheheel naer u genoegen;
Nu ick beter kan verstaen,
Door het hertelijck vermaenen,
Van mijn' Meester, die met traenen
My het hert doet over-gaen;
Om dat ick met blinde schreden,
Tot mijn achter-deel wou treden,
En mijn driften volgen in
Tot mijn on-bethoonde lusten,
| |
[pagina 95]
| |
Om in d'on-rust self te rusten
Naer mijn' sinnelijcken min.
Neen, mijn Ziel, ick wil me-wercken,
Nu ick kan soo claer bemercken;
Dat, al wat de wereldt biedt,
Vol van stricken is, en laegen,
Die sy stopt met't schijn-behaegen,
Schoon van thoon en anders niet.
Mindt ghy haer? sy sal u haeten.
Steunt op haer, ghy zijt verlaeten.
Wel dan 't is tijdt dat ick keer,
Vanden duyster tot de claerheydt,
Vande logens tot de waerheydt,
Naer mijns Meesters heylsaem leer:
Om mijn liefd' aen hem te geven,
Die tot weder-liefd' gedreven:
Noyt sijn minnaer niet en mindt.
Die hem mindt, bemindt de deughden,
Die hy mindt, windt al de vreughden,
Diemen inden hemel vindt.
Haet ghy hem? ghy gaet verloren,
Die hy haet, die is geboren,
Tot de seker helsche pijn.
't Ishet booste hem te haeten;
Maer van hem te zijn verlaeten:
Kan daer meerder straffe zijn?
Theos.
Lieven Godt ick worp my neder,
Aen u voeten, en kom weder
Tot den thoon van u genaedt:
Nergens isser rust te vinden,
| |
[pagina 96]
| |
Dan alleen voor uwe vrinden,
Buyten u, het is al quaedt.
Wilt my tot vrindinn' ontfangen,
Ghy zijt 't eyndt van mijn verlangen,
Ghy alleen mijn rust-plaets zij,
'k Wil alleen aen u behaegen,
Heel mijn liefde, u op-draegen,
Tot den spijt, die het benijdt.
|
