De const van rhetoriken

[Refreinen van 20-en]

¶ Referein van twintighen, vuer d'hand.

¶ Costume ende zede eist van desen lande
Datmen ghenouchte hantierd binnen bestande,
Of alst gheen inlandsche oerloghe en regneerd,
Ghelijckt nu niet en doet.
Dies ghy, myn heeren vander Edijngscher warande,

[p. 213]

 

Roerd nu tsvrueghds vinnen als buten bande:

 

Edel penseënaers, die sente Annen exalteerd,

 

Christus groot vrauwe zoet.

 

Van alder eeren, gheluck, zeghe ende spoet

 

Vviilen wy u dienen.

 

Ooit droughd ghilien ionstigh tot ons den moet,

 

Ionstighe rethoricienen.

 

Ghi sijt die de croone in onslien spienen

 

Van eerst, totten lesten.

 

Ionst thuwaerd wilwy ooc vercombienen,

 

Ende aude vrueghd veruesten.

 

Ghy comt ons besoucken binnen onsen nesten,

 

Ende wild met onslien als vrienden verkeeren:

 

Dies presenteren wy ons tot uwelier besten,

 

Ende sullen u den wegh van vrueghden leeren.

 

Al omme willen wy uwen lof vermeeren,

 

Zoo ghy mueghd meercken plat.

 

Vvy heeten hu willecomme, als mannen met eeren,

 

Van Edinghen der stat.

¶ D'absentie van hulien magh ons wel varen:
Vvant het gheleden zyn menichte van iaren,
Dat ghi ons visiteerdet als broeders broederlick,
Vut ionstigher minnen.
Vvel weten, goe vruegt en mach men niet sparen:
Vvant wy en ghi commen (om trechte verclaren)
Vten facunden tronck eens moeders moederlick,

[p. 214]

 

Rethoriken der goddinnen.

 

Gheen Mercuristen ter weereld binnen

 

En mueghen hier teghen.

 

Vvant de const verheft ghy met al uwen sinnen,

 

Zelue daer toe gheneghen.

 

Dies ionst, deen tot dander werd ghedreghen,

 

Gheregheld en mannierlgh.

 

Ghelijck vrienden costumelic onderpleghen,

 

Ter zeluer const vierigh.

 

Hier toe zidy den tijd altoos stierigh,

 

Dies spreeckt hulien lof groot ende cleene:

 

Ende wylien haeckten naer u comste ghierigh,

 

Vvant ghi ons ghebuers zijt vol ionsten reene,

 

Fauorabel tonswaerd zidy ghylien alleene,

 

Als in vrueghden nooit mat.

 

Hier by, wy u willecomme heeten int ghemeene,

 

Van Edinghen der stat.

¶ Niet en duerfwy el zoucken dan de mannieren,
Hoe wy u lien alder best zullen aeihieren,
Als mede broeders, daer ons ionste op daut,
Naer ionsts discipline.
Hoe wy u lien alder bequaemst zullen feestieren:
Ende gheheel ons ionst tot u multiplieren,
Volghende u diuise, waer op, Penser il faut,
Te desen termine.
Hoe wel, vriend feestierd vriend, met cleender pine,

[p. 215]

 

Dat doet vriendts virtuut.

 

Vriends besouck, es den vriend een medicine,

 

Een solaes, en deduut.

 

Ghelijc den brudegom verlangd naer zyn bruut,

 

Zulck was ons verlanck:

 

Zoo ghy sien mueghd, ende horen ouer luut,

 

An onsen hoesschen ontfanck.

 

Ghy visiteerd ons, met onsen grooten danck:

 

Vvant u visitatie es ons zeer bequame.

 

Ionst, en minne, hebben altoos cours en ganck,

 

Deen vriend en iond zinen vriend niet dan vrame

 

Ooit waren wy ghevrienden zoo tuugd de fame

 

Van Mercurius bat.

 

Dies wy u willecommen, broeders eersame.

 

Van Edinghen der stat.

¶ Prince van S. Annen, ghelijc den Leeu gheherdt,
Tot vruegden, wiene onpaeis int herte smerdt,
Vvy heeten u welcommen, als broeders van paeise,
Ende Paxvobianen.
Vvy weten dat ghy om vruegd ons palen beterdt:
Ende dat hier, niet dan goede genouchte en werdt,
Zijd welcommen, binnen den Audenaerdschen pallaeise,
Naer ons eerste vermanen.
Ghy met u consoorten, wild droufheit spanen:
Laedt ons tsamen verhueghen.
Ende onderprouuen of wy Bacchus edel tranen

[p. 216]

 

Noch wel vermueghen.

 

Allerande vrueghd rijst uut blide tueghen,

 

Elck weet dat claerlick.

 

Dies willen wy tot dien den zin ghewueghen,

 

Ende lauen ons chaerlick.

 

Goede ghenouchte es gheoerloefd eenpaerlick:

 

Rethorike en souckt gheen melancolie.

 

Vvy moeten recreatijf zyn, euen staerlick.

 

En goe vrueghd hantieren tallen tie.

 

Droufheid wilwy weerpen an deen sie,

 

Ende hauwen ons vuer tvat.

 

Prince, ghi zijt welcommen met uwe compaignie,

 

Van Edinghen der stat.

¶ Clause, ende ander snede van xx.

¶ VVeett, wat ghi sijt, ghi werde gods broeder vercoren,
Vvild u seluen kennen, hoord Iobs wisen raet:
Een meinsche, wiedt es, van zijnder moeder geboren
Lettel tijds leuende, veel miserien ontfaet:
Hy spruudt ghelijc een blomme, lustigh delicaet,
Hy verdelewet en vergaet, ghelijck een schauwe
Ende nemmermeer en blyfd hy in eenen staet.
Op wiene (dan op God) sal hi stellen zyn trauwe?
In zijns moeder buuck, en gheleefd hi nauwe,
Dan van tsnoodste haers lichaems zo elc es vroedigh.
Melck en schume, ick zyn beghinsel hauwe,
Dan werdent liniamenten, en die werden bloedigh
Daer naer werdet vleesch, ende lichaem moedigh:

[p. 217]

 

Ende dat lichame, welc men lijf ziet verweeruen,

 

Es van diueersche leden, die God alle es voedigh.

 

Te wetene, venen, arterien, neeruen,

 

Lacerten, ende musculen, en maegd niet deeruen

 

Chartilagen, vleesch, vel, en beenen, als stomme heinzen

 

Metten handen op de braden, comt hi uut om steeruen

 

Vvat wilt ghi zyn dan? wilt dog hier omme peinzen.